O Θεός να τον κάνει, πιο πολύ στον Ποδαρά έφερνε.Κέρδισε τότε η Benfica με ανατροπή από τον Lisboa. Κάτι σαν τον Γκάλη της Πορτογαλίας.
Κάτσε να ξαναβρώ το λινκ, Μ.Ο εισιτηρίων κάτω από 3.000 σε όλη τη σαιζόν. Το ΣΕΦ γέμιζε όντως, αλλά ήταν η εξαίρεση. Η Μπενφίκα 2 νίκες είχε κάνει όλη τη χρονιά, σάκος του μποξ ήταν,, όντως η μία απέναντι στο Ντομινίκ, δεν περίμενα ότι θα το θυμόταν κανείς. Απίθανο γήπεδο, φάση τάφος του Ινδού. Σε άλλο κλουβί (ιβανόφειο) έπαιζε την ίδια χρονιά κι ο Ηρακλής Ευρωλίγκα, επίσης είχε πατώσει. Γενικά από κλουβιά άλλο τίποτε τότε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, για το οποίο λίγοι θα θυμούνται πως έπαιζε ο Κόμαζετς στη Μπολόνια και ο ... Τομ Τσέιμπερς στη Μακάμπι!Γεμάτα ήταν και τότε τα γήπεδα, yorgos. Το ΣΕΦ ειδικά είχε μεγαλύτερη πληρότητα από τώρα.
Να έχουν 2ο μεγάλα ευρωπαϊκά κλαμπ ήθελαν οι άνθρωποι, αντί για 4 μόνο, τις πρωταθλήτριες από τα 4 σοβαρά πρωταθλήματα. Και το πέτυχαν.Ακριβώς το αντίθετο ήθελαν. Να παίζουν οι μεγάλες ομάδες μόνο στα νοκ-άουτ και να μην γίνονται "στραβές" τύπου Βαλένθια (δύο φορές φιναλίστ) ή Μονακό( μια στην τετράδα,μία τελικό).
Αυτή που λες είναι η Χαράρε, πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε. Εγώ μιλάω για τη Χαράρ, πρωτεύουσα επαρχίας της (ορθόδοξης κατά τ΄άλλα) Αιθιοπίας, και σημαντικότερο κέντρο του Ισλάμ στη χώρα (είναι στο δρόμο προς Σομαλία, λογική η παρουσία του Ισλάμ εκεί, υποτίθεται ότι είναι η 4η ιερή πόλη στον κόσμο). Ωραία παλιά πόλη, ατέλειωτα τζαμιά, απύθμενη φτώχεια, αλλά λόγω έλλειψης τουριστών μας είχαν για θεούς. Ενδεικτικό του πού είχε φτάσει στο ποδόσφαιρο, ακόμη και στα χωριά εμένα επειδή είχα τσουλούφι με φώναζαν Φαν Πέρσι και τον Παναγιώτη με την κοτσίδα "Ροναλντίνιο". Στις διαδρομές στη χώρα δεν υπήρχε άσφαλτος και παίρναμε κάτι απίστευτα λεωφορεία με σιδερένια καθίσματα και μέση ταχύτητα 25χλμ/ώρα. Στις 6 που νύχτωνε απαγορευόταν η κυκλοφορία (αφού δεν υπήρχε άσφαλτος, φωτισμός κλπ) και το λεωφορείο σταματούσε σε όποιο σημείο του καρόδρομου βρισκόταν, κατέβαιναν όλοι και προσεύχονταν και μετά... κοιμόμασταν όλοι παρέα κάτω από το λεωφορείο, αφού συνήθως ήμασταν στη μέση του πουθενά. Ποτέ δε μας πείραξε κανείς, αξιοπρεπέστατοι οι Αιθίοπες κι ας πέθαιναν από την πείνα, ξυπνούσες το πρωί για να πας χαράματα στο σταθμό λεωφορείων και περπατούσες μέσα στα σκοτάδια, το μόνο που φαινόταν ήταν ατελείωτα λευκά σεντόνια στα πεζοδρόμια: ήταν οι άστεγοι, χιλιάδες επί χιλιάδων. Τα δε ωράρια ήταν απίθανα, αφού οι Αιθίοπες έχουν... δική τους ώρα, συγκεκριμένα η ανατολή του ηλίου θεωρείται 12 το πρωί και η δύση 12 το βράδυ, κι ήθελε προσπάθεια να καταλάβεις αν σου μιλάνε (παντομίμα δηλαδή) με αυτό το ωράριο ή με το "δυτικό" επειδή σε βλέπουν λευκό. Τέλος, οι Αιθιόπισσες είναι μέσα στο τοπ-5 πιο ωραίων γυναικών που έχω δει. Γαζέλες, με λεπτά χαρακτηριστικά στο πρόσωπο και τα πόδια, αλλά αβυσσαλέο στήθος.Υ.Γ. Η Χαραρ, Ζιμπάμπουε δεν είναι ρε τρελέ; :?
Πιο οφ τόπικ πεθαίνεις, αλλά από το να γράφουμε για σουβλατζήδες...