Αν υπάρχει μια ομάδα που στα χρόνια της κυριαρχίας της Γιουγκοπλάστικά που θεωρώ οτι άξιζε ένα τίτλο αυτή ήταν η Μπαρτσελόνα των Έπι, Σολοθάμπαλ, Σιμπιλιο, Χιμένεθ και Όντι Νόρις.. Η φαρέτρα του κόουτς Ρενέσες ήταν γεμάτη απο βέλη που άνοιγαν σαν βεντάλια τον περίφημο ισπανικό αιφνιδιασμό και η Μπαρτσελόνα ήταν μια ομάδα που όταν αποφάσιζε να τρέξει ήταν ασταμάτητη.
Στα τέλη της δεκαετίας του 80-αρχές 90s η “Μπάρτσα” που κυριαρχούσε στην Ισπανία, με όπλο την ταχύτητα έφτασε σε τρία Final-4 (1989, 1990, 1991), οι συγκυρίες όμως δεν της επέτρεψαν να φτάσει στο πολυπόθητο τρόπαιο. Η Μπαρτσελόνα ατύχησε πραγματικά γιατί η προσπάθειά της για την κούπα συνέπεσε με την έκρηξη της “άτρωτης” Γιουγκοπλάστικα των Κούκοτς, Ράτζα, Περάσοβιτς, Στρετένοβιτς και Σάβιτς. Και στα τρια F4 ήταν η ομάδα που τους κέρδισε στερώντας τους την κορυφή, πρώτα στον ημιτελικό του 89 και κατόπιν στους τελικούς της Σαραγόσα και των Παρισίων.
Το 1989, στην “Ολίμπια Χάλε” του Μονάχου, στην πρώτη απόπειρα των “μπλαουγκράνα”, οι ελπίδες μηδενίστηκαν στον ημιτελικό όταν ηττήθηκαν με 89-77 από τα "μωρά" του Μάλκοβιτς που τους έφραξαν τον δρόμο προς τον τελικό.
Ένα χρόνο μετά, το 1990, οι συνθήκες ήταν πολύ πιο ευνοϊκές, αφού το Final-4 διεξαγόταν σε ισπανικό έδαφος, στη Σαραγόσα. Ο Άρης δεν αντιστάθηκε στον ημιτελικό (104-83), αλλά στον τελικό οι Καταλανοί του Ρενέσες βρήκαν ξανά τους Γιούγκους, που στο μεταξύ είχαν αποκλείσει εξίσου εύκολα τη Λιμόζ. Πολέμησαν όσο τους επέτρεπε η ποιότητα του ρόστερ τους, παίρνοντας 18 πόντους και 9 ριμπάουντ από τον Όντι Νόρις, αλλά με άστοχο τον Έπι και συνολικά 67 πόντους δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στην αντίπαλη ανωτερότητα (72-67).
Την ίδια τύχη άλλωστε είχε η Μπαρτσελόνα, χωρίς τον Ρενέσες πλέον στον πάγκο της, αλλά με τον Μάλκοβιτς στο Final-4 του 1991 στο Παρίσι. Παίζοντας ομολογουμένως το καλύτερο μπάσκετ εκείνη τη χρονιά, έφτασε ξανά στον τελικό έχοντας κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι στη Μακάμπι (101-67) στον ημιτελικό. Παρόλα αυτά ηττήθηκε ξανά με 70-65 (27 πόντοι ο Σάβιτς) απο τη Γιουγκοπλάστικα (ΠΟΠ '84 πλέον), εξέλιξη που πιστοποίησε ότι ακόμη κι αν έφυγε ο “λούζερ” Ρενέσες και ήρθε ο πρωταθλητής Ευρώπης Μάλκοβιτς, το μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημα ήταν ο αντίπαλος.
Μια αρνητική συγκυρία που ίσως έπαιξε ρόλο αυτή τη φορά ήταν η απουσία του πολύτιμου Χιμένεθ που δεν ήταν στο παρκέ, λόγω ενός σοβαρού πολύμηνου τραυματισμού.
