Να θυμίσω ότι ο μοναδικός από τη λίστα που έχει πάρει MVP Ευρωλίγκας φορώντας τη φανέλα ελληνικής ομάδας ήταν ο Teodosic με ακόμα δύο MVP τελικών Κυπέλλου, δηλαδή πρωταγωνιστικό ρόλο στους δύο μοναδικούς τίτλους του Ολυμπιακού στο διάστημα 2002-2011.
Jasikevicius, Rivers και Dinkins οι άλλες τρεις ψήφοι μου.
Αν και δεν δικαιούται να είναι στη λίστα τόσο για την αγωνιστική του εικόνα, όσο -κυρίως- για τα μονάχα 2 παιχνίδια που έπαιξε στον τότε ΑΡΗ, νομίζω ότι μια τιμητική αναφορά την αξίζει ο Αμπντούλ Ραούφ (Κρις Τζάκσον προτού ασπαστεί το Ισλάμ). Ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που "πέρασαν τον Ατλαντικό".
Αλίευσα και ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο οποίο έμαθα πράγματα για την υγεία του και για τη στάση ζωής του που ομολογώ ότι δεν τα ήξερα. Έτσι κι αλλιώς τον είχα σε εκτίμηση από τα κολλεγιακά του χρόνια (να ναι καλά το "τρίποντο") όπου είχε αφήσει εποχή στο Λουιζιάνα.
Αν και δεν δικαιούται να είναι στη λίστα τόσο για την αγωνιστική του εικόνα, όσο -κυρίως- για τα μονάχα 2 παιχνίδια που έπαιξε στον τότε ΑΡΗ, νομίζω ότι μια τιμητική αναφορά την αξίζει ο Αμπντούλ Ραούφ (Κρις Τζάκσον προτού ασπαστεί το Ισλάμ). Ένας από τους μεγαλύτερους παίκτες που "πέρασαν τον Ατλαντικό".
Αλίευσα και ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο στο οποίο έμαθα πράγματα για την υγεία του και για τη στάση ζωής του που ομολογώ ότι δεν τα ήξερα. Έτσι κι αλλιώς τον είχα σε εκτίμηση από τα κολλεγιακά του χρόνια (να ναι καλά το "τρίποντο") όπου είχε αφήσει εποχή στο Λουιζιάνα.
Σκόρπια σχόλια για κάποιους της λίστας (και όχι μόνο):
- Ο Tony White είχε κάνει δύο εκπληκτικές γεμάτες χρονιές με ΑΕΚ το 93-94 και Άρη το 94-95. 23.9 πόντοι στην 1η, 26.8(!) στην 2η, μην βγαίνοντας σχεδόν καθόλου από το παρκέ (38.3 και 39.4 λεπτά αντίστοιχα). Ήταν βέβαια δύο μέτριες χρονιές για αυτές τις ιστορικές ομάδες, εκτός τετράδας του πρωταθλήματος και χωρίς ευρωπαϊκή διάκριση (με την ΑΕΚ δεν έπαιξε καν Ευρώπη, με τον Άρη αποκλείστηκε από τον Νοέμβρη), κάτι που "πληγώνει" λογικά το "βιογραφικό" του στην πορεία του στην χώρα μας. Ήταν πάντως μία ιδιότυπη επιλογή εκείνη την εποχή στη χώρα μας, με τις ομάδες τότε πολύ σπάνια να επιλέγουν ο ένας από τους δύο μόλις ξένους τους να είναι στο "1".
- Ο KeeKee δεδομένα δεν είχε τη λάμψη των αστέρων των 90ς και ακόμα και τα νούμερά του να μην είναι όπως αυτά της προηγούμενης δεκαετίας εξαιτίας της αλλαγής πανευρωπαϊκά του μπάσκετ, όμως δεν παύει να έχει βγει όχι μία, αλλά δύο φορές πρώτος σκόρερ στην Α1. Αρχικά το 2007 με το Αιγάλεω, αλλά και το 2009 στον σαφώς υψηλότερων στόχων Άρη, με τους στόχους αυτούς βέβαια μάλλον να μην εκπληρώνονται.
- Για τον Μπλάκνεϊ, ομολογώ πως θυμόμουν μόνο την σπουδαία παρουσία του στο Μαρούσι (αλλά και το πέρασμά του για μία σεζόν από τον Ολυμπιακό). Δεν είχε μόνο αυτά όμως. Ήταν βασικότατος και στον Ηρακλή το 2001-02, και στην ΑΕΚ το 2002-03 που πήγε τελικούς, αλλά και στον Πανελλήνιο αργότερα το 2009-10. Συνολικά έπαιξε 240(!!) ματς στην ελληνική Α1, έχοντας 12.7 πόντους και 3.2 ασίστ μέσο όρο (μην προλαβαίνοντας μάλιστα νομίζω πλήρως τον καταλογισμό των ασίστ τόσο εύκολα όσο σήμερα) αλλά το κυριότερο: και στις 7 σεζόν του, με 5 διαφορετικές ομάδες, δεν τερμάτισε ΠΟΤΕ εκτός της πρώτης 4άδας του πρωταθλήματος. Εντυπωσιακό.
