Λοιπόοοον σήμερα βρήκα χρόνο να πω 5-10 πράγματα που ήθελα σχετικά με τα τοπ της χρονιάς. Ξεκινάμε με το προσωπικό μου τοπ 10 σε αγώνες.
10. Ilja Dragunov vs A-Kid – NXT UK
Ο Dragunov είναι ένας πραγματικά εξαιρετικός πρωταθλητής, ξεκίνησε τη θητεία του με συγκλονιστικό ματς, ωστόσο και οι υπερασπίσεις του είναι υπέροχες. Ο A-Kid είναι από τους πιο υποτιμημένους wrestlers, σταθερά καταπληκτικός και οι δύο τους έβγαλαν τρομερό αποτέλεσμα.
9. Shingo Takagi vs Jeff Cobb - NJPW Wrestle Kingdom 15
H χημεία αυτών των δύο είναι φανταστική. Ο Cobb μπορεί να φαίνεται βαρύς, αλλά είναι πολύ ευκίνητος για powerhouse και ο Takagi είναι απλά ο Takagi. Δεύτερη μέρα Wrestle Kingdom για το NEVER Openweight Championship και οι δυο τους απλά μας μαγεύουν για 21 λεπτά.
8. Hangman Page vs Bryan Danielson - AEW Dynamite Winter Is Coming
Πόσο χαίρομαι που συντάσσω τη λίστα τέλη της χρονιάς, όλοι βρίζουν που το κάνουν τέλη Νοέμβρη και δεν πρόλαβαν να βάλουν τη ματσάρα. Ο Danielson είναι σε απίστευτη φόρμα και μετά το μισάωρο με Omega ήρθε ματς μιας ώρας με Hangman. Γινόταν να είναι κακό; ΟΧΙ. Βαρετό; ΟΥΤΕ. Μια ωρίτσα κύλησε νεράκι και πλέον ξέρουμε ότι σε λίγες μέρες θα δώσουν ένα ακόμα MOTY candidate.
7. Kazuchika Okada vs Will Ospreay - NJPW Wrestle Kingdom 15
Αυτοί οι δύο είχαν πάντα τρομερή χημεία στο ρινγκ, σε κάποια G1 έχουν δώσει classics. Με τον Ospreay να έχει προδώσει τον αρχηγό του και να έχει φτιάξει το δικό του faction, ήρθε η ώρα για το τελευταίο τους ματς στο WK. Ο Ospreay έχει βάλει μύες και έχει χάσει λίγη εκρηκτικότητα, αλλά για 35 λεπτά βλέπουμε απίστευτη ματσάρα. Περίεργη νίκη για Okada που την υπόλοιπη χρονιά έκανε αρκετές ήττες, ενώ ο Ospreay πήρε push.
6. Will Ospreay vs Shingo Takagi – NJPW New Japan Cup Final
Αυτό το ματς θα ήταν πεντάδα εύκολα, αλλά θα καταλάβετε σύντομα γιατί δεν είναι. Οι δυο τους έχουν τρομερό δέσιμο στο ρινγκ. Μετά τον τελικό στο Best of the Super Juniors 26, ήρθε η ώρα για το New Japan Cup με τον νικητή να παίρνει ματς εναντίον του Ibushi. Αν καταφέρουν να βρεθούν και σε τελικό G1 θα είναι το μόνο ζευγάρι που θα έχει καταφέρει να βρεθεί και στους 3 τελικούς των τριών μεγάλων τουρνουά του NJPW. Το ματς όπως καταλαβαίνετε ήταν αριστούργημα.
5. Kenny Omega vs Bryan Danielson – AEW Dynamite Grand Slam
Σε ένα καταπληκτικό event όπως αυτό ήταν εξαιρετική απόφαση να ξεκινήσουμε με αυτό το ματς. Πολλά χρόνια μετά το ROH, Danielson και Omega κοντράρονται όχι για το πρωτάθλημα, αλλά για το ποιος είναι ο καλύτερος. Μισή ώρα και μια ισοπαλία μετά, ο wrestling κόσμος έχει μείνει με το στόμα ανοιχτό και όλοι ξέραμε πόσα ακόμα έχει να δώσει ο Bryan στο AEW. Πιστεύω και ο ίδιος το απήλαυσε σε μεγάλο βαθμό.
4. Kota Ibushi vs Jay White – NJPW Wrestle Kingdom 15
Αυτοί οι δύο δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερη χημεία για μένα και με τρόμαζε αυτό το main event. Εδώ όμως έχουμε παπάδες. 48 λεπτά απίστευτων κινήσεων με αναφορές σε προηγούμενα ματς, με τρομερή αγωνία για το αν ο White θα ξανακερδίσει τον Ibushi ή αν ο τελευταίος θα εξιλεωθεί επιτέλους, ένα ματς που συνδυάστηκε με το απίστευτο promo-ξέσπασμα του White στα backstage και το οποίο συνέβαλε στην ατμόσφαιρα του μυθικού αυτού ματς.