Ίσως η μεγαλύτερη ευκαιρία για τους Καταλανούς να ήταν το 1988 οταν δεν υπηρχε Γιουγκοπλάστικα ακόμα αλλά μετά απο μια αναπάντεχη ήττα απο την ολλανδική Den Bosch στη παράταση ήρθαν 5οι στον όμιλο και δεν προκρίθηκαν στο F4 για μια νίκη..
Ήταν η ομάδα που δυσκόλευε πιο πολύ τον Άρη στο Αλεξάνδρειο, στη παρουσία του τοτε στον όμιλο του πρωταθλητριών, επιβάλλοντας έναν δαιμόνιο ρυθμό που δεν μπορούσε η ομάδα του Γ.Ιωαννίδη να ακολουθήσει.
Μια απο τις εμφατικες νικες της Μπαρτσελόνα στο Αλεξάνδρειο. Προσεξτε το χερι-φαρμακι του Επι με τρίποντα ακόμα και στον αιφνιδιασμό ενω ο Νόρις δειχνει διπλάσιος σε εκτοπισμα σε σχεση με τον συμπαθη Γουίλτζερ..
Λίγα λόγια για τους σημαντικότερους παίκτες
Ιγνάθιο Σολοθάμπαλ: Ένας απο τους κορυφαίους ισπανούς πόιντ γκαρντ της δεκαετίας του 80, είχε θέση στο ρόστερ της εθνικής ακόμα και όταν δέσποζε η μορφή του μεγάλου Κορμπαλάν. Έπαιξε στη Μπαρτσελόνα για 17 συναπτά έτη (1975-92)!!!
Χουαν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο: Στο ευρύ κοινό ήταν γνωστός με το προσωνύμιο “Έπι”. Αγωνίζονταν στη θέση του σούτινγκ γκαρντ-σμολ φόργουορντ και υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους περιφερειακούς παίκτες που ανέδειξε το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Σαν Επιφάνιο ήταν ένας εξαιρετικός σουτέρ. Πραγματικός "φονιάς", η γωνία ήταν η αγαπημένη του θέση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν λιγότερο επικίνδυνος από τα άλλα σημεία.
Άντρε Χιμένεθ: O "Τζειμας Ουόρθι" των καταλανών. Ο ισπανός πάουερ φόργουροντ που ξεχώριζε για την ταχύτητα του και ηταν ο κύριος αποδεκτής των αιφνιδιασμών όπως και στην εθνική της χώρας του. Επίσης ήταν κι αυτός πολύ καλός σουτέρ και ο Ρενεσες τον χρησιμοποιούσε συχνά και στο "3".
Όντι Νόρις: Ο κορυφαίος ξένος παίχτης στην ιστορία της Μπαρτσελόνα και ένας από τους καλύτερους ψηλούς της Γηραιάς Ηπείρου τη δεκαετία του 80. Ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της "φονικής" περιφερειακής γραμμής και της ρακέτας. Ο Όντι καθάριζε τα ριμπάουντ και οι Καταλανοί μπορούσαν να ανοίξουν τον αγαπημένο τους αιφνιδιασμό. Και όταν η μπάλα πέρναγε στον Αμερικανό στη ρακέτα, με την δύναμη του και τις άψογες κινήσεις του στο low post, έδινε τη λύση.
