Η τελευταία κοπέλα που είχα δεν μπορούσε να χωνέψει με τίποτα ότι ακούω ΚΑΙ αυτήν την μουσική, της φαινόταν εξωπραγματικό και μου έλεγε ότι δεν με είχε για να ακούω τόσο απλοϊκά, εμπορικά και τιποτένια πράγματα, οπότε η δική σου τοποθέτηση ξυπνάει κάποια αντανακλαστικα μεν, είναι εντελώς ήπια τοποθετημένη από την άλλη και νομίζω καθόλου με διάθεση να προσβάλλει.
Εντάξει πέρα από πλάκα θα συμφωνήσω στο κομμάτι του ότι υπάρχει κάτι επιτηδευμένο γύρω από την όλη φάση, ένα κομμάτι αυτού έρχεται μέσα και από το κοινό και το πως ξεκίνησε η όλη φάση, την ανάγκη του κοινού να διαχωριστεί από τα λαϊκά και το σκυλάδικο, εμπορικά δηλαδή το μήνυμα που περνούσαν οι δισκογραφικές ήταν ότι εδώ πουλάμε ποιότητα που δεν είναι και για όλους. Τρίχες στην ουσία, αλλά η ανάγκη υπήρχε και το έντεχνο (αυθεντικοί και μη) την κάλυψε.
Είχε "ύφος" το κοινό, υιοθέτησαν το "ύφος" και κάποιοι από τους καλλιτέχνες (άλλοι άγρια, άλλοι πιο ήπια).
Όπως σε κάθε είδος υπάρχει και εδώ ένας κώδικας συμπεριφοράς/ντυσίματος/στησίματος/ομιλίας που περνάει από γενιά σε γενιά και από καλλιτέχνη σε καλλιτέχνη λίγο αυτόματα, οπότε απ' έξω πιθανόν να φαίνονται απλά όλοι με ύφος ψευτοδιανοούμενου.
Η εικόνα σε μερικά "στην υγεία μας" ας πούμε ήταν όντως για να κλαις και να γελάς, ακόμα και όταν υπήρχαν άνθρωποι στο πλατό που είναι πιστοποιημένα και γαμω τα παιδιά.
Κατά την γνώμη μου, σαν είδος έχει όντως μια ξεχωριστή αξία (όπως όλα τα είδη) λίγο πιο συνθέτη και που πηγαίνει λίγο πιο βαθιά από κάμποσες απόψεις. Μόνο και μόνο που χιλιάδες άνθρωποι πρώτα άκουσαν και μετά μπήκαν στην διαδικασία να διαβάσουν (και άλλους) στίχους σημαντικών ποιητών ή που άκουσαν νέους ήχους που τους έφεραν πιο κοντά και σε άλλα είδη μουσικής, δεν μπορεί παρά να είναι πραγματικό κέρδος.
Σε πολλές περιπτώσεις όντως μουσικά/τεχνικά, από όσο μου λένε φίλοι μου που παίζουν ή/και έχουν σπουδάσει/ασχοληθεί ώρες, δεν είναι τόσο περίτεχνα τα παιξίματα στα όργανα, σε σχέση με άλλα είδη μουσικής.
Αλλά από την άλλη, δεν είναι και το βασικό κριτήριο για το συγκεκριμένο είδος μουσικής (ούτε η "καλή" φωνή απαραίτητα), πιο μεγάλη σημασία έχει συνήθως να γίνεται σωστά το πάντρεμα μουσικής/εξιστόρησης και να παρακινεί συναισθήματα. Να πηγαίνει και λίγο κόντρα (χωρίς πάντα να είναι αυτοσκοπός) σε κεντρικά αφηγήματα για να δημιουργεί και να ανακατεύει, να αναγκάζει τον έμπορα να πουλάει κάτι με το οποίο δεν αισθάνεται απόλυτα άνετα.
Εννοείται ότι υπάρχουν και αυτοί που το σκίζουν ή φωνές που μαγεύουν ακόμα και όταν λένε απλά το όνομα τους, όταν αυτά έρχονται και ταυτόχρονα με τα παραπάνω το αποτέλεσμα είναι πολύ γευστικό. Η φωνή του Βασίλη σε πούμε εμένα προσωπικά με ανατριχιάζει, οι μουσικοί που παίζουν με τον Θανάση από την άλλη ώρες ώρες κάνουν παπάδες.
