Φοβερή ματσάρα είδαμε σήμερα με τις δύο ομάδες να βγάζουν πολύ τσαγανό. Στο τέλος που το ματς ήταν κλειστό, κανονικά θα νίκαγε η καλύτερη άμυνα αλλά επειδή και οι δύο παίζουν αμυνάρα, βγήκε στην επιφάνεια το ατομικό ταλέντο και ο Μπέικον έκανε το κομμάτι του μπροστά στον Κέβιν Ντουράντ.
Στη μεγάλη εικόνα, ο Ολυμπιακός έχασε την πολύ καλή ευκαιρία του να νικήσει και σχετικά ξεκούραστα στο τρίτο δεκάλεπτο, όταν μπήκε ο Ζαν Σαρλ στο ματς και δημιούργησε την τρύπα του όζοντος στη φροντ λάιν με την πλήρη αδυναμία του παίξει άμυνα πίσω και να πάρει μπάλες μπροστά όχι απαραίτητα για να σκοράρει, αλλά για να γίνει κρίκος στη καλή κυκλοφορία της μπάλας και να βγουν σουτ με καλές προϋποθέσεις από τους υπόλοιπους. Σε συνδυασμό με την κάκιστη παρουσία του Ντόρσεϊ που ήταν εκτός τόπου και χρόνου, δόθηκε το δικαίωμα στη Μονακό να γυρίσει το ματς και εντέλει να πάρει τη νίκη, έστω και στο τέλος.
Την Τετάρτη ο Ολυμπιακός πρέπει να εξασφαλίσει το αμυντικό του ριμπάουντ και να τρέξει ελαφρώς στην επίθεση ώστε να βρει ρυθμό, να σοκάρει τους Μονεγάσκους και από 'κει να βρει τα πατήματά του στο σετ παιχνίδι. Θα χρειαστεί υπομονή οπωσδήποτε, χωρίς όμως να αυτοκτονήσει από τη βαρεμάρα. Πρέπει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για να αποκτήσει ρόλο διεμβολιστή-δημιουργού ο Μακίσικ (όπως στο game 1) μπας και βρεθεί μια καλύτερη ισορροπία και στις δύο πλευρές του παρκέ χωρίς να χρειαστεί να αφήσουν το πτώμα τους μέσα στο γήπεδο ο Σλούκας και ο Γουόκαπ.
Αυτό που πρέπει να αποφευχθεί πάση θυσία είναι μια τρομακτική επανάληψη του game 2 ή ξέρω γω του πέμπτου τελικού της Α1 το '17 όπου η αντίπαλη ομάδα άρχισε από πολύ νωρίς να βλέπει το καλάθι σαν τον Ειρηνικό ωκεανό και να γράφει από παντού, όπως θέλει και όποτε θέλει.