Σε αυτό το τουρνουά, το πρώτο με 32 ομάδες, είδαμε γεμάτα γήπεδα, είδαμε καλές ομάδες, είδαμε τους Αμερικάνους να χάνουν μετά από 13 χρόνια και είδαμε και περίπου που είναι το ταβάνι μας.
Καταρχήν το τουρνουά μάλλον θεωρείται επιτυχημένο. Πολύ περισσότερο από αυτό της Ισπανίας. Οι διοργανωτές μάλλον τα πήγαν καλά, παρόλο που υπήρχαν παράπονα για την γλώσσα και για τις αποστάσεις. Αγωνιστικά υπήρχαν τουλάχιστον 6-7 ισάξιες ομάδες ή μάλλον να το θέσω πιο σωστά βρέθηκαν ομάδες εκείνη τη χρονική περίοδο στην ίδια αγωνιστική κατάσταση.
Οι ΗΠΑ κατά τη γνώμη μου φανερά υποτίμησαν τη διοργάνωση. Ακόμη και ο Pop θεωρώ πως πίστεψε πως εύκολα δύσκολα θα το έπαιρναν το κατσαρόλι. Ίσως αν είχαν χάσει από την Τουρκία(μιλάμε για επική αυτοκτονία των γειτόνων μας) να προσγειωνόντουσαν στη πραγματικότητα, αλλά η αίσθηση μου είναι πως υπήρχε μια υπεροψία.
Η Ισπανία ξεκίνησε βαριερστημένα, σε έναν πανεύκολο όμιλο. Στο σταύρωμα με την Ιταλία έγινε ένα άθλιο παιχνίδι και επειδή η Ιταλία ήταν ο κακός τους δαίμονας θεωρώ πως από εκεί και μετά απελευθερώθηκαν. Οι Gasol, Llull και Rudy ανέβασαν την απόδοση τους και εφτάσαν τελικά σχεδόν δίκαια στην κατάκτηση του τροπαίου. Τρομερός Μαρκ στα τρία τελευταία ματς.
Το σχεδόν δίκαια της Ισπανίας αντανακλά στην Αυστραλία. Κατά τη γνώμη ήταν η καλύτερη ομάδα, κέρδισε όλα τα ματς που έπρεπε να κερδίσει και στον ημιτελικό συνέβη ότι ακριβώς έγινε και στον μικρό τελικό του Ρίο. Ένα ανάποδο σφύριγμα τους χάλασε τη ψυχολογία, το παιχνίδι πήγε παράταση και εκεί κλάταραν. Μάλλον οι Ισπανοί ήταν καλύτεροι. Άλλωστε το είχαν ξανακάνει. Μέτριοκακό τουρνουά από Ingles.
Η Γαλλία έβγαλε τα κάστανα από τη φωτιά, απέκλεισε τις ΗΠΑ και ως δια μαγείας κατέρρευσε από το πρώτο λεπτό στον ημιτελικό. Χρύσωσε το χάπι με το δεύτερο συνεχόμενο χα΄λκινο μετάλλιο και απέδειξε πως μάλλον είναι η δέυτερη καλύτερη ομάδα της ηπείρου μας. Ο Batum γιατί αγωνίζεται ακόμη, άραγε;
Η Αργεντινή είχε πανεύκολο έργο μέχρι τους οκτώ. Δεν πιστεύω πως ήταν η δεύτερη καλύτερη ομάδα, όμως ήταν η πιο φρέσκια ομάδα στην τελική ευθεία και αυτή με το λιγότερο άγχος. Κομβικός ο γερό-Scola αλλά και ο Campazzo. Το σημαντικότερο όμως είναι η αγάπη για την εθνική τους ομάδα.
Από τις υπόλοιπες ομάδες άξιοι αναφοράς είναι οι Τσέχοι και οι Πολωνοί. Καλές ομάδες, σοβαρές με ομοιγένεια και καλούς προπονητές. Η Τσεχία ίσως έχει λίγο μεγαλύτερο ταβάνι από τους Πολωνούς και αυτό κυρίως λόγω του καλύτερου PG στο τουρνουά, του Satoransky.
Για τους Λιθουανούς δε θα πω τίποτα, παρά μόνο πως το εύχαριστήθηκα πολύ που αποκλείστηκαν :evil: :evil:

. Μακάρι να τους κάνουν και καμμιά κηδεία οι Σλοβένοι στο προολυμπιακό τουρνουά, αν και όταν γίνει.
Για εμάς θα πω τούτο. Το ταβάνι μας είναι χαμηλότερο από αυτό που νομίζουμε. Ο Γιάννης είναι πυρηνικό όπλο και δεν τον χρησιμοποιήσαμε σωστά. Τους λόγους τους αναφέρουν τα παιδιά πιο πάνω (tracy, basket72) και συμφωνώ. Θα προσθέσω έναν ακόμη. Υπερεκτιμουμε τις δυνατότητες των κοντών μας. Είναι πολλά τα τουρνουά που τους έχουμε δει και τα παιχνίδια που κάνουν είναι περισσότερα τα μέτρια, τα άσχημα παρά τα καλά. Αναφέρομαι στον Σλούκα και στον Καλάθη. Ίσως κάτι πρέπει να διορθωθεί εκεί.