Συνφορουμίτες καλημέρες.
Ξημέρωσε η μέρα του 5ου τελικού, όπου αν το δούμε καθαρά αντικειμενικά προκαλεί ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μία το επίπεδο μπάσκετ, τακτικής, πάθους που κατατέθηκε στο παρκέ από τις 2 ομάδες σε κάνουν να αναρωτιέσαι μήπως θα ήταν καλύτερα φέτος να είναι best-of-7 σειρά, καθότι το μπασκετικό θέαμα απέχει μακράν της επόμενης καλύτερης σειράς τελικών που μπορώ να θυμηθώ. Από την άλλη, όλη αυτή η σειρά αγώνων έχει διαποτιστεί με απύθμενη τοξικότητα, με καταγγελίες, με πόλεμο ανακοινώσεων, με διαιτησίες πολύ χαμηλού επιπέδου και συνεπώς ίσως το ότι σήμερα φτάνει στο τέλος της δημιουργεί και ένα αίσθημα ανακούφισης.
Καθαρά αγωνιστικά δεν πιστεύω ότι κανείς φίλος του Παναθηναικού, βάζοντας και τον εαυτό μου μέσα, προσβλέπει σε ένα εύκολο παιχνίδι. Σίγουρα όμως αν πριν τη σειρά σου έδιναν δύο επιλογές, να παίξεις το Game 5 στο ΟΑΚΑ ή στο ΣΕΦ, προφανώς θα διάλεγες ΟΑΚΑ (και φυσικά ανάποδα για τους αγαπητούς φίλους του ΟΣΦΠ). Το turning point αυτής της σειράς ήταν νομίζω κάποιες συμπεριφορές του Κανααν, αλλά επειδή πολλές υπερβολές ακούγονται και γράφονται για τον παίχτη (ακόμα και κάποιοι φίλοι του ΟΣΦΠ τον αναθεματίζουν) να θυμίσω 2 πράγματα... 1oν το λεγόμενο trash talking είναι κάτι που συνηθίζεται στην USA. Αρκεί να δει πχ κάποιος τον συμπαθή Σλοβένο μπουλούκο και το τι λέει και ξεστομίζει μετά από κάθε του προσπάθεια μαρκαριζόμενη στο ΝΒΑ. Το 2ο είναι ότι αν θυμάστε ο ίδιος ο Κανααν υποστήριξε ανοιχτά τον ΠΑΟ στον τελικό με την Ρεάλ, συνεπώς θα πρέπει να είμαστε λίγο πιο χαλαροί με αυτό που βλέπουμε εντός 4 γραμμών. Πιθανότατα και η κακή διαιτησία που βιώνει ο ΠΑΟ σε αυτή τη σειρά να λειτουργεί κινητροδοτικά για την ομάδα.
Παρά ταύτα φυσικά, το ματς δεν θα είναι εύκολο, θα κριθεί όπως κρίνονται συνήθως αυτά τα παιχνίδια και θα μας αφήσει με την προσμονή να πάνε όλα καλά, να πανηγυρίσει απλά ο νικητής και να μην επεκταθεί το όλο πράγμα σαν μεταδοτικός ιός σε μέσα, στην Εθνική, σε ανακοινώσεις κτλ.
Αν θέλετε την προσωπική μου άποψη, θα σας πω ότι έχω πάψει να δίνω μεγάλη σημασία στον νικητή της ελληνικής λίγκας. Αυτό που θα έπρεπε να μας απασχολεί δεν είναι το ποιος θα κερδίσει σήμερα, αλλά το πως θα δομήσουμε ένα προϊόν, του οποίου ο νικητής όντως θα έχει κάποια αξία. Ολοι μας πχ θαυμάσαμε τη Μάλαγα που τερμάτισε πρώτη στην κανονική διάρκεια της ACB ή τη Μούρθια που έφτασε στον τελικό ή όλοι μας θαυμάσαμε το γεγονός πως η Μπασκόνια πχ έκανε περισσότερες ήττες στο πρωτάθλημα σε σχέση με την Ευρωλίγκα. Τα παραπάνω καταδεικνύουν το πόσο ισχυρό είναι αυτό το πρωτάθλημα. Δηλαδή η Ρεάλ μπορεί να καυχηθεί ότι κατέκτησε ένα πραγματικά σπουδαίο τρόπαιο. Οι ομάδες μας δε μπορούν. Εκεί έγκειται αν θέλετε το πρόβλημα. Οταν υπάρχουν 2 ανταγωνιστές, όταν ο ένας κάποιες χρονιές φαντάζει χειρότερος από τον άλλον, όταν οι διοικήσεις προσδοκούν και επενδύουν περισσότερα σε έλεγχο εξωγενών παραγόντων, όταν η παραγωγική διαδικασία νέων Ελλήνων φαντάζει πολύ ισχνή, όταν η εμπειρία σε ένα ελληνικό γήπεδο καταντά μαρτυρική λόγω τριτοκοσμικών συνθηκών, πραγματικά έχει τόσο μεγάλη σημασία αν ο ΠΑΟ ή ο ΟΣΦΠ σήμερα θα πάρει αυτό το κατσαρολάκι; Ευχή δική μου και ελπίζω πολλών από εσάς να κάτσουν επιτέλους κάτω και να δομήσουν ένα μπασκετικό προϊόν ανάλογο του μεγαλείου που φέρουν ΠΑΟ & ΟΣΦΠ, ενισχυμένο με ομάδες που παραδοσιακά έχουν αφήσει το στίγμα τους στο ελληνικό μπάσκετ (ΠΑΟΚ, Αρης, Ηρακλής, Πανιώνιος κτλ).