MVP τελικών {1947-2022} : Επιμέλεια NBAHolic - SteveNashidis

Συντονιστής: Captains

Κλειδωμένο
Άβαταρ μέλους
SteveNashidis

Captain
Reactions: 2327
Δημοσιεύσεις: 6939
Εγγραφή: Δευ Σεπ 20, 2010 11:36 pm
Τοποθεσία: Arizona
Αγαπημένη θέση: PG
Twitter: https://twitter.com/Nashidis
Αγαπημένος παίκτης: Steve Nash, Devin Booker
Αγαπημένη ομάδα: Phoenix-Suns
Προειδοποιήσεις: 0

Δευ Ιούλ 05, 2021 3:15 pm

NBAholic
https://dragon.mochahosted.com/basketfo ... t2418.html
Kατά πολλούς, το πιο πρεστιζάτο βραβείο του ΝΒΑ δεν είναι άλλο από αυτό του MVP των Τελικών. Αν και και για κάποιους λόγους που δεν είναι επί του παρόντος θα διαφωνήσω, δεν είναι δυνατό να μην αντιληφθεί ακόμη και ο ανίδεος φίλαθλος τη σημασία του να είσαι ο κορυφαίος παίχτης της πρωταθλήτριας ομάδας. Γι’ αυτό και δίνεται μεγάλη σημασία στον ετήσιο νικητή του βραβείου. Γιατί ανοίγεται το τόπικ; Για δυο λόγους:

Α) Κάποια βραβεία θα μπορούσαν να έχουν δοθεί σε άλλον παίχτη. Ποια;
Β) Πριν το 1969 δεν υπήρχαν βραβεία MVP Τελικών. Μήπως πρέπει να θεσπίσουμε;


Ποιοι λοιπόν θα έπρεπε να τα έχουν κερδίσει; Από το 1947 ως το 1968 παραθέτω το δυνητικό νικητή με κάποιο σχόλιο, ενώ από το 1969 μέχρι και πέρυσι παραθέτω τον πραγματικό νικητή και σε παρένθεση το δυνητικό νικητή, αν πιστεύω ότι θα έπρεπε να πάρει το βραβείο κάποιος άλλος. Φυσικά, όλες οι απόψεις είναι προσωπικές:




ΔΥΝΗΤΙΚΟΙ ΝΙΚΗΤΕΣ

1947: Τζο Φαλκς. Πολύ εύκολη επιλογή. Σε μια εποχή χωρίς χρονόμετρο και με πολύ χαμηλά σκορ, ο Φαλκς παρήγαγε νούμερα

1948: Κόνι Σίμονς (; ). Πολύ δύσκολη επιλογή, μια από τις 2-3 δυσκολότερες όλων των τελικών, μιας και μιλούμε για την πιο άσημη πρωταθλήτρια ομάδα, με άσημους παίχτες και χωρίς άλλα στατιστικά πέραν των πόντων. Ο καλύτερος παίχτης όλων των Τελικών ήταν ο Φαλκς, αλλά δεν ανήκε στους νικητές. Ο Σίμονς ήταν ο πρώτος σκόρερ των Μπούλετς.

1949: Τζωρτζ Μάικαν. Περάσαμε στα εύκολα…

1950: Τζωρτζ Μάικαν. Χωρίς αντίπαλο ουσιαστικά.

1951: Άρνι Ρίζεν. Νικητής κάτω απ’τα καλάθια. Από κοντά δεύτερος ο Μπομπ Ντέιβις, ο πρώτος μεγάλος πόιντ γκαρντ του ΝΒΑ.

1952: Τζωρτζ Μάικαν. Ο τραυματίας το 1951 Μάικαν επιστρέφει δυναμικά και παρά τη διεύρυνση της ρακέτας κυριαρχεί.

1953: Τζωρτζ Μάικαν. Παρότι όχι τόσο κυρίαρχος όσο τη διετία 1949-50, ο Big George παραμένει ένα σκαλί ψηλότερα απ’τους αντιπάλους του.

1954: Τζωρτζ Μάικαν. Παράδοση μαθημάτων στο νεαρό Σέιζ και απόσυρση στην κορυφή, παρά τους τραυματισμούς του.

1955: Ντολφ Σέιζ. Τα μαθήματα πιάνουν τόπο και ο Σέιζ οδηγεί τους σημερινούς Σίξερς στον πρώτο τους τίτλο.

1956: Πολ Αριζίν. Εξαιρετική σταθερότητα σε όλα τα παιχνίδια. Έκανε εύκολα τη διαφορά.

1957: Μπιλ Ράσελ/Μπομπ Κούζι/Τομ Χάινσον. Ιδιαίτερα δύσκολη επιλογή. Ο Ράσελ έφερε επανάσταση στην άμυνα και στα ριμπάουντ, οπότε συγκεντρώνει αρκετές πιθανότητες. Αλλά ο Κούζι ήταν ο MVP της σεζόν. Στους Τελικούς είχε μερικά πολύ καλά παιχνίδια και μερικά χάλια…Το ίδιο και ο Σάρμαν. Πιθανότητες