Νομίζω χοντρικά συμφωνούμε εκτός από μερικές λεπτομέρειες. Νομίζω διαφωνούμε στην προτεραιότητα. Κατ'αρχάς θέλω να πω πως μιλάω για την παραγωγική διαδικασία. Δηλαδή αυτά που έγραψα πριν και αυτά που θα γράψω τώρα αφορούν στο πως θα βγουν παίκτες που θα στελεχώσουν θεωρητικά την Εθνική ομάδα. Αυτά που λέω δεν ισχύουν για όλες τις ομάδες σε όλες τις γειτονιές. Εξαρτάται από το μάτι του προπονητή για τον κάθε παίκτη που έχει στην διάθεση του.Basketomama έγραψε: ↑Πέμ Ιουν 26, 2025 5:11 pmΚαλησπέρα Νικόλα!
Χαίρομαι πολύ για την συζήτηση που ανοίγουμε γύρω απο τις αναπτυξιακές ηλικείες και τον προσανατολισμό που θα έπρεπε να έχουν, διότι είτε συμφωνούμε είτε διαφωνούμε στις αρχικές μας τοποθετήσεις η συζήτηση και η παράθεση διαφορετικών προσεγγίσεων τείνει συνήθως να είναι και πιο ενδιαφέρουσα και να παράγει αναθεωρημένες ή βελτιωμένες οπτικές!
Συμφωνώ αλλά και διαφωνώ μαζί σου! Δεν πιστεύω ότι ένας παίκτης που γαλουχείται από μικρή ηλικία στις βασικές αρχές του μπάσκετ χάνει κομμάτια της αυτοπεποίθησης είτε της δημιουργικότητας του. Το μπάσκετ με αρχές, δημιουργεί χώρους και καταστάσεις ώστε οι παίκτες να έχουν τον χρόνο και τον χώρο να εκφραστούν, είτε επιθετικά είτε αμυντικά. Ένα play, σου δίνει πάνω από μια επιλογή που ο παίκτης θα πρέπει να αναγνωρίσει ποια είναι η σωστή. Δεν σε περιορίζει στο "μη σουτάρεις, πάσαρε".
Κύριος προβληματισμός μου είναι, παρακολουθώντας τα πανελλήνια κορασίδων και νεανίδων, ότι έβλεπα ομάδες που ο επιθετικός τους πλουραρισμός περιορίζονταν στη δημιουργία ενός ή δύο παικτών. Και δεν εννοώ να παίρνουν την τελική προσπάθεια, εννοώ συνολικά ότι η κατοχή της μπάλας περιορίζεται στα χέρια ενός παιδιού. Έτσι, βγάζεις από την εξίσωση τους άλλους 4 που παίζουν, και θεωρώ ότι σε αυτήν την περίπτωση μπορεί να κερδίζεις 1 ή και 2 παίκτες, αλλά χάνεις τους άλλους 3 ή 4. Οπότε μου είναι δύσκολο να μην υποστηρίζω ότι η φιλοσοφία των ακαδημιών είναι να βγάζουν ελάχιστους παίκτες, ως ταλέντα, προωθώντας την ατομική προβολή και επιτυχία.
Δεν υποστήριξα ότι ένα παιδί πρέπει να μαθαίνει σαν πιόνι 15 plays, και δεν θεωρώ ότι και αυτό είναι ο στόχος. Το παιδί πρέπει να αντιλαμβάνεται την κατάσταση που εξελίσσεται την ώρα του παιχνιδιού, και αυτή η δύσκολη δουλειά ανήκει στους προπονητές. Να καταλαβαίνει πότε πρέπει να ακολουθήσει ή να σπάσει το play, να διαβάσει την άμυνα και να εντοπίσει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα. Να καταλάβει το παιχνίδι. Είτε έχει την μπάλα είτε όχι!
Θεωρώ ότι στις μικρές ηλικίες το κριτήριο δεν πρέπει να είναι η "ισοκατανομή μπάλας" ή το πόσοι "ενεργοποιούνται" σε κάθε φάση. Το να παίζουν όλοι είναι σημαντικό, αλλά δεν είναι αυτό το βασικό που θα κρίνει ποιοι θα φτάσουν σε υψηλό επίπεδο. Το να έχεις ένα-δύο παιδιά που μονοπωλούν τη μπάλα δεν είναι ιδανικό (ειδικά για τα άλλα παιδιά και τους γονείς στην κερκίδα) αλλά από τη άλλη είναι ίσως είναι "αναγκαίο κακό" όταν αυτά είναι τα παιδιά που έχουν τη δυνατότητα να δημιουργούν φάσεις. Είναι στο χέρι του προπονητή να δώσει ρόλο και στους υπόλοιπους, αλλά όχι με το ζόρι και όχι εις βάρος της πρωτοβουλίας αυτών που έχουν το ταλέντο. Η ισορροπία δεν είναι απλή, αλλά αν φτάσουμε να αποφεύγουμε τους "μπαλαδόρους" (ποδοσφαιρικός όρος; σε μπασκετικό φόρουμ;;) για να μην χαθούν οι υπόλοιποι, ίσως στο τέλος δεν βγει κανένας.
Κάτι πιο γενικό για το τέλος. Το πρόβλημα στην Ελλάδα δεν είναι ότι έχουμε πολλά ταλεντάκια που τους δίνουμε υπερβολική ελευθερία είναι ότι δεν έχουμε αρκετά παιδιά με προσωπική φάση, και όσοι έχουν ταλέντο, πολλές φορές "συμμαζεύονται" πολύ νωρίς για να μπουν σε καλούπια. Και αυτό δυστυχώς φαίνεται αργότερα, όταν πάνε να παίξουν στο "ενήλικο" επίπεδο και δεν μπορούν να δημιουργήσουν τίποτα από μόνοι τους.
