A1 ΓΥΝΑΙΚΩΝ 2025-2026

[Δον Κιχώτης]

Στον Παναθηναϊκό η Ιωάννα Κριμίλη.

[Δον Κιχώτης]

Aνακοινώνεται άμεσα από τον Ολυμπιακό ως προπονήτρια η Φρόσω Δρακάκη, η οποία αφήνει τον Αμύντα μετά από 17 χρόνια.

[Δον Κιχώτης]

Στα τάρταρα το ελληνικό μπάσκετ γυναικών. Ο Αθηναϊκός έχει ήδη αγοράσει 7 ξένες, εκ των οποίων οι 4 θα παίζουν ταυτόχρονα.

Θαυμαστός νέος κόσμος...

[Reaper]

Στα τάρταρα το ελληνικό μπάσκετ γυναικών. Ο Αθηναϊκός έχει ήδη αγοράσει 7 ξένες, εκ των οποίων οι 4 θα παίζουν ταυτόχρονα.

Θαυμαστός νέος κόσμος...

Αλλαξε το οριο ξενων;

[Δον Κιχώτης]

Nαι...

[τουλουμπα]

Πολυ καλη μεταγραφη για παο η βιτολα

[SteveNashidis]

Ο Αθηναϊκός έχει πάρει τα πάντα.
Στοχεύει πρωτάθλημα από το καλοκαίρι.

Τσινεκε Παυλοπουλου τα δύο τελευταία μπαμ του καλοκαιριού

[tarp7]

Ο Αθηναϊκός έχει πάρει τα πάντα.
Στοχεύει πρωτάθλημα από το καλοκαίρι.

Τσινεκε Παυλοπουλου τα δύο τελευταία μπαμ του καλοκαιριού

Πολύ χρήμα πέφτει στον αθηναϊκό.

[τουλουμπα]

Ο Αθηναϊκός έχει πάρει τα πάντα.
Στοχεύει πρωτάθλημα από το καλοκαίρι.

Τσινεκε Παυλοπουλου τα δύο τελευταία μπαμ του καλοκαιριού

Πολύ χρήμα πέφτει στον αθηναϊκό.

καθαριζει ο νικ χαρντ

[tarp7]

Πολύ χρήμα πέφτει στον αθηναϊκό.

καθαριζει ο νικ χαρντ

Τα χρήματα της περιφέρειας του νικ χαρντ δεν είναι για μεταγραφές του αθηναϊκού

[SteveNashidis]

Ράτζα στον Βύρωνα;;;;

ΣΟΚ

[Basketomama]

Μια προσωπική κατάθεση για το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα.

Μετά την παρουσία της Εθνικής μας Ομάδας στο Eurobasket γυναικών, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω κάποιες σκέψεις. Το ίδιο έκανα και μετά την παρουσία των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά και σε προσωπικές μου συζητήσεις που αφορούν το γυναικείο μπάσκετ. Δεν το κάνω με σκοπό να γκρινιάξω, το κάνω γιατί αγαπώ πραγματικά αυτό το άθλημα και πονάω με την εικόνα που παρουσιάζει στη χώρα μας.

Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει ότι το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα φυτοζωεί, σημαίνει πως είτε το παρακολουθεί επιφανειακά, είτε δεν γνωρίζει καν ότι υπάρχει.

Ακαδημίες: Από φυτώρια σε παιδότοπους.

Πριν 15–20 χρόνια, οι ακαδημίες λειτουργούσαν σαν πραγματικά σχολεία. Έβγαζαν παίκτριες με μπασκετική παιδεία, με σεβασμό στο άθλημα, με αρχές και συνεργατικό πνεύμα. Κι όλα αυτά σε μια εποχή χωρίς YouTube, χωρίς social media, χωρίς πρόσβαση στη διεθνή γνώση με ένα κλικ.