3. Ilja Dragunov vs WALTER – NXT Takeover 36
Πόσο θα μου λείψετε ρε Takeovers; Συγγνώμη που δε σας εκτίμησα τόσο τον τελευταίο χρόνο, έπρεπε να σας χάσω για να σας εκτιμήσω. Sequel του περσινού MOTY candidate, 10 months in the making που λέγανε και στο promo και δεν απογοήτευσε καθόλου. Το πιο NJPW style match που παίχτηκε στην Αμερική, συγκλονιστικά χτυπήματα, chops που ραγίζουν διαμάντι και ένας εκπληκτικός Dragunov πετυχαίνει την εξιλέωση. Το καλύτερο NXT match φέτος ήρθε από την Ευρώπη και σίγουρα θα μείνει για καιρό στη μνήμη μας.
2. Lucha Bros vs Young Bucks – AEW All Out
Μα πως γίνεται να μην το βάζει πρώτο; Υπομονή. Αυτές οι ομάδες έχουν μια απίστευτη χημεία σε βαθμό να θέλουν κάθε χρόνο να μας δίνουν το καλύτερο ματς από κάποιο stipulation. Πριν δύο χρόνια μας έδωσαν ίσως το καλύτερο ladder match που έχω δει, φέτος μακράν το καλύτερο steel cage. Γεμάτο references, μπόλικο storytelling, συγκίνηση και ένα τέλος που σε κάνει να ουρλιάζεις. Αυτές οι ομάδες για χρόνια θα μας δίνουν το καλύτερο tag team match της χρονιάς.
1. Will Ospreay vs Shingo Takagi – NJPW Wrestling Dontaku
Ναι και όμως. Το sequel στο New Japan Cup Final ήρθε με τον Ospreay να έχει πάρει το πρωτάθλημα από τον Ibushi και να επιλέγει για πρώτη υπεράσπιση τον Takagi και για δεύτερη τον Okada. Ο τραυματισμός δεν του επέτρεψε να πάει στη δεύτερη παρά τη νίκη του, οδήγησε βέβαια τον Takagi στο πρωτάθλημα. Ό,τι και να πω για αυτή τη ματσάρα είναι λίγο. Η χημεία τους, η ιστορία τους, οι αναφορές τους σε προηγούμενα ματς, οι εναλλαγές στην ψυχολογία είναι out of this world. Ελάχιστα ματς μου έχουν βγάλει vibes ότι θα μπορούσαν σε ποιότητα να κοντράρουν τα Okada vs Omega. Το συγκεκριμένο ήταν ένα εξ αυτών.
Γενικά:
Το NJPW έχει τη μερίδα του λέοντος στις ματσάρες, αλλά από άποψη storylines εκτός Takagi τα έκανε σαλάτα. Αρκετοί σταρ κιόλας πήγαιναν συχνά στην Αμερική και είδαμε ωραίες συνεργασίες, αλλά ειδικά το G1 ήταν ψιλοαπογοητευτικό φέτος. Το WWE main roster είχε 3 ματς από τα 25, το NXT (μαζί με UK) είχε 2, το AEW είχε 9 και το NJPW 12, μια πολύ λογική ποσόστωση βάσει της ποιότητας του wrestling κάθε εταιρείας. Το Impact είχε solid matches, όχι τοπ, δηλαδή το ppv του μπορεί να ήταν καλό, αλλά το WWE πχ είχε και ένα Reigns vs Cesaro και ας ήταν τα υπόλοιπα μέτρια. Άρα δε μπήκε κάτι στα τοπ όπως και από MLW, ROH, NWA που τα ψιλοβλέπω. Όσα πρότεινα και δεν τα έχετε δει, κάντε ένα κόπο να τα δείτε, πραγματικά αξίζουν.
Top wrestlers:
Τώρα κάποια ατομικά βραβεία να δώσω. Wrestler της χρονιάς για μένα είναι ο Bryan Danielson. Πίστευα θα αποσυρθεί φέτος, γι' αυτό και έβγαλε over τον Cesaro, τον Jey Uso, ακόμα κι από τον Reigns έβγαλε ματσάρα ο άτιμος. Αλλά ενώ είχε όλο αυτό, πήγε στο AEW, γύρισε heel (εκπληκτικός) και έβγαλε πιο σκληρά ματς, πιο ROH και NJPW style, το οποίο με ενθουσίασε. Δεύτερος ο Shingo Takagi, απλά μετρήστε σε πόσα ματς είναι. Ένας καταπληκτικός πρωταθλητής. Τρίτος ο Kenny Omega γιατί έγινε bell collector δίνοντας πολύ καλά ματς σε διαφορετικές εταιρείες. Η πεντάδα κλείνει με Ibushi για το πρώτο μισό και Reigns αν και τον βαρέθηκα λίγο τελευταία.
Top PPV:
Μακράν το AEW All Out, συγκλονιστικές ματσάρες σε όλο το event και φυσικά το διπλό ντεμπούτο στο τέλος. Το καλύτερο wrestling ppv εδώ και χρόνια. Από κοντά το Double or Nothing, ενώ και η Wrestlemania και το Full Gear κινήθηκαν ικανοποιητικά.