Τα ρόστερ με τους βασικούς-πιο σημαντικούς παίκτες σε κάθε χρονιά:
BARCELONA 1987-88
C: Audie Norris - Steve Trumbo
PF: Eugene McDowell - Andrés Jiménez
SF: Cándido Sibilio
SG: Juan A.San Epifanio
PG: Ignacio Solozábal - Quim Costa
BARCELONA 1988-89
C: Audie Norris - Steve Trumbo
PF: Granville Waiters - Andrés Jiménez
SF: Cándido Sibilio
SG: Juan A.San Epifanio
PG: Ignacio Solozábal - Quim Costa
BARCELONA 1989-90
C: Audie Norris - Ferran Martinez
PF: David Wood - Xavier Crespo
SF: Andrés Jiménez
SG: Juan A.San Epifanio
PG: Ignacio Solozábal - Quim Costa
BARCELONA 1990-91
C: Audie Norris - Steve Trumbo
PF: Piculin Ortiz - Andrés Jiménez
SF: Lisard González
SG: Juan A.San Epifanio
PG: Ignacio Solozábal - Jose Antonio Montero
- Σχόλια και γνώμες -
Στα τέλη της δεκαετίας του 80-αρχές 90s η “Μπάρτσα” που κυριαρχούσε στην Ισπανία, με όπλο την ταχύτητα έφτασε σε τρία Final-4 (1989, 1990, 1991), οι συγκυρίες όμως δεν της επέτρεψαν να φτάσει στο πολυπόθητο τρόπαιο. Η Μπαρτσελόνα ατύχησε πραγματικά γιατί η προσπάθειά της για την κούπα συνέπεσε με την έκρηξη της “άτρωτης” Γιουγκοπλάστικα των Κούκοτς, Ράτζα, Περάσοβιτς, Στρετένοβιτς και Σάβιτς. Και στα τρια F4 ήταν η ομάδα που τους κέρδισε στερώντας τους την κορυφή, πρώτα στον ημιτελικό του 89 και κατόπιν στους τελικούς της Σαραγόσα και των Παρισίων.
Το 1989, στην “Ολίμπια Χάλε” του Μονάχου, στην πρώτη απόπειρα των “μπλαουγκράνα”, οι ελπίδες μηδενίστηκαν στον ημιτελικό όταν ηττήθηκαν με 89-77 από τα "μωρά" του Μάλκοβιτς που τους έφραξαν τον δρόμο προς τον τελικό.
Ένα χρόνο μετά, το 1990, οι συνθήκες ήταν πολύ πιο ευνοϊκές, αφού το Final-4 διεξαγόταν σε ισπανικό έδαφος, στη Σαραγόσα. Ο Άρης δεν αντιστάθηκε στον ημιτελικό (104-83), αλλά στον τελικό οι Καταλανοί του Ρενέσες βρήκαν ξανά τους Γιούγκους, που στο μεταξύ είχαν αποκλείσει εξίσου εύκολα τη Λιμόζ. Πολέμησαν όσο τους επέτρεπε η ποιότητα του ρόστερ τους, παίρνοντας 18 πόντους και 9 ριμπάουντ από τον Όντι Νόρις, αλλά με άστοχο τον Έπι και συνολικά 67 πόντους δεν μπόρεσαν να αντεπεξέλθουν στην αντίπαλη ανωτερότητα (72-67).
Την ίδια τύχη άλλωστε είχε η Μπαρτσελόνα, χωρίς τον Ρενέσες πλέον στον πάγκο της, αλλά με τον Μάλκοβιτς στο Final-4 του 1991 στο Παρίσι. Παίζοντας ομολογουμένως το καλύτερο μπάσκετ εκείνη τη χρονιά, έφτασε ξανά στον τελικό έχοντας κάνει επίδειξη δύναμης απέναντι στη Μακάμπι (101-67) στον ημιτελικό. Παρόλα αυτά ηττήθηκε ξανά με 70-65 (27 πόντοι ο Σάβιτς) απο τη Γιουγκοπλάστικα (ΠΟΠ '84 πλέον), εξέλιξη που πιστοποίησε ότι ακόμη κι αν έφυγε ο “λούζερ” Ρενέσες και ήρθε ο πρωταθλητής Ευρώπης Μάλκοβιτς, το μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημα ήταν ο αντίπαλος.
Μια αρνητική συγκυρία που ίσως έπαιξε ρόλο αυτή τη φορά ήταν η απουσία του πολύτιμου Χιμένεθ που δεν ήταν στο παρκέ, λόγω ενός σοβαρού πολύμηνου τραυματισμού.
Ίσως η μεγαλύτερη ευκαιρία για τους Καταλανούς να ήταν το 1988 οταν δεν υπηρχε Γιουγκοπλάστικα ακόμα αλλά μετά απο μια αναπάντεχη ήττα απο την ολλανδική Den Bosch στη παράταση ήρθαν 5οι στον όμιλο και δεν προκρίθηκαν στο F4 για μια νίκη..