Σήμερα, η εικόνα είναι διαφορετική. Πολλοί προπονητές. Kάποιοι το κάνουν με άγαπη για το άθλημα, με μεράκι, άλλοι το βλέπουν απλώς ως μέσο για ένα έξτρα εισόδημα. Προπονητές που οι ίδιοι δεν γνωρίζουν τις αρχές του μπάσκετ, πως θα τις μάθουν στους νέους αθλητές? Δεν θέλω να μηδενίσω τίποτα, όμως η ουσία έχει αλλοιωθεί. Αντί να διδάσκονται σωστά οι βάσεις του αθλήματος, πολλές ακαδημίες προωθούν τον ατομισμό. Το ζητούμενο γίνεται το "πώς θα ξεχωρίσει το ταλέντο", και όχι το "πώς θα μάθει να λειτουργεί μια ομάδα".


Κορασίδες & Νεάνιδες: Το ταλέντο χωρίς ομάδα, δεν φτάνει μακριά

Στις ηλικιακές κατηγορίες, η διαφορά είναι ακόμα πιο εμφανής.

Παλαιότερα, στα πανελλήνια πρωταθλήματα κορασίδων και νεανίδων, ξεχώριζαν οι ομάδες όχι τα άτομα. Κέρδιζε η χημεία, η δουλειά, η πειθαρχία. Οι ομάδες που βασίζονταν σε 1-2 "ταλεντάκια" που έπαιρναν το 80% των προσπαθειών της ομάδας τους ώστε να πετύχουν 20 πόντους, σπάνια τερμάτιζαν ψηλά. Συνήθως κατέληγαν στις θέσεις 5-6, χωρίς συνοχή και σχέδιο.

Προσωπικά, δυσκολεύομαι να πω ότι κάποια ομάδα με εντυπωσίασε στα ηλικιακά με τον τρόπο παιχνιδιού της. Και όταν το λέω αυτό, το λέω για τις κατηγορίες κορασίδων και νεανίδων. Δεν είναι θέμα εγωισμού, είναι απογοήτευση. Γιατί λείπει η ομαδική μπασκετική ταυτότητα.

Α2 Γυναικών: Μια ξένη παίκτρια μπορεί να σου σώσει την κατηγορία

Περνάω στην Α2 Εθνική, και μιλώ συγκεκριμένα για τον όμιλο του Βορρά εκεί όπου έχω άμεση εικόνα.

Η κατάσταση είναι θλιβερή. Το μπασκετικό επίπεδο είναι χαμηλό, και μια ξένη παίκτρια αρκεί για να κρατήσει μια ομάδα στην κατηγορία. Πέρυσι, σχεδόν οι μισές ομάδες είχαν ξένες στο ρόστερ τους: Γιάννενα, Καβάλα, Ολυμπιακός Βόλου, Άρης, Πανόραμα... Όμως, δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι πριν από 10 χρόνια, χωρίς ξένες, το επίπεδο ήταν 10 φορές καλύτερο;

Τότε, πολλές Ελληνίδες της Α2 μπορούσαν να σταθούν άνετα και στην Α1. Και σε μια εποχή που το μπάσκετ ήταν ακόμη πιο ερασιτεχνικό. Πολλές παίκτριες 18–21 ετών που δεν αμείβονταν καν. Και παρ' όλα αυτά, η ποιότητα ήταν πολύ ανώτερη από τη σημερινή.

Τώρα βλέπουμε το εξής παράλογο: παίκτριες χωρίς ουσιαστικό μπασκετικό βιογραφικό, με μάνατζερ, να ζητούν ποσά που δεν αντιστοιχούν πουθενά. Γιατί; Επειδή “δηλώνουν” κάτι. Κι εδώ ισχύει το γνωστό: στην Ελλάδα, “ό,τι δηλώσεις, είσαι”.