Τέλος πάντων, τα λέω όλα αυτά πιο πολύ για να δείξω ότι σε όλα τα είδη υπάρχουν φελλοί που προβάλλονται δυσανάλογα σε σχέση με καλλιτέχνες που κάνουν πιο δύσκολα/ωραία πράγματα, αλλά σαν είδος δεν είναι από αυτά που αξίζει απλά να προσπεράσεις, έχει ωραία και αυθεντικά πράγματα μέσα.
Εντάξει πέρα από πλάκα θα συμφωνήσω στο κομμάτι του ότι υπάρχει κάτι επιτηδευμένο γύρω από την όλη φάση, ένα κομμάτι αυτού έρχεται μέσα και από το κοινό και το πως ξεκίνησε η όλη φάση, την ανάγκη του κοινού να διαχωριστεί από τα λαϊκά και το σκυλάδικο, εμπορικά δηλαδή το μήνυμα που περνούσαν οι δισκογραφικές ήταν ότι εδώ πουλάμε ποιότητα που δεν είναι και για όλους. Τρίχες στην ουσία, αλλά η ανάγκη υπήρχε και το έντεχνο (αυθεντικοί και μη) την κάλυψε.
Είχε "ύφος" το κοινό, υιοθέτησαν το "ύφος" και κάποιοι από τους καλλιτέχνες (άλλοι άγρια, άλλοι πιο ήπια).
Όπως σε κάθε είδος υπάρχει και εδώ ένας κώδικας συμπεριφοράς/ντυσίματος/στησίματος/ομιλίας που περνάει από γενιά σε γενιά και από καλλιτέχνη σε καλλιτέχνη λίγο αυτόματα, οπότε απ' έξω πιθανόν να φαίνονται απλά όλοι με ύφος ψευτοδιανοούμενου.
Η εικόνα σε μερικά "στην υγεία μας" ας πούμε ήταν όντως για να κλαις και να γελάς, ακόμα και όταν υπήρχαν άνθρωποι στο πλατό που είναι πιστοποιημένα και γαμω τα παιδιά.
Κατά την γνώμη μου, σαν είδος έχει όντως μια ξεχωριστή αξία (όπως όλα τα είδη) λίγο πιο συνθέτη και που πηγαίνει λίγο πιο βαθιά από κάμποσες απόψεις. Μόνο και μόνο που χιλιάδες άνθρωποι πρώτα άκουσαν και μετά μπήκαν στην διαδικασία να διαβάσουν (και άλλους) στίχους σημαντικών ποιητών ή που άκουσαν νέους ήχους που τους έφεραν πιο κοντά και σε άλλα είδη μουσικής, δεν μπορεί παρά να είναι πραγματικό κέρδος.
Σε πολλές περιπτώσεις όντως μουσικά/τεχνικά, από όσο μου λένε φίλοι μου που παίζουν ή/και έχουν σπουδάσει/ασχοληθεί ώρες, δεν είναι τόσο περίτεχνα τα παιξίματα στα όργανα, σε σχέση με άλλα είδη μουσικής.
Αλλά από την άλλη, δεν είναι και το βασικό κριτήριο για το συγκεκριμένο είδος μουσικής (ούτε η "καλή" φωνή απαραίτητα), πιο μεγάλη σημασία έχει συνήθως να γίνεται σωστά το πάντρεμα μουσικής/εξιστόρησης και να παρακινεί συναισθήματα. Να πηγαίνει και λίγο κόντρα (χωρίς πάντα να είναι αυτοσκοπός) σε κεντρικά αφηγήματα για να δημιουργεί και να ανακατεύει, να αναγκάζει τον έμπορα να πουλάει κάτι με το οποίο δεν αισθάνεται απόλυτα άνετα.
Εννοείται ότι υπάρχουν και αυτοί που το σκίζουν ή φωνές που μαγεύουν ακόμα και όταν λένε απλά το όνομα τους, όταν αυτά έρχονται και ταυτόχρονα με τα παραπάνω το αποτέλεσμα είναι πολύ γευστικό. Η φωνή του Βασίλη σε πούμε εμένα προσωπικά με ανατριχιάζει, οι μουσικοί που παίζουν με τον Θανάση από την άλλη ώρες ώρες κάνουν παπάδες.
Τέλος πάντων, τα λέω όλα αυτά πιο πολύ για να δείξω ότι σε όλα τα είδη υπάρχουν φελλοί που προβάλλονται δυσανάλογα σε σχέση με καλλιτέχνες που κάνουν πιο δύσκολα/ωραία πράγματα, αλλά σαν είδος δεν είναι από αυτά που αξίζει απλά να προσπεράσεις, έχει ωραία και αυθεντικά πράγματα μέσα.
(joke)
