shaq7 έγραψε: ↑Τρί Οκτ 08, 2024 4:33 pm
Για μενα ειναι ευλογια η λιγοτερη μοσιον..μακαρι να μην ειναι αυτη ο βασικος μας τροπος επιθεσης..Οπως ειχε πει και ο τζορνταν ωραια η τριγωνικη επιθεση και να ακουμπανε ολοι μπαλα αλλα δεν θελω o καρτραιτ να παιρνει το τελευταιο σουτ..
1. Αυτό που εδώ το λέμε ως "μότιον" δεν είναι το απλά πασάρισμα της μπάλας από τον ένα παίκτη στον άλλο περιφερειακά, μέχρι να βρεθεί κάποιος να πάρει το σουτ. Κυρίως είναι μιά εφαρμογή της μεθόδου της τριγωνικής επίθεσης (που έφτασε στο αποκορύφωμά της με τον Φιλ Τζάκσον και τον βοηθό του τον Τεξ Γουίντερ). Δεν είναι του παρόντος να την αναλύσουμε εδώ πέρα. Όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να ψάξει στο διαδίκτυο και να ενημερωθεί σχετικά. Το θέμα είναι ότι στον Ολυμπιακό αυτής της χρονικής στιγμής δεν μπορεί να εφαρμοστεί με επιτυχία, γιατί λείπουν ο Φαλ κυρίως και ο Μιλουτίνοφ που ως σέντερ αποτελούν βασικό στοιχείο της. Ο Ράιτ, δυστυχώς, δεν νομίζω ότι έχει την μπασκετική εξυπνάδα να κατανοήσει και να παίξει με αυτή τη μέθοδο. Γι' αυτό και μέχρι τώρα βλέπουμε τον Ολυμπιακό να παίζει διαφορετικά από ό,τι μας έχει συνηθίσει.
2. Η λεγόμενη τριγωνική επίθεση αντιλαμβάνεται το μπάσκετ ως εκμετάλλευση χώρου. Ο κάθε παίκτης πρέπει να πιάνει μια συγκεκριμένη θέση στο παρκέ και να ακολουθεί πιστά το πλάνο, ώστε κάθε στιγμή να υπάρχει η σωστή απόσταση. Δεν είναι κάποιο σύστημα παιχνιδιού (play) που σχεδιάζει ο προπονητής, αλλά είναι μιά μέθοδος που βασίζεται στο διάβασμα της κάθε φάσης και στην κατάλληλη αντίδραση των παικτών. Τρεις παίκτες (μεταξύ των οποίων ο σέντερ) δημιουργούν ένα τρίγωνο στη μία πλευρά και οι άλλοι δύο μένουν στην αδύναμη πλευρά και λειτουργούν και αυτοί ως εν δυνάμει κορυφές άλλων δύο τριγώνων. Το βασικό είναι ότι η κίνηση του κάθε παίκτη είναι προϊόν της κίνησης και της αντίδρασης της αντίπαλης άμυνας και όχι ένα προκαθορισμένο play. Γι' αυτό απαιτούνται "έξυπνοι" παίκτες. Στην τριγωνική επίθεση δεν σχηματίζονται σταθερά τρίγωνα σε όλη τη διάρκεια της επίθεσης. Τα τρίγωνα δημιουργούνται, χάνονται, δημιουργούνται καινούργια, ως αποτέλεσμα της συνεχούς κίνησης των παικτών. Ο στόχος είναι να δημιουργούνται όσο γίνεται πιό γρήγορα και με τις ιδανικές αποστάσεις, μέχρις ότου η αντίπαλη άμυνα (που κι αυτή με τη σειρά της θα τρέχει από 'δω κι από 'κει για να προσαρμοστεί) βρεθεί σε ανισορροπία και δώσει την ευκαιρία σε οποιονδήποτε παίκτη να εκτελέσει. Δεν υπάρχει ένας τρόπος εκτέλεσης. Εξαρτάται από την αντίληψη των παικτών (γι' αυτό χρειάζονται έξυπνοι παίκτες). Η εκτέλεση μπορεί να γίνει με ελεύθερο τρίποντο, με διείσδυση, με παιχνίδι στο ποστ, με κόψιμο στο καλάθι, ή με οτιδήποτε άλλο μπορεί να δώσει πλεονέκτημα. Απαραίτητα στοιχεία της η off ball κίνηση, οι διαρκείς πάσες και το διάβασμα του αντιπάλου. Θέλει ταχύτητα στη δράση και εκτέλεση με όλες τις μονάδες να ενεργούν. Η επίθεση υπολογίζει των χώρο και εκτελεί στον κατάλληλο χρόνο με υπομονή, ώστε να βρει τις σωστές προϋποθέσεις. Η ομάδα καλείται να ενεργήσει ως σύνολο χωρίς εγωισμούς. Ο καθένας μπορεί να αλλάξει ρόλο και θέση διατηρώντας όμως την ισορροπία της ομάδας του. O προπονητής παρουσιάζει το πλαίσιο δράσης, αλλά παράλληλα επιτρέπει την ατομική ελευθερία. Οι μεγάλοι παίκτες, επιπέδου Τζόρνταν, Πίπεν, Μπράιαντ ή Σακιλ, που μπορούσαν να δημιουργήσουν επιθέσεις από το μηδέν, σε μιά ομάδα που παίζει με αυτή τη μέθοδο είχαν την ευκαιρία να δράσουν απρόσκοπτα και με τις καλύτερες προϋποθέσεις, ειδικά όταν τους υποστήριζαν παίκτες όπως ο Κερ ή ο Φίσερ.
3. Μεταφέρω εδώ τα λόγια του Στηβ Κερ (όχι του δικού μας, αλλά του άλλου) που έλεγε: «Ο Τζάκσον έψαξε για χρόνια για μια επίθεση που θα ταιριάζει με την φιλοσοφία του. Η τριγωνική επίθεση δεν ήταν απλά ένα σύστημα στην επίθεση για εμάς. Ήταν μέρος μιας φιλοσοφίας ομαδικότητας και συνδυασμών. Και το αισθανόμουν όταν έπαιζα στους Μπουλς. Ποτέ δεν ένιωσα πιο σημαντικός ως παίκτης απ΄ ό,τι ένιωθα στο Σικάγο».
4. Συμφωνώ με τον Τζόρνταν πως
είναι ωραία η τριγωνική επίθεση αλλά το τελευταίο σουτ
να μη το παίρνει ο Γουόκαπ.
Όλα αυτά τα έγραψα για να δείξω ότι η "μείωση της μότιον" που αναφέρεις δεν είναι ευλογία. Το κάθε άλλο. Για την ώρα, όμως, μας λείπουν βασικά γρανάζια (Φαλ και Μιλού) γι' αυτό έχουμε αυτή την εικόνα στα πρώτα παιχνίδια. Είμαστε μιά ομάδα που τρία χρόνια βασίζεται στην τριγωνική επίθεση, της λείπουν βασικοί πυλώνες, και δεν έχουμε τη φιλοσοφία να παίξουμε μπάσκετ "πάρε σουπερπαίκτη τη μπάλα και φτιάξε μας μιά ποικιλία". Αυτό το μπάσκετ είναι ξεπερασμένο. Οι τυχόν εξαιρέσεις απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.