Το πρόβλημα της εθνικής δεν έχει να κάνει μόνο με την έλλειψη ταλέντων αλλά και με άλλους παράγοντες.
Πρώτα απ' όλα, το κακό κλίμα και η τοξικότητα που υπάρχει μεταξύ των δύο αιωνίων μεταφέρεται και στην εθνική με αποτέλεσμα να μην υπάρχει καθαρό μυαλό. Φανταστείτε να συμμετείχε ο Σλούκας στην αποστολή για τους Ολυμπιακούς αγώνες μετά την σεζόν που πέρασε. Θα είχαμε επανάληψη του επεισοδίου Μπουρούση - Παππά που είχε συμβεί πριν κάποια χρόνια.
Δεύτερον, κακά τα ψέματα, η εθνική δεν εμπνέει κανέναν πλέον να αφήσει τις διακοπές του για να αγωνιστεί με τα γαλανόλευκα. Φέτος είχαμε την χαρά να συμμετάσχουμε μετά από πολλά χρόνια σε μια τόσο σπουδαία διοργάνωση όπως η Ολυμπιάδα. Παρόλα αυτά, παίκτες όπως ο Σλούκας, ο Παπαπέτρου κι ο Ρογκαβοπουλος προτίμησαν να κάνουν διακοπές από το να φορέσουν το εθνόσημο. Πέρσι, ο Γιάννης αδιαφόρησε για το παγκόσμιο και δήλωσε τραυματίας. Παρόλα αυτά, όσο υποτίθεται πως έκανε αποθεραπεία, βρέθηκε να κάνει τουρνέ στην Νιγηρία, να παίζει μπάλα και γκολφ και να δηλώνει Νιγηριανός.
Όλα αυτά δείχνουν πως οι περισσότεροι παίκτες δεν έχουν πλέον την δίψα να αγωνιστούν με τα γαλανόλευκα.
Τρίτον, η πρεμουρα και η ψύχωση για επιστροφή στις επιτυχίες και τα μετάλλια έχουν βλάψει πάρα πολύ την ομάδα. Κάθε χρόνο κατεβαίνουμε σε μια διοργάνωση με ατελείωτες φιλοδοξίες. Με την έναρξη της προετοιμασίας της εθνικής αρχίζουν και τα μεγάλα λόγια από στελέχη αλλά και από τους δημοσιογραφους πως "κάτι έχει αλλάξει πλέον" και "η αύρα της εθνικής έχει πλέον κάτι διαφορετικό" και "υπάρχει η αίσθηση πως θα είναι η χρονιά μας" και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε. Μήπως θα έπρεπε όλοι μας, από τους παράγοντες ως τον τελευταίο δημοσιογράφο, να βγάλουμε τον σκασμό, να βάλουμε κάτω τα κεφάλια και να αφήσουμε τις φανφάρες; Ας πούμε επιτέλους ότι μια χρονιά πάμε για να δημιουργήσουμε μια ομάδα που θα παίζει ωραίο μπάσκετ και θα κάνει τον κόσμο να ξαναγαπησει την επίσημη αγαπημένη κι ας αφήσουμε τα παχιά λόγια για επιτυχίες και μετάλλια. Αυτά θα έρθουν στην πορεία.
Τέταρτον, μήπως βασιζόμαστε υπερβολικά στον Γιάννη; Μήπως είναι λάθος ο τρόπος του παιχνιδιού; Είδαμε φέτος τον Γιάννη να βγάζει την μπάλα σε ελεύθερους συμπαίκτες κι εκείνοι να κάνουν προσποίηση προκειμένου να του ξαναδώσουν την μπάλα. Γιατί τόσος φόβος; Γιατί να τα περιμένουμε όλα από τον Γιάννη; Άλλοι παίκτες δεν υπάρχουν στην ομάδα; Και πριν μου πείτε πως κανένας άλλος δεν μπορεί να πάρει την ομάδα στις πλάτες του, να σας πω πως το σκεπτικό πλέον της εθνικής είναι "ταιζουμε τον Γιάννη κι ότι γίνει". Με τέτοιο σκεπτικό δεν πας που-θε-να!
Πέμπτον, καλή η αύρα του Σπανούλη αλλά μην ξεχνάμε ότι, ως προπονητής ειναι ακόμα φρέσκος. Ίσως θα έπρεπε να τοποθετηθεί δίπλα του ένας τεχνικός σύμβουλος όπως ο Πιτινο που όλη η μπασκετική πιάτσα σέβεται, για να τον βοηθάει στα δύσκολα. Μια τέτοια κίνηση θα βοηθούσε και τον Σπανούλη να βελτιωθεί ως κοουτς(μιλάμε για κατάσταση win-win).
Εκατόν, θα πρέπει η ομοσπονδία να βρει μια λύση ώστε να μπορούν να αγωνιστούν μαζί Γουοκαπ και Ντόρσεϊ. Ειδικά φέτος ένας Τάιλερ έλειψε πολύ από την εθνική.
Το μεγάλο μειονέκτημα είναι πως πλέον το Ευρωμπάσκετ γίνεται κάθε 4 χρόνια, κάτι που κάνει πιο δύσκολο για έναν προπονητή να φτιάξει νέα ομάδα με όραμα στο μέλλον. Παλιότερα, με την διοργάνωση να γίνεται κάθε 2 χρόνια, πολλοί προπονητές έβρισκαν ευκαιρία να φρεσκαρουν τις ομάδες και να δώσουν χρόνο σε νέους παίκτες. Παίκτες όπως ο Χουγκαζ κι ο Μωραιτης θα έπαιρναν πολύ πιο εύκολα χρόνο συμμετοχής σε ένα Ευρωμπάσκετ απ' ότι σε ένα Παγκόσμιο. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο για τον Σπανούλη να πει ότι "θυσιάζουμε ένα Ευρωμπάσκετ για να φτιάξουμε ομάδα για το μέλλον" αν η διοργάνωση γινόταν κάθε δύο χρόνια. Ομάδες όπως η Σερβία, η Ιταλία και η Ισπανία το έχουν κάνει στο παρελθόν με πολύ καλά αποτελέσματα.
Ίσως θα έπρεπε η ομοσπονδία να δώσει μεγαλύτερη βάση στο τουρνουά Ακρόπολις. Το 2025 δεν υπάρχει επίσημη διοργάνωση για το μπάσκετ. Καλό θα ήταν λοιπόν να διοργανωθεί το τουρνουά Ακρόπολις αλλά σε πιο διευρυμένη μορφή(πχ με την συμμετοχή 16 ομάδων αντί για τις 6 που γίνεται ως σήμερα) και με συμμετοχή ισχυρών ομάδων όπως η Ισπανία, η Σερβία, η Γαλλία, η Γερμανία, η Σλοβενία, η Κροατία και η Ιταλία.
Το τουρνουά θα μπορούσε να γίνει σε τέσσερις ομίλους με τέσσερις ομάδες σε κάθε όμιλο. Από αυτές θα προκρίνονται οι δύο πρώτες ομάδες σε τέσσερις προημιτελικους και στην συνέχεια, δύο ημιτελικοί και ο τελικός. Και για να γίνει πιο ενδιαφέρουσα η διοργάνωση, θα μπορούσε να συνεννοηθεί η ομοσπονδία με την Fiba ούτως ώστε ο νικητής να κερδίζει μια wild card για το επόμενο παγκόσμιο κύπελλο ή τους Ολυμπιακούς αγώνες (ή τέλος πάντων κάτι αντίστοιχο). Έτσι θα υπήρχε η δυνατότητα στους προπονητές να δώσουν χρόνο συμμετοχής σε νέους παίκτες.
Σκεφτείτε πχ τους τέσσερις ομίλους:
Α Όμιλος
Ελλάδα
Κροατία
Γεωργία
Βοσνία
Β Όμιλος
Ισπανία
Τουρκία
Φιλανδία
Μαυροβούνιο
Γ Όμιλος
Γερμανία
Ιταλία
Ισραήλ
Αυστραλία
Δ Όμιλος
Σερβία
Γαλλία
Σλοβενία
Βοσνία
Μια τέτοια διοργάνωση θα ήταν εξαιρετικά κερδοφόρα για την ΕΟΚ με έσοδα από τηλεοπτικά δικαιώματα, εισιτήρια και χορηγούς.
Τέλος, θα ήθελα να κάνω μια πρόταση για το σχήμα της εθνικής που θα μπορούσε να κατεβάσει ο Σπανούλης.
1. Σλούκας ή Καλάθης, Λούντζης, Μωραιτης
2. Ντόρσεϊ, Τολιοπουλος, Λαρεντζακης
3. Παπαπέτρου, Ρογκαβοπουλος, Π. Καλαϊτζάκης
4. Γιάννης, Μήτογλου, Κουζελογλου
5. Παπαγιάννης, Κωστακουμπο, Χατζηδάκης
Έξτρα επιλογές:
*Γουοκαπ, Φλιωνης, *Ε. Μήτρου Λονγκ, Νετζηπογλου, Γ. Καλαϊτζάκης, Χουγκαζ, Σαμοντουροφ, Αγραβάνης, Ζουγρης
*Εφόσον δεν υπολογίζονται ως νατουραλιζε αλλά ως ομογενείς