Παρακολουθώντας μερικά παιχνίδια Α2 Βορρά, το συμπέρασμα είναι πικρό. Βλέπεις ομάδες χωρίς μπασκετικό IQ, χωρίς πάθος, χωρίς βασικές αρχές. Κυριαρχεί η προσωπική προβολή αντί για το ομαδικό πνεύμα. Και δυστυχώς, ακόμα και οι προπονητές πολλές φορές επικροτούν αυτή τη νοοτροπία. Άκουσα προπονητή να αποθεώνει παίκτρια που είχε 4/17 τρίποντα. Δηλαδή, μια 20χρονη σε πρωταγωνίστρια ομάδα να παίρνει 17 σουτ τριών πόντων να πετυχαίνει στα 4 και να θεωρείται... επιτυχία.

Α1 Γυναικών: Όταν οι Ελληνίδες κρατούσαν το τιμόνι

Είμαι ευγνώμων που πρόλαβα να ζήσω εποχές όπου το ελληνικό στοιχείο έδινε ρυθμό και ταυτότητα στην ομάδα. Παναθηναϊκός, Εσπερίδες, Άνω Λιόσια, Απόλλων Πτολεμαΐδας, Πανιώνιος, Σπόρτινγκ. Ομάδες με χαρακτήρα και αρχές. Οι Ελληνίδες παίκτριες ήταν ο κορμός, και οι 2 ξένες που επιτρεπόταν τότε εναρμονίζονταν στο σύνολο.

Αν κάποιος δει σήμερα 3–4 παιχνίδια από τις ομάδες της περιόδου 2000–2010, θα καταλάβει αμέσως τη διαφορά. Εκείνες οι ομάδες αν έπαιζαν τώρα θα κυριαρχούσαν. Γιατί έπαιζαν με καρδιά, μπασκετική λογική και πάθος. Χαρακτηριστικά που σήμερα είναι δυσεύρετα.

Κλείνοντας…

Ίσως ακουστώ παλιομοδίτισσα. Ίσως σαν κάποια που "νοσταλγεί το παρελθόν". Όμως, είναι η δική μου αλήθεια, και νιώθω την ανάγκη να την πω.

Όταν έχεις όλα τα μέσα για να εξελιχθείς, από τη γνώση μέχρι την τεχνολογία, και παρ’ όλα αυτά το επίπεδο πέφτει, η απογοήτευση είναι διπλή. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις πλέον στην Αμερική για να δεις παίκτριες ή προπονήσεις. Όλα είναι προσβάσιμα. Κι όμως, η ποιότητα πάει προς τα πίσω.

Απουσιάζει το αυθεντικό ενδιαφέρον. Κυριαρχεί το “εγώ” σ’ ένα ομαδικό άθλημα. Υπάρχει εμμονή στο εφήμερο αποτέλεσμα. Αν δεν τολμήσουμε να δούμε το πρόβλημα στη ρίζα του, στις ακαδημίες, θα συνεχίσουμε να χάνουμε γενιές για τα επόμενα 10–20 χρόνια.

Έχουμε μπροστά μας τις εθνικές κορασίδων, νεανίδων, νέων γυναικών. Εύχομαι πραγματικά να δούμε κάτι πέρα από το αναμενόμενο.

[Δον Κιχώτης]

Μια προσωπική κατάθεση για το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα.

Μετά την παρουσία της Εθνικής μας Ομάδας στο Eurobasket γυναικών, νιώθω την ανάγκη να εκφράσω κάποιες σκέψεις. Το ίδιο έκανα και μετά την παρουσία των ελληνικών ομάδων στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, αλλά και σε προσωπικές μου συζητήσεις που αφορούν το γυναικείο μπάσκετ. Δεν το κάνω με σκοπό να γκρινιάξω, το κάνω γιατί αγαπώ πραγματικά αυτό το άθλημα και πονάω με την εικόνα που παρουσιάζει στη χώρα μας.

Αν κάποιος δεν καταλαβαίνει ότι το γυναικείο μπάσκετ στην Ελλάδα φυτοζωεί, σημαίνει πως είτε το παρακολουθεί επιφανειακά, είτε δεν γνωρίζει καν ότι υπάρχει.