- Για τον Μίλος το είπε το σημαντικό ο Zoys. Με όλες τις συμπάθειες και τις αντιπάθειες ως προς το πρόσωπό του, δεν παύει να βγήκε MVP της Ευρωλίγκας φορώντας φανέλα ελληνικής ομάδας, σίγουρα θα πρέπει να ληφθεί αυτό υπόψην στις επιλογές κάποιου.
- O Solomon μπορεί να έπαιξε μόλις μία χρονιά, σε αυτήν την χρονιά όμως ήταν μακράν ο πολυτιμότερος παίκτης του Άρη, που μπορεί να μην κατάφερε κάτι σημαντικό στην Ελλάδα, πήρε όμως το Fiba Europe Cup, με αυτόν να έχει 21.9 πόντους και 4.7 ασίστ (και 21.7 με 4.4 στην Α1 αντίστοιχα).
- Ο Frankie King επίσης ήταν δυναμίτης. Υπερπλήρης γκαρντ (όχι μόνο πλέι-μέικερ) μπρος πίσω, με τις 3 χρονιές του στην Α1 να έχει μέσους όρους 20.4 πόντους, 4.3 ριμπάουντ, 4.2 ασίστ, 2.1 κλεψίματα και ποσοστά 54% δίποντα, 40% τρίποντα και 80% βολές. Έπαιζε βέβαια και 38 λεπτά μέσο όρο, αλλά στην εποχή του σιγά σιγά είχε αρχίσει να εκλείπει αυτό, ήταν πλέον η εξαίρεση, δείγμα και της πολύ καλής φυσικής του κατάστασης.
- Για Shane Heal επίσης τι να πούμε. Παίχτης που έβαλε 19 πόντους απέναντι στην Dream Team III το 1996 (και πήγε να πλακωθεί με τον Barkley), και δύο χρόνια μετά είχαμε την τύχη να τον δούμε στην... Νήαρ Ηστ! Κρίμα που δεν υπάρχει υλικό του στο youtube από τους Καισαριανιώτες, όσοι τον έχουμε προλάβει (εγώ οριακά) καταλαβαίνουμε για τι πάστα παίχτη μιλάμε.
- Ετεροχρονισμένα ίσως να μπορούσα να βάλω και τον Σοκ στην λίστα (δεν τον έβαλα αρχικά γιατί δεν ήθελα να βάλω ελληνοποιημένους, άλλαξα γνώμη στο 2 με τον Μπάνε). 4 πολύ σημαντικά χρόνια στον Παναθηναϊκό, άσχετα που βέβαια στην Ευρώπη μάλλον τα πήγε καλύτερα η ομάδα χωρίς αυτόν, παρά στην Ελλάδα με αυτόν...
Έλα ρε συ! Τι κάνει στα 50 του ο Ραούφ; Τι μηχανική έχει ακόμα ο άνθρωπος;
Ωραίοι οι αμερικάνοι που φτιάχνουν τα ματσάκια με τους παλαίμαχους. Είδαμε γνωστές φάτσες.
Συμφωνώ και για τους άσσους που γράφεις και ναι, αν είχες βάλει τους ελληνοποιημένους, θα χωρούσε άνετα ο Σοκ. Καταπληκτικός παίκτης. Μου ΄ρθε ένας άλλος της εποχής του και (περίπου) από τα μέρη του. Ο Μπαζάρεβιτς που πέρασε από ΠΑΟΚ.
Ton King τον είχα ξεχάσει, τρομερό κορμί, απίστευτο για τις εποχές εκείνες και εξαιρετική τεχνική.
Ο Τόνι Γουαιτ ήταν περίπτωση Ντινκινς κι έπρεπε να πάρει ευκαιρία σε μεγάλη ομάδα.
Το επίπεδο του τότε πρωταθλήματος φαίνεται από το ότι συνοικιακες ομάδες είχαν απίθανα μπάτζετ και αντίστοιχους παίκτες. Πήγαινες στη στρούγκα των Πατησίων και με 2.000 δραχμές έβλεπες Σειν Χιλ εναντίον Κονερ Χένρι, τι να λέμε...
0
Αρκτικός Κύκλος, Σιβηρία, Ταταρστάν, Βόλγας, Καύκασος κι άλλα κομμάτια της μητέρας Ρωσίας
1