Ήταν η ομάδα που δυσκόλευε πιο πολύ τον Άρη στο Αλεξάνδρειο, στη παρουσία του τοτε στον όμιλο του πρωταθλητριών, επιβάλλοντας έναν δαιμόνιο ρυθμό που δεν μπορούσε η ομάδα του Γ.Ιωαννίδη να ακολουθήσει.
Μια απο τις εμφατικες νικες της Μπαρτσελόνα στο Αλεξάνδρειο. Προσεξτε το χερι-φαρμακι του Επι με τρίποντα ακόμα και στον αιφνιδιασμό ενω ο Νόρις δειχνει διπλάσιος σε εκτοπισμα σε σχεση με τον συμπαθη Γουίλτζερ..
Λίγα λόγια για τους σημαντικότερους παίκτες
Ιγνάθιο Σολοθάμπαλ: Ένας απο τους κορυφαίους ισπανούς πόιντ γκαρντ της δεκαετίας του 80, είχε θέση στο ρόστερ της εθνικής ακόμα και όταν δέσποζε η μορφή του μεγάλου Κορμπαλάν. Έπαιξε στη Μπαρτσελόνα για 17 συναπτά έτη (1975-92)!!!
Χουαν Αντόνιο Σαν Επιφάνιο: Στο ευρύ κοινό ήταν γνωστός με το προσωνύμιο “Έπι”. Αγωνίζονταν στη θέση του σούτινγκ γκαρντ-σμολ φόργουορντ και υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους περιφερειακούς παίκτες που ανέδειξε το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Ο Σαν Επιφάνιο ήταν ένας εξαιρετικός σουτέρ. Πραγματικός "φονιάς", η γωνία ήταν η αγαπημένη του θέση χωρίς αυτό να σημαίνει ότι ήταν λιγότερο επικίνδυνος από τα άλλα σημεία.
Άντρε Χιμένεθ: O "Τζειμας Ουόρθι" των καταλανών. Ο ισπανός πάουερ φόργουροντ που ξεχώριζε για την ταχύτητα του και ηταν ο κύριος αποδεκτής των αιφνιδιασμών όπως και στην εθνική της χώρας του. Επίσης ήταν κι αυτός πολύ καλός σουτέρ και ο Ρενεσες τον χρησιμοποιούσε συχνά και στο "3".
Όντι Νόρις: Ο κορυφαίος ξένος παίχτης στην ιστορία της Μπαρτσελόνα και ένας από τους καλύτερους ψηλούς της Γηραιάς Ηπείρου τη δεκαετία του 80. Ήταν ο συνδετικός κρίκος μεταξύ της "φονικής" περιφερειακής γραμμής και της ρακέτας. Ο Όντι καθάριζε τα ριμπάουντ και οι Καταλανοί μπορούσαν να ανοίξουν τον αγαπημένο τους αιφνιδιασμό. Και όταν η μπάλα πέρναγε στον Αμερικανό στη ρακέτα, με την δύναμη του και τις άψογες κινήσεις του στο low post, έδινε τη λύση.
Τα ρόστερ με τους βασικούς-πιο σημαντικούς παίκτες σε κάθε χρονιά:
BARCELONA 1987-88
C: Audie Norris - Steve Trumbo
PF: Eugene McDowell - Andrés Jiménez
SF: Cándido Sibilio
SG: Juan A.San Epifanio
PG: Ignacio Solozábal - Quim Costa
BARCELONA 1988-89
C: Audie Norris - Steve Trumbo
PF: Granville Waiters - Andrés Jiménez
SF: Cándido Sibilio
SG: Juan A.San Epifanio
PG: Ignacio Solozábal - Quim Costa
BARCELONA 1989-90
C: Audie Norris - Ferran Martinez
PF: David Wood - Xavier Crespo
SF: Andrés Jiménez
SG: Juan A.San Epifanio
PG: Ignacio Solozábal - Quim Costa
BARCELONA 1990-91
C: Audie Norris - Steve Trumbo
PF: Piculin Ortiz - Andrés Jiménez
SF: Lisard González
SG: Juan A.San Epifanio
PG: Ignacio Solozábal - Jose Antonio Montero
- Σχόλια και γνώμες -
2