Ακαδημίες: Από φυτώρια σε παιδότοπους.

Πριν 15–20 χρόνια, οι ακαδημίες λειτουργούσαν σαν πραγματικά σχολεία. Έβγαζαν παίκτριες με μπασκετική παιδεία, με σεβασμό στο άθλημα, με αρχές και συνεργατικό πνεύμα. Κι όλα αυτά σε μια εποχή χωρίς YouTube, χωρίς social media, χωρίς πρόσβαση στη διεθνή γνώση με ένα κλικ.

Σήμερα, η εικόνα είναι διαφορετική. Πολλοί προπονητές. Kάποιοι το κάνουν με άγαπη για το άθλημα, με μεράκι, άλλοι το βλέπουν απλώς ως μέσο για ένα έξτρα εισόδημα. Προπονητές που οι ίδιοι δεν γνωρίζουν τις αρχές του μπάσκετ, πως θα τις μάθουν στους νέους αθλητές? Δεν θέλω να μηδενίσω τίποτα, όμως η ουσία έχει αλλοιωθεί. Αντί να διδάσκονται σωστά οι βάσεις του αθλήματος, πολλές ακαδημίες προωθούν τον ατομισμό. Το ζητούμενο γίνεται το "πώς θα ξεχωρίσει το ταλέντο", και όχι το "πώς θα μάθει να λειτουργεί μια ομάδα".


Κορασίδες & Νεάνιδες: Το ταλέντο χωρίς ομάδα, δεν φτάνει μακριά

Στις ηλικιακές κατηγορίες, η διαφορά είναι ακόμα πιο εμφανής.

Παλαιότερα, στα πανελλήνια πρωταθλήματα κορασίδων και νεανίδων, ξεχώριζαν οι ομάδες όχι τα άτομα. Κέρδιζε η χημεία, η δουλειά, η πειθαρχία. Οι ομάδες που βασίζονταν σε 1-2 "ταλεντάκια" που έπαιρναν το 80% των προσπαθειών της ομάδας τους ώστε να πετύχουν 20 πόντους, σπάνια τερμάτιζαν ψηλά. Συνήθως κατέληγαν στις θέσεις 5-6, χωρίς συνοχή και σχέδιο.

Προσωπικά, δυσκολεύομαι να πω ότι κάποια ομάδα με εντυπωσίασε στα ηλικιακά με τον τρόπο παιχνιδιού της. Και όταν το λέω αυτό, το λέω για τις κατηγορίες κορασίδων και νεανίδων. Δεν είναι θέμα εγωισμού, είναι απογοήτευση. Γιατί λείπει η ομαδική μπασκετική ταυτότητα.

Α2 Γυναικών: Μια ξένη παίκτρια μπορεί να σου σώσει την κατηγορία

Περνάω στην Α2 Εθνική, και μιλώ συγκεκριμένα για τον όμιλο του Βορρά εκεί όπου έχω άμεση εικόνα.

Η κατάσταση είναι θλιβερή. Το μπασκετικό επίπεδο είναι χαμηλό, και μια ξένη παίκτρια αρκεί για να κρατήσει μια ομάδα στην κατηγορία. Πέρυσι, σχεδόν οι μισές ομάδες είχαν ξένες στο ρόστερ τους: Γιάννενα, Καβάλα, Ολυμπιακός Βόλου, Άρης, Πανόραμα... Όμως, δεν μας προβληματίζει το γεγονός ότι πριν από 10 χρόνια, χωρίς ξένες, το επίπεδο ήταν 10 φορές καλύτερο;

Τότε, πολλές Ελληνίδες της Α2 μπορούσαν να σταθούν άνετα και στην Α1. Και σε μια εποχή που το μπάσκετ ήταν ακόμη πιο ερασιτεχνικό. Πολλές παίκτριες 18–21 ετών που δεν αμείβονταν καν. Και παρ' όλα αυτά, η ποιότητα ήταν πολύ ανώτερη από τη σημερινή.

