Ως υπόβαθρο σε αυτά που συγκέντρωσε ο Νικόλας, μόνο και μόνο τα κολλητιλίκια του με την Alice και τους νεοφασίστες της Γερμανίας και η προτροπή του να ψηφίσει ο γερμανικός λαός το AfD γιατί η προηγούμενη κυβέρνηση "ήταν ένα μάτσο βλαμμένοι", θα ήταν αρκετό για να τον αποδομήσει και να καταλάβει κανείς την (πλήρως απούσα) ηθική του. Το τελευταίο δεν είναι προφανώς άσχετο με τον τρόπο που λειτουργεί επιχειρηματικά, είναι ένας από τους λόγους.
Ως άνθρωπος προφανώς δεν είναι χαζός, έχει ικανότητες οι οποίες συνοψίζονται στο ότι έχει εκμεταλλευτεί στο έπακρο την ανάγκη του ανθρώπου να ωραιοποιεί και να ηρωποιεί άτομα με τα οποία δεν θα μπορέσει ποτέ να κάνει ούτε χειραψία μαζί τους. Το ότι έχει καταφέρει δε να πιστεύεται για εκείνον πως είναι ο τύπος που έμαθε να προγραμματίζει ρουκέτες απλά με πολύ διάβασμα, ξεκινώντας κάπου κοντά στο μηδέν, είναι μια επίσης μεγάλη επιτυχία του. Θέλω να σταθώ σε δύο σημεία, ίσως λίγο πέρα από το core topic του ποστ αλλά νομίζω μπορούμε να επεκταθούμε.
Κάπου αναφέρθηκε πιο πάνω πως το ότι είναι έξυπνος φαίνεται και εκ' του αποτελέσματος καθώς έστω και αν κληρονόμησε αρκετά χρήματα/assets τα πολλαπλασίασε (ζητώ συγγνώμη αν ειπώθηκε κάπως διαφορετικά). Όμως όχι, καθώς με τα σημερινά εργαλεία και τον εκδημοκρατισμό των επενδύσεων που επιτρέπει σε gamers απ' την πολυθρόνα του σπιτιού τους να γονατίζουν hedge funds (βλέπε Gamestop) το να πολλαπλασιάσεις μια ήδη μεγάλη περιουσία, σε βάθος δεκαετιών μάλιστα, είναι ίσως πιο εύκολο απ' το να μάθεις να μιλάς αγγλικά σε επαρκές τουριστικό επίπεδο για να κάνεις greek καμάκι στα νησιά το καλοκαίρι. Οπότε ναι, μπορούμε να πούμε πως δεν ήταν αυτοκαταστροφικός ή αδιάφορος ως προς την δημιουργία πλούτου αλλά μέχρι εκεί.
Ίσως το πιο λάθος με τέτοια άτομα είναι πως είναι συνεχιστές και εξελικτές μια χαζό-hustle κουλτούρας στα εργασιακά περιβάλλοντα που έχει πραγματικά ποτίσει σε πολλά παιδία 21 και 22 ετών πριν καν βγούνε στην αγορά εργασίας. Της κουλτούρας του ότι πρέπει όχι μονο να δουλεύεις πολύ περισσότερο από όσο πληρώνεσαι, αλλά να το δείχνεις και να το λες με κάθε ευκαιρία (ρωτάω συναδέλφους "how are you today?" και μου απαντανε "oh busy, very busy". Kαι θέλω να τους απαντήσω "στα @@ μου για το πόσα Εξέλ έχεις ανοιχτά, αν είσαι καλά στην υγεία σου ρωτάω" ), γιατί σου έχει δημιουργηθεί η ανασφάλεια πως θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα δουλέψει 10 λεπτά πιο πολύ από εσένα. Και αν δεν μπορείς, είσαι λίγος, τεμπέλης, δεν έχεις το star quality που απαιτείται και άλλες μπούρδες.
Εργάζομαι σε έναν χωρό που (ίσως λιγότερο στο δικό μου unit) είναι γνωστός για τις 120-hour work weeks του, την αυτονόητη δουλειά 9 το βράδυ τις Παρασκευές και τα σ/κ, το διαρκές bullying, την μόνιμη παρακολούθηση του καθημερινού προγράμματος (πολλά παιδιά δεν μπορούν να φύγουν γιατί απλά δεν βρίσκουν 30 λεπτά μέσα στην μέρα να κάνουν ένα interview κάπου αλλού). Και πραγματικά κλαίω και γελάω μαζί όταν τυχαίνει να συνομιλώ στην δουλειά για το πως τα ίδια 22χρονα παιδιά το βρίσκουν φυσιολογικό γιατι "έτσι είναι ο χώρος, τι να κάνουμε τώρα, θα πάρουμε και κανένα PED και θα βγει το 3o all-nighter". Την ίδια στιγμή που ξέρουν πως 19 στους 20 θα φύγουν σε 2 χρόνια το πολύ με ψυχολογικά, αρκετοί θα είναι υπέρβαροι, και θα κλαίνε κάτω απ' τα γραφέια τους σε εβδομαδιαία βάση. Και (κάνουν ότι) αγνοούν πως όλο αυτό γίνεται γιατί οι διευθυντές τους και οι διευθυντές των διευθυντών τους κ.ο.κ μέχρι τον εκάστοτε Μασκ που καθορίζει την εταιρική κουλτούρα, θέλουν απλά περισσότερα χρήματα. Θα περίμενα λοιπόν από άτομα σαν τον Μασκ, τον Γκέητς, τον Τζομπς (ζωή σε λόγου μας), το Νταίμον και άλλους που πραγματικά κρατούν την τύχη της οικονομίας στα χέρια τους, να μην διαιωνίζουν μια κουλτούρα μεσαιωνικής υφής (τουλάχιστον εκεί που ρυθμίζουν την ζωή δεκάδων χιλιάδων ατόμων) αλλά να φέρουν πραγματικά κάτι νέο, γιατί στην τελική είναι και οι μόνοι που μπορούν.