Συντονιστής: Captains
2
1
ΕΧΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΠΩ
Ήταν 15 Μαρτίου 2018. Σ’ ένα μικρό νοσοκομειακό γραφείο άκουσα τις λέξεις που απευχόμουν περισσότερο από όλες. Μεσοθηλίωμα του υπεζωκότα. Καρκίνος. Ανίατος. Πρόγνωση: Ένας χρόνος ζωής.
Αργότερα στο πάρκιγκ να παίρνουμε τηλέφωνα λίγους συγγενείς και καρδιακούς φίλους. Απόγνωση. Η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μας. Μα η ανθρώπινη ψυχή κρυβεί δυνάμεις μυστικές που απελευθερώνει όταν της χρειαστεί ο μαχόμενος άνθρωπος. Κι έτσι, από την επόμενη μέρα, αγώνας. Βρες ειδικούς, ζήτησε γνώμες, ψάξε για επιζώντες, ερεύνησε πιθανές θεραπείες, ζύγιασε κινδύνους και δυνατότητες και μην απελπίζεσαι. Ναι, κοιτάς την άβυσσο και σε κοιτάει κι αυτή πίσω. Αλλά δεν ενδίδεις. Ειδικά όταν έχεις τόσους ανθρώπους που σε αγαπάνε.
Μέσα σε ένα χρόνο, πολύ αίμα, πολλά δάκρυα, πολύς ιδρώτας. Μεγάλη εγχείρηση, 5 ισχυρές ακτινοθεραπείες, 6 κύκλοι διπλών χημειοθεραπείων, συμμετοχή σε κλινικές δοκιμές νέου φαρμάκου. Μείον ένας πνεύμονας και κανά δυο παϊδια, μείον το περικάρδιο και το μισο διάφραγμα, μείον 18 κιλά. Εβδομήντα και βάλε ράμματα μαζί με εσωτερικά, από τιτάνιο. Παράπλευρα προβλήματα στην καρδιά, στα νεφρά, υγρό στον άλλο πνεύμονα. Πόνοι μετεγχειρουργικοί επί μήνες, νεκρώσεις νεύρων και αγκυλώσεις. Μέρες και νύχτες απόλυτης αϋπνίας, μέρες και νύχτες τέτοιας ναυτίας που μόνο νερό και τσάι πάνε κάτω. Πλήρης αδυναμία, σε βαθμό που το βούρτσισμα των δοντιών συνιστά επικό κατόρθωμα.
Κι η ψυχή; Πως μάχεσαι καθημερινά με το φάντασμα του άμεσου αφανισμού σου; Πως μετατρέπεσαι από αυτόνομο πλάσμα που προσπαθούσε να προσφέρει σε άλλους σε κάποιον απόλυτα εξαρτώμενο στην καλοσύνη αγαπημένων κι αγνώστων; Πως δέχεσαι τη μετατροπή σου από μετανάστη που προσφέρει στο σύστημα σε βρυκόλακα κάθε είδους πηγής βοήθειας;
Είναι 15 Μαρτίου 2019. Είμαι ακόμη εδώ. Η ασθένεια είναι στάσιμη αλλά ο αγώνας συνεχίζεται. Και θα συνεχίσει σε όλη μου τη ζωή. Γιατί απόφασισα να τα γράψω τώρα όλα αυτά; Όχι για να σας προκαλέσω θλίψη, ούτε για να ζητιανέψω ουσιώδη ή διαδικτυακό οίκτο. Το κάνω γιατί όλη αυτή η περιπέτεια μου προσέφερε τη δυνατότητα να αποκτήσω και να ακονίσω πνευματικά και ψυχικά εργαλεία που διαφορετικά δε θα είχα. Τον επόμενο καιρό λοιπόν θα γράψω κάποια κείμενα με σχετικούς στοχασμούς που νομίζω ότι μπορούν να φανούν χρήσιμα σε κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει δυσκολίες. Τα κείμενα αυτά θα γραφούν στα ελληνικά και αγγλικά και θα παραμείνουν «ανοικτά» σε όλους, όχι μόνο τους φίλους μου. Το μόνο που σας ζητώ είναι, αν νομίζετε ότι μπορούν να βοηθήσουν κάποιον, να τα μοιραστείτε μαζί του. Ολόκληρα ή αποσπασματικά, προφορικά ή γραπτά. Δε με ενδιαφέρει να με αναφέρετε ως πηγή. Γραφιάς ήμουν πάντα, καιρός να γράψω και κάποια πράγματα με μεγαλύτερη χρησιμότητα.