Τώρα βλέπουμε το εξής παράλογο: παίκτριες χωρίς ουσιαστικό μπασκετικό βιογραφικό, με μάνατζερ, να ζητούν ποσά που δεν αντιστοιχούν πουθενά. Γιατί; Επειδή “δηλώνουν” κάτι. Κι εδώ ισχύει το γνωστό: στην Ελλάδα, “ό,τι δηλώσεις, είσαι”.

Παρακολουθώντας μερικά παιχνίδια Α2 Βορρά, το συμπέρασμα είναι πικρό. Βλέπεις ομάδες χωρίς μπασκετικό IQ, χωρίς πάθος, χωρίς βασικές αρχές. Κυριαρχεί η προσωπική προβολή αντί για το ομαδικό πνεύμα. Και δυστυχώς, ακόμα και οι προπονητές πολλές φορές επικροτούν αυτή τη νοοτροπία. Άκουσα προπονητή να αποθεώνει παίκτρια που είχε 4/17 τρίποντα. Δηλαδή, μια 20χρονη σε πρωταγωνίστρια ομάδα να παίρνει 17 σουτ τριών πόντων να πετυχαίνει στα 4 και να θεωρείται... επιτυχία.

Α1 Γυναικών: Όταν οι Ελληνίδες κρατούσαν το τιμόνι

Είμαι ευγνώμων που πρόλαβα να ζήσω εποχές όπου το ελληνικό στοιχείο έδινε ρυθμό και ταυτότητα στην ομάδα. Παναθηναϊκός, Εσπερίδες, Άνω Λιόσια, Απόλλων Πτολεμαΐδας, Πανιώνιος, Σπόρτινγκ. Ομάδες με χαρακτήρα και αρχές. Οι Ελληνίδες παίκτριες ήταν ο κορμός, και οι 2 ξένες που επιτρεπόταν τότε εναρμονίζονταν στο σύνολο.

Αν κάποιος δει σήμερα 3–4 παιχνίδια από τις ομάδες της περιόδου 2000–2010, θα καταλάβει αμέσως τη διαφορά. Εκείνες οι ομάδες αν έπαιζαν τώρα θα κυριαρχούσαν. Γιατί έπαιζαν με καρδιά, μπασκετική λογική και πάθος. Χαρακτηριστικά που σήμερα είναι δυσεύρετα.

Κλείνοντας…

Ίσως ακουστώ παλιομοδίτισσα. Ίσως σαν κάποια που "νοσταλγεί το παρελθόν". Όμως, είναι η δική μου αλήθεια, και νιώθω την ανάγκη να την πω.

Όταν έχεις όλα τα μέσα για να εξελιχθείς, από τη γνώση μέχρι την τεχνολογία, και παρ’ όλα αυτά το επίπεδο πέφτει, η απογοήτευση είναι διπλή. Δεν χρειάζεται να ταξιδέψεις πλέον στην Αμερική για να δεις παίκτριες ή προπονήσεις. Όλα είναι προσβάσιμα. Κι όμως, η ποιότητα πάει προς τα πίσω.

Απουσιάζει το αυθεντικό ενδιαφέρον. Κυριαρχεί το “εγώ” σ’ ένα ομαδικό άθλημα. Υπάρχει εμμονή στο εφήμερο αποτέλεσμα. Αν δεν τολμήσουμε να δούμε το πρόβλημα στη ρίζα του, στις ακαδημίες, θα συνεχίσουμε να χάνουμε γενιές για τα επόμενα 10–20 χρόνια.

Έχουμε μπροστά μας τις εθνικές κορασίδων, νεανίδων, νέων γυναικών. Εύχομαι πραγματικά να δούμε κάτι πέρα από το αναμενόμενο.

Αν περιμένετε να δείτε στα κλιμάκια φέτος, κάτι που θα διαψεύδει τα πολύ σωστά σχόλιά σας, θα κλάψετε πικρα...

