Έχεις έναν ταλαντούχο μικρό που μπαίνει, ανάλογα το ταλέντο του πάντα, είτε στην 12αδα μιας ομάδας Α1/Α2 είτε στην 12αδα Παναθηναϊκού - Ολυμπιακού πχ Μαντζούκας.
Όταν ο προπονητής του αυτό που του ζητάει είναι να μπει μέσα για 10-15 λεπτά να ρίξει ξύλο, να κάνει κάνα φάουλ και στην επίθεση οχι συστήματα για αυτόν παρά μόνο κάνα σουτ αν τύχει να του έρθει η μπάλα τι περιμένουμε;
Ότι ξαφνικά μια μέρα στα 23-25 του πχ ενώ κάνει για χρόνια τον ρολίστα ξυλοκόπο θα γίνει πρωταγωνιστής;
Από την νεότερη γενιά λίγοι έχουν καταφέρει να ξεφύγουν από αυτό, βασικά ο Βεζένκοφ που ήταν πρωταγωνιστής στον Άρη από τα 19 και στα 20 έφυγε για Μπαρτσελόνα και ο Παπαπέτρου που βρήκε από μικρός πολλές ευκαιρίες στον Ολυμπιακό και πάλι όμως ως χρυσός ρολίστας(που τέτοιος παραμένει).
Θα έλεγα ότι είναι θέμα ταλέντου και φουρνιάς που δεν βγάζουμε πρωταγωνιστές τοπ επιπέδου αλλά όταν δυσκολεύεσαι να δεις πρωταγωνιστές νέους Έλληνες και σε επίπεδο Α2(οι τοπ παίκτες εκει είναι αρκετά οβερ 30) δεν είναι μόνο το ταλέντο και η δουλειά το πρόβλημα.