Η άμυνα των Pistons δεν ήταν μόνο κλωτσομπουνίδια. Ήταν μια πολύ δεμένη ομάδα με αμυντικό προσανατολισμό, γεμάτη περιφέρεια και πολύ δυνατό πάγκο για την εποχή τους, οι οποίοι εισήγαγαν καινοτομίες στο κομμάτι της άμυνας. Η αθλητικότητά τους, τους επέτρεπε να συντονίζονται πολύ καλά στην άμυνα, καταφέρνοντας να κερδίσουν και τους τρεις μεγάλους εκείνης της εποχής (Magic, Michael, Bird), οι οποίοι είναι ιερά τέρατα. Είχαν όμως και καλούς επιθετικούς παίχτες. Κανείς δεν κερδίζει μόνο με ξύλο στο μπάσκετ.Υπήρξαν σε κάποιες περιπτώσεις παραπάνω σκληροί; Ναι, αλλά δεν ήταν και οι μόνοι. Το ντοκιμαντέρ πάντως αποφεύγει να αναφέρει τα σχόλια του Jordan και του Jackson πριν από τον 4ο αγώνα το 1991, που ουσιαστικά πυροδότησαν την αποφυγή του χαιρετισμού. Τέλος πάντων, υπήρξαν όπως λέει και ο ssoulliss ένα πολύ καλό φροντιστήριο για τον Jordan και ουσιαστικά τους έβαλαν τις βάσεις για το μεγαλείο. Ο λόγος που σέβομαι και παραδέχομαι το Σικάγο είναι το γεγονός ότ βρήκε τον τρόπο να αντιμετωπίσει τη σκληράδα του Ντιτρόιτ και να προσπελάσει το εμπόδιο. Οι Knicks του Ράιλι, τους οποίους συμπαθούσα στα 90's λόγω των μαχών με τους Bulls, έπαιζαν στο ίδιο στυλ αλλά αποδίδοντας χειρότερο μπάσκετ, μιας και δεν είχαν τόσο επιθετικό ταλέντο όσο οι Pistons.
Οι κανόνες που επιβλήθηκαν αργότερα για την προστασία των παιχτήν δεν ήταν κακοί αλλά πλέον φτάσαμε στο άλλο άκρο, όπου γίνεται διείσδυση και ανοίγουν οι άμυνες όπως η Ερυθρά Θάλασσα στη Βίβλο με το ραβδί του Μωυσή.