[nikolas_asteri]

Παλαιότερα, στα πανελλήνια πρωταθλήματα κορασίδων και νεανίδων, ξεχώριζαν οι ομάδες όχι τα άτομα. Κέρδιζε η χημεία, η δουλειά, η πειθαρχία. Οι ομάδες που βασίζονταν σε 1-2 "ταλεντάκια" που έπαιρναν το 80% των προσπαθειών της ομάδας τους ώστε να πετύχουν 20 πόντους, σπάνια τερμάτιζαν ψηλά. Συνήθως κατέληγαν στις θέσεις 5-6, χωρίς συνοχή και σχέδιο.

Χωρίς να ξέρω από γυναικείο μπάσκετ, θέλω να σταθώ σε αυτό το κομμάτι. Το ότι σε μικρές ηλικίες κερδίζουν οι "ομάδες" και όχι τα άτομα, δεν είναι κατ' ανάγκη θετικό. Η παραγωγική διαδικασία δεν πρέπει να έχει βασικό στόχο το αν η ομάδα θα βγει 1η ή 5η στο πανελλήνιο. Το ζητούμενο είναι να βγουν παίκτες που μπορούν να σταθούν στο επόμενο επίπεδο, παιδιά που ξέρουν να δημιουργούν προσωπική φάση, να διαβάζουν το παιχνίδι, να πασάρουν, να εκτελούν υπό πίεση, να έχουν decision making. Αν σε αυτές τις ηλικίες δεν τολμήσει ο παίκτης να πάρει πρωτοβουλία, να κάνει λάθη, να δοκιμάσει πράγματα στο 1v1, τότε πότε θα το κάνει;

Η δουλειά των αναπτυξιακών τμημάτων δεν είναι να παράγουν "στρατιωτάκια του συστήματος" που ξέρουν 15 σύνθετες άμυνες και 20 επιθετικά plays. Είναι να δίνουν το πλαίσιο ώστε το ταλέντο να εκφραστεί και να εξελιχθεί. Δεν εξαρτάται η επαγγελματική καριέρα κάποιου από το αν η ομάδα του κατέκτησε το Πανελλήνιο στην ηλικία του, ούτε η αξία ενός παίκτη κρίνεται από την ομαδική βαθμολογία στα 16 του. Αντιθέτως, πολλές φορές η υπερβολική ομαδική πειθαρχία σε αυτές τις ηλικίες παράγει παίκτες που δεν ξέρουν να παίξουν όταν βγουν στο "ενήλικο" επίπεδο.

[Basketomama]

Παλαιότερα, στα πανελλήνια πρωταθλήματα κορασίδων και νεανίδων, ξεχώριζαν οι ομάδες όχι τα άτομα. Κέρδιζε η χημεία, η δουλειά, η πειθαρχία. Οι ομάδες που βασίζονταν σε 1-2 "ταλεντάκια" που έπαιρναν το 80% των προσπαθειών της ομάδας τους ώστε να πετύχουν 20 πόντους, σπάνια τερμάτιζαν ψηλά. Συνήθως κατέληγαν στις θέσεις 5-6, χωρίς συνοχή και σχέδιο.

Χωρίς να ξέρω από γυναικείο μπάσκετ, θέλω να σταθώ σε αυτό το κομμάτι. Το ότι σε μικρές ηλικίες κερδίζουν οι "ομάδες" και όχι τα άτομα, δεν είναι κατ' ανάγκη θετικό. Η παραγωγική διαδικασία δεν πρέπει να έχει βασικό στόχο το αν η ομάδα θα βγει 1η ή 5η στο πανελλήνιο. Το ζητούμενο είναι να βγουν παίκτες που μπορούν να σταθούν στο επόμενο επίπεδο, παιδιά που ξέρουν να δημιουργούν προσωπική φάση, να διαβάζουν το παιχνίδι, να πασάρουν, να εκτελούν υπό πίεση, να έχουν decision making. Αν σε αυτές τις ηλικίες δεν τολμήσει ο παίκτης να πάρει πρωτοβουλία, να κάνει λάθη, να δοκιμάσει πράγματα στο 1v1, τότε πότε θα το κάνει;

