Κάνοντας έναν απολογισμό, μπορούμε εύκολα να πούμε ότι είδαμε την καλύτερη ίσως σειρά τελικών που θα μπορούσαμε να δούμε σε καθαρά ποιοτικό επίπεδο. Ανατροπές, υψηλές τακτικές προσεγγίσεις, ομάδες που υπηρέτησαν με επιτυχία ψηλά σχήματα, small ball σχήματα, ηψηλό και χαμηλό tempo. Εχοντας την τρέλα να παρακολουθώ επισταμένα πολλές τελικές σειρές ανά την Ευρώπη, καταθέτω με σιγουριά ότι αυτό που παρουσίασαν οι δύο αιώνιοι ήταν χαμηλότερου επιπέδου σε παγκόσμιο επίπεδο μονάχα από τα δρώμενα των ΝΒΑ PO. Υψηλά σκορ, υψηλή ένταση, ίντριγκα εντός του παρκέ.
Ο Παναθηναικός είχε να διαχειριστεί ένα ψυχολογικό και συναισθηματικό άδειασμα, καθότι όταν κατακτάς έναν πολύ μεγάλο στόχο και αναφέρομαι φυσικά στην Ευρωλίγκα, αυτομάτως νιώθεις ένα αναμενόμενο αίσθημα πληρότητας και το μυαλό είναι αδύνατο να μην φύγει, καθώς φυσικά και το π΄ρεπει που γεννά το πλεονέκτημα έδρας. Ο ΟΣΦΠ από την άλλη είχε να αντιμετωπίσει μία αναπάντεχη απώλεια (Φαλ), ένα ψυχολογικό βάρος που προερχόταν από την επιτυχία του μεγάλου αντιπάλου και μέσα στη σειρά το απύθμενο ΠΡΕΠΕΙ που δομήθηκε μετά το 0-2.
Είναι σοκαριστικά θλιβερό όλα τα παραπάνω να καλύπτονται, να διαθίζονται από την άπειρη τοξικότητα που γεννά το εξωγενές περιβάλλον, διοικητικό και μιντιακό, των δύο ομάδων. Δεν θα σταθώ στο διαιτητικό σκέλος, καθότι πρέπει να σεβόμαστε πάντα τους εαυτούς μας, το άθλημα, την επιθυμία των ανθρώπων που μας φιλοξενούν εδώ, όμως σίγουρα προκύπτει μία άνευ προηγουμένου ισχυρή ανάγκη να καθίσουν οι 2 σε ένα τραπέζι, να δώσουν τα χέρια και να πουν ότι πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, πρέπει σε θέσεις ευθύνης να μπουν άνθρωποι τεχνοκράτες, άνθρωποι που αγαπούν αυτό που αγαπάμε και εμείς. Είναι αμαρτία για όλους να ζούμε αυτό το παράλληλο με το αγωνιστικό κομμάτι, νοσηρό μοτίβο, που βιώσαμε σε αυτήν την best-of-5 σειρά. Τέλος, να εστιάσω στο γεγονός ότι έχουμε τουλάχιστον σαν φίλαθλοι, σαν θεατές ξεφύγει από καταστασεις Σερβίας, από φωτοβολίδες και αντικείμενα που έπεφταν βροχή αν τολμούσε η ομάδα μας να χάσει και πέρα από εμετικές βρισιές για μάνες, κόρες, προπονητές, ο κόσμος δείχνει μία σχετική ωριμότητα, όσο τελός πάντων σχετική δύναται να είναι. Ας ελπίσουμε όλοι ότι έρχονται καλύτερες μέρες για τις ομάδες μας, για το προιόν, για τους αγνούς φίλους του αθλήματος, έτσι ώστε να απολαμβάνουμε και εμείς αυτό που αγαπάμε σε ένα top level όπως η ACB ή η τουρική λίγκα.
Ο Παναθηναικός είχε να διαχειριστεί ένα ψυχολογικό και συναισθηματικό άδειασμα, καθότι όταν κατακτάς έναν πολύ μεγάλο στόχο και αναφέρομαι φυσικά στην Ευρωλίγκα, αυτομάτως νιώθεις ένα αναμενόμενο αίσθημα πληρότητας και το μυαλό είναι αδύνατο να μην φύγει, καθώς φυσικά και το π΄ρεπει που γεννά το πλεονέκτημα έδρας. Ο ΟΣΦΠ από την άλλη είχε να αντιμετωπίσει μία αναπάντεχη απώλεια (Φαλ), ένα ψυχολογικό βάρος που προερχόταν από την επιτυχία του μεγάλου αντιπάλου και μέσα στη σειρά το απύθμενο ΠΡΕΠΕΙ που δομήθηκε μετά το 0-2.
Είναι σοκαριστικά θλιβερό όλα τα παραπάνω να καλύπτονται, να διαθίζονται από την άπειρη τοξικότητα που γεννά το εξωγενές περιβάλλον, διοικητικό και μιντιακό, των δύο ομάδων. Δεν θα σταθώ στο διαιτητικό σκέλος, καθότι πρέπει να σεβόμαστε πάντα τους εαυτούς μας, το άθλημα, την επιθυμία των ανθρώπων που μας φιλοξενούν εδώ, όμως σίγουρα προκύπτει μία άνευ προηγουμένου ισχυρή ανάγκη να καθίσουν οι 2 σε ένα τραπέζι, να δώσουν τα χέρια και να πουν ότι πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά, πρέπει σε θέσεις ευθύνης να μπουν άνθρωποι τεχνοκράτες, άνθρωποι που αγαπούν αυτό που αγαπάμε και εμείς. Είναι αμαρτία για όλους να ζούμε αυτό το παράλληλο με το αγωνιστικό κομμάτι, νοσηρό μοτίβο, που βιώσαμε σε αυτήν την best-of-5 σειρά. Τέλος, να εστιάσω στο γεγονός ότι έχουμε τουλάχιστον σαν φίλαθλοι, σαν θεατές ξεφύγει από καταστασεις Σερβίας, από φωτοβολίδες και αντικείμενα που έπεφταν βροχή αν τολμούσε η ομάδα μας να χάσει και πέρα από εμετικές βρισιές για μάνες, κόρες, προπονητές, ο κόσμος δείχνει μία σχετική ωριμότητα, όσο τελός πάντων σχετική δύναται να είναι. Ας ελπίσουμε όλοι ότι έρχονται καλύτερες μέρες για τις ομάδες μας, για το προιόν, για τους αγνούς φίλους του αθλήματος, έτσι ώστε να απολαμβάνουμε και εμείς αυτό που αγαπάμε σε ένα top level όπως η ACB ή η τουρική λίγκα.
1