Να’στε καλά και να αγαπάτε.
Γιάννης (Flash) 15/3/2019
1
1
1
rchos έγραψε: ↑Δευ Οκτ 26, 2020 6:22 pmΕΧΩ ΜΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ ΝΑ ΠΩ
Ήταν 15 Μαρτίου 2018. Σ’ ένα μικρό νοσοκομειακό γραφείο άκουσα τις λέξεις που απευχόμουν περισσότερο από όλες. Μεσοθηλίωμα του υπεζωκότα. Καρκίνος. Ανίατος. Πρόγνωση: Ένας χρόνος ζωής.
Αργότερα στο πάρκιγκ να παίρνουμε τηλέφωνα λίγους συγγενείς και καρδιακούς φίλους. Απόγνωση. Η πιο δύσκολη μέρα της ζωής μας. Μα η ανθρώπινη ψυχή κρυβεί δυνάμεις μυστικές που απελευθερώνει όταν της χρειαστεί ο μαχόμενος άνθρωπος. Κι έτσι, από την επόμενη μέρα, αγώνας. Βρες ειδικούς, ζήτησε γνώμες, ψάξε για επιζώντες, ερεύνησε πιθανές θεραπείες, ζύγιασε κινδύνους και δυνατότητες και μην απελπίζεσαι. Ναι, κοιτάς την άβυσσο και σε κοιτάει κι αυτή πίσω. Αλλά δεν ενδίδεις. Ειδικά όταν έχεις τόσους ανθρώπους που σε αγαπάνε.
Μέσα σε ένα χρόνο, πολύ αίμα, πολλά δάκρυα, πολύς ιδρώτας. Μεγάλη εγχείρηση, 5 ισχυρές ακτινοθεραπείες, 6 κύκλοι διπλών χημειοθεραπείων, συμμετοχή σε κλινικές δοκιμές νέου φαρμάκου. Μείον ένας πνεύμονας και κανά δυο παϊδια, μείον το περικάρδιο και το μισο διάφραγμα, μείον 18 κιλά. Εβδομήντα και βάλε ράμματα μαζί με εσωτερικά, από τιτάνιο. Παράπλευρα προβλήματα στην καρδιά, στα νεφρά, υγρό στον άλλο πνεύμονα. Πόνοι μετεγχειρουργικοί επί μήνες, νεκρώσεις νεύρων και αγκυλώσεις. Μέρες και νύχτες απόλυτης αϋπνίας, μέρες και νύχτες τέτοιας ναυτίας που μόνο νερό και τσάι πάνε κάτω. Πλήρης αδυναμία, σε βαθμό που το βούρτσισμα των δοντιών συνιστά επικό κατόρθωμα.