Η δουλειά των αναπτυξιακών τμημάτων δεν είναι να παράγουν "στρατιωτάκια του συστήματος" που ξέρουν 15 σύνθετες άμυνες και 20 επιθετικά plays. Είναι να δίνουν το πλαίσιο ώστε το ταλέντο να εκφραστεί και να εξελιχθεί. Δεν εξαρτάται η επαγγελματική καριέρα κάποιου από το αν η ομάδα του κατέκτησε το Πανελλήνιο στην ηλικία του, ούτε η αξία ενός παίκτη κρίνεται από την ομαδική βαθμολογία στα 16 του. Αντιθέτως, πολλές φορές η υπερβολική ομαδική πειθαρχία σε αυτές τις ηλικίες παράγει παίκτες που δεν ξέρουν να παίξουν όταν βγουν στο "ενήλικο" επίπεδο.

Καλησπέρα Νικόλα!

Χαίρομαι πολύ για την συζήτηση που ανοίγουμε γύρω απο τις αναπτυξιακές ηλικείες και τον προσανατολισμό που θα έπρεπε να έχουν, διότι είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε στις αρχικές μας τοποθετήσεις η συζήτηση και η παράθεση διαφορετικών προσεγγίσεων τείνει συνήθως να είναι και πιο ενδιαφέρουσα και να παράγει αναθεωρημένες ή βελτιωμένες οπτικές!

Συμφωνώ αλλά και διαφωνώ μαζί σου! Δεν πιστεύω ότι ένας παίκτης που γαλουχείται από μικρή ηλικία στις βασικές αρχές του μπάσκετ χάνει κομμάτια της αυτοπεποίθησης είτε της δημιουργικότητας του. Το μπάσκετ με αρχές, δημιουργεί χώρους και καταστάσεις ώστε οι παίκτες να έχουν τον χρόνο και τον χώρο να εκφραστούν, είτε επιθετικά είτε αμυντικά. Ένα play, σου δίνει πάνω από μια επιλογή που ο παίκτης θα πρέπει να αναγνωρίσει ποια είναι η σωστή. Δεν σε περιορίζει στο "μη σουτάρεις, πάσαρε".

Κύριος προβληματισμός μου είναι, παρακολουθώντας τα πανελλήνια κορασίδων και νεανίδων, ότι έβλεπα ομάδες που ο επιθετικός τους πλουραρισμός περιορίζονταν στη δημιουργία ενός ή δύο παικτών. Και δεν εννοώ να παίρνουν την τελική προσπάθεια, εννοώ συνολικά ότι η κατοχή της μπάλας περιορίζεται στα χέρια ενός παιδιού. Έτσι, βγάζεις από την εξίσωση τους άλλους 4 που παίζουν, και θεωρώ ότι σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να κερδίζεις 1 ή και 2 παίκτες, αλλά χάνεις τους άλλους 3 ή 4. Οπότε μου είναι δύσκολο να μην υποστηρίζω ότι η φιλοσοφία των ακαδημιών είναι να βγάζουν ελάχιστους παίκτες, ως ταλέντα, προωθώντας την ατομική προβολή και επιτυχία.

Δεν υποστήριξα ότι ένα παιδί πρέπει να μαθαίνει σαν πιόνι 15 plays, και δεν θεωρώ ότι και αυτό είναι ο στόχος. Το παιδί πρέπει να αντιλαμβάνεται την κατάσταση που εξελίσσεται την ώρα του παιχνιδιού, και αυτή η δύσκολη δουλειά ανήκει στους προπονητές. Να καταλαβαίνει πότε πρέπει να ακολουθήσει ή να σπάσει το play, να διαβάσει την άμυνα και να εντοπίσει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα. Να καταλάβει το παιχνίδι. Είτε έχει την μπάλα είτε όχι!