Τα Προολυμπιακά πάντως έδειξαν και το πόσο φτωχό είναι το επίπεδο του αθλήματος εκτός Ευρώπης σε επίπεδο εθνικών ομάδων. Από τις 12 ομάδες που προκρίθηκαν στο Τόκυο οι 6 είναι ευρωπαϊκές, ενώ και οι υπόλοιπες πέρα της Αργεντινής και της Αυστραλίας, και ίσως και της Νιγηρίας, δύσκολα θα κέρδιζαν κάποιο εισιτήριο αν έμπαιναν στην διαδικασία του Προολυμπιακού (υπό την προϋπόθεση κιόλας ότι θα κατέβαιναν πλήρεις ή σχεδόν πλήρεις). Αντιθέτως είδαμε στους 4 τελικούς να προκρίνονται 8 ευρωπαϊκές ομάδες, και πρακτικά εκτός του Καναδά και της Βραζιλίας οι υπόλοιπες απέχουν αρκετά ακόμα και από τις μέτριες ευρωπαϊκές. Κάτι Λετονία, Μαυροβούνιο, Φινλανδία, Ισραήλ πιθανότατα θα ήταν καλύτερες και πιο ανταγωνιστικές από αυτές.
Στην Λατινική Αμερική γίνεται μια προσπάθεια αλλά πέρα των Βραζιλίας και Αργεντινής (που και αυτές θα περάσουν μια φάση ανανέωσης σύντομα) οι υπόλοιπες ομάδες είναι αρκετά πίσω. Το Πουέρτο Ρίκο δεν έχει καμία σχέση με το Πουέρτο Ρίκο των 00's και αρχών των 10's, ενώ η Δομινικανή Δημοκρατία χωρίς NBAers θα είναι καταδικασμένη. Μεξικό και Βενεζουέλα αξιόμαχα σύνολα, αλλά απέχουν από το να είναι ανταγωνιστικές.
Στην Αφρική ναι μεν αυξάνεται σιγά-σιγά το ενδιαφέρον και το επίπεδο, αλλά εκεί έχουν και άλλα θέματα, οργανωτικά κυρίως. Αυτή την στιγμή μόνο η Νιγηρία και η Σενεγάλη δείχνουν να έχουν κάποια προοπτική, αλλά σχεδόν ποτέ δεν μαζεύονται να κατέβουν πλήρεις και οργανωμένοι, για διαφορετικούς λόγους.
Στην Ασία ενώ φαίνεται ότι σε χώρες όπως η Κίνα, η Νότιος Κορέα, η Ιαπωνία και οι Φιλιππίνες υπάρχει κάποιο ενδιαφέρον και τα εγχώρια πρωταθλήματα τους ανεβαίνουν, το ίδιο δεν ισχύει και για τις εθνικές τους ομάδες που από πολύ κακές βελτιώθηκαν σε μετριοκακές, αλλά μέχρι εκεί εδώ και αρκετά χρόνια. Ενώ έχουν αρκετά καλύτερες υποδομές και προοπτικές σε σχέση με τις χώρες της Αφρικής και σχεδόν όλες της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής, δεν φαίνονται διατεθειμένοι να επενδύσουν στο μπάσκετ.