Κι η ψυχή; Πως μάχεσαι καθημερινά με το φάντασμα του άμεσου αφανισμού σου; Πως μετατρέπεσαι από αυτόνομο πλάσμα που προσπαθούσε να προσφέρει σε άλλους σε κάποιον απόλυτα εξαρτώμενο στην καλοσύνη αγαπημένων κι αγνώστων; Πως δέχεσαι τη μετατροπή σου από μετανάστη που προσφέρει στο σύστημα σε βρυκόλακα κάθε είδους πηγής βοήθειας;
Είναι 15 Μαρτίου 2019. Είμαι ακόμη εδώ. Η ασθένεια είναι στάσιμη αλλά ο αγώνας συνεχίζεται. Και θα συνεχίσει σε όλη μου τη ζωή. Γιατί απόφασισα να τα γράψω τώρα όλα αυτά; Όχι για να σας προκαλέσω θλίψη, ούτε για να ζητιανέψω ουσιώδη ή διαδικτυακό οίκτο. Το κάνω γιατί όλη αυτή η περιπέτεια μου προσέφερε τη δυνατότητα να αποκτήσω και να ακονίσω πνευματικά και ψυχικά εργαλεία που διαφορετικά δε θα είχα. Τον επόμενο καιρό λοιπόν θα γράψω κάποια κείμενα με σχετικούς στοχασμούς που νομίζω ότι μπορούν να φανούν χρήσιμα σε κάθε άνθρωπο που αντιμετωπίζει δυσκολίες. Τα κείμενα αυτά θα γραφούν στα ελληνικά και αγγλικά και θα παραμείνουν «ανοικτά» σε όλους, όχι μόνο τους φίλους μου. Το μόνο που σας ζητώ είναι, αν νομίζετε ότι μπορούν να βοηθήσουν κάποιον, να τα μοιραστείτε μαζί του. Ολόκληρα ή αποσπασματικά, προφορικά ή γραπτά. Δε με ενδιαφέρει να με αναφέρετε ως πηγή. Γραφιάς ήμουν πάντα, καιρός να γράψω και κάποια πράγματα με μεγαλύτερη χρησιμότητα.
Να’στε καλά και να αγαπάτε.
Γιάννης (Flash) 15/3/2019
Κείμενο του Γιάννη στο προφιλ του στο fb. Το έγραψε την ημέρα που έφτασε το προσδόκιμο ζωής που του είχαν δώσει. Αν δεν υπήρχε ο κορνοιός θα το πάλευε ακόμη... Το μεταφέρω εδώ γιατί όπως γράφει και ο ίδιος δεν είχε πρόβλημα να χρησιμοποιηθεί από τον οποιονδήποτε. Ήταν το μικρό κομμάτι ιστορίας του για τον αγώνα που έδινε. Μικρό γιατί στη ζωή του όλη είχε να επιδείξει πολλά και σημαντικά πράγματα για τα οποία μπορούσε και αυτός και η οικογένεια του να είναι περήφανοι.
Πραγματικά άνθρωπος από τους λίγους. Δεν έχει νόημα να αναπτύξω γιατί μπορώ να μιλάω για ώρες. Καταθέτω μόνο ότι είναι ανάμεσα στους 3-4 ανθρώπους που έχει διασταυρωθεί η ζωή μας που θαύμαζα περισσότερο. Το που ξεκίνησε που έφτασε και ο τρόπος που τα κατάφερε είναι οδηγός για την ζωή όλων όσων τον γνωρίζαμε.
Μιας και γνωριστήκαμε εδώ μέσα και γίναμε φίλοι θα πω ότι και συγκεκριμένα σε ότι αφορά τα αθλητικά μακάρι όλοι οι φίλοι οποιασδήποτε ομάδας σε οποιοδήποτε σπορ να είχαν τον τρόπο σκέψης του Flash.
Στα πρώτα χρόνια του φόρουμ ήμασταν λίγοι αλλά αναπτύξαμε μεταξύ μας άλλη σχέση... Και μόνο η γνωριμία μου με τον Γιάννη αρκεί για να λέω ότι το φόρουμ αυτό μου πρόσφερε πάρα πολλά.
Για όσους δεν ξέρετε ούτε εμένα ούτε τον Flash απλά να έχετε υπόψιν σας ότι χωρίς αυτόν και άλλους 10-20 χρήστες το φόρουμ δεν θα υπήρχε...
Γιαννάρα you ll never be forgotten.
Με την ΠΑΣΟΚάρα και στον Παράδεισο θα είστε καλύτερα (inside joke)