Απογοήτευση της χρονιάς:
Πρώτη και μικρή το AEW Rampage. Το ξεκίνησαν σχετικά καλά, αλλά όταν έχεις τέτοιο ρόστερ Tony κάτσε και βάλε καλύτερα ονόματα, μη μου βάζεις AEW Dark ονόματα με μέτριους παλαιστές. Στύψε το μυαλό σου για περισσότερα storylines και φτιάξε το προϊόν, δε γίνεται να μου έχεις ένα καλό ματς και 2-3 πατάτες σε κάθε σόου. Για το Dark και το Elevation δεν έχουμε απαιτήσεις, αλλά το Rampage χρειάζεται ένα ηλεκτροσόκ.
Η μεγάλη, το NXT 2.0. Γενικά το NXT περνούσε καλή φάση φέτος, είχε MSK, Kyle O' Reilly vs Adam Cole, έμοιαζε καλό, αλλά του έλειπε η καλή παραγωγή. Τελικά είπαν να το κάνουν όντως αναπτυξιακό brand με καλή παραγωγή, αλλά δε βρίσκω τίποτα άλλο ενδιαφέρον. Τα χρώματα και το σετ είναι Nickelodeon, το κοινό είναι πατατάκηδες του main roster, όχι hardcore audience, τα promos και οι χαρακτήρες είναι απίστευτα cringe βλέπε Joe Gacy, εξαιρετικά αδιάφοροι και ρηχοί βλέπε Tony D'Angelo ή συγκλονιστικά εκνευριστικοί βλέπε Grayson Waller. Οτιδήποτε καλό υπήρχε, τύπου Gargano, O' Reilly έφυγε, μένει ο Ciampa που θα χάσει σε λίγες μέρες από τον Bron Breakker. Ο οποίος είναι ο μόνος που κάτι ψιλοσκαμπάζει από wrestling, αλλά τα promo του είναι σαν να βλέπεις Ultimate Warrior και χειρότερα.
Αυτοί ήταν και οι λόγοι που σταμάτησα, πριν 1-2 επεισόδια, θεωρώ ότι μου πρόσφερε ό,τι ήθελα να δω και όπως δε δικαιολογώ κακές ταινίες αγαπημένων σκηνοθετών, έτσι δε θα δικαιολογήσω και τα χάλια του σόου αυτού μόνο και μόνο επειδή έχει το όνομα ΝΧΤ πάνω που το τίμησα και το αγάπησα από το 2013 όσο λίγοι. Ας το κρατήσουν αναπτυξιακό και ας το χαίρονται, προσωπικά ξεκίνησα πάλι Smackdown που είναι αξιοπρεπές και βλέπω και 5-6 promotions. Κανένα δε θα μου καλύψει τα Takeovers, αλλά οκ βλέπω πολύ περισσότερο wrestling και έχω σφαιρικότερη άποψη πλέον.
Χειρότερο ματς:
Είδα αρκετά κακά, αλλά για μένα δεν υπάρχει κάτι χειρότερο από το Damian Priest vs Miz στο Backlash. Έχεις έρθει από μια WM αρκετά καλή και δε φτάνει που όλο το event δε βλέπεται, τρώμε στη μάπα και τη χορηγία του Army of the Dead; Άθλιο ματς, άθλιο αποτέλεσμα, χαίρομαι που ο κόσμος δεν το ξέχασε και το έθαψε όπως του άξιζε στις λίστες.
Breakout stars:
Οι 4 Pillars of AEW το πάνε καλά δηλαδή MJF, Jungle Boy, Sammy Guevara, Darby Allin συν τον Ricky Starks. Το ίδιο και η Baker. O Sho τα πήγε πολύ καλά φέτος στο NJPW και ο Great-O-Khan ανεβαίνει πολύ. Η πιτσιρίκα η Rok-C μου αρέσει. Έχω μπει επίσημα στο τρένο του Hook, ξεκίνησε από meme αλλά είναι εξαιρετικός, smooth και stiff ταυτόχρονα. Ο Lee Moriarty μου άρεσε σε AEW και MLW. Ο Bron Breakker δείχνει να έχει potential. O A-Kid και ο Nathan Frazer είναι φανταστικοί. O Tyler Bate είναι γνωστός, αλλά πρέπει να πάει Αμερική. Θεωρώ ότι σύντομα θα δούμε σε μεγαλύτερο promotion τον Alexander Hammerstone και τον Richard Holliday που έχει MJF vibes λόγω του ότι ήταν και tag team partner του. Από Impact o Ace Austin και από ROH οι μασκοφόροι Bandido και Dragon Lee που είναι μικροί ακόμα.
Απολογισμός:
Ήταν μια ωραία χρονιά για wrestling, άνοιξε το forbidden door, είχαμε ωραίες συνεργασίες, είδαμε όμορφα ματς και θέλω να πιστεύω πως θα δούμε ακόμα καλύτερα το 2022. Καλή χρονιά σε όλους, χρόνια πολλά σε εσάς και τις οικογένειές σας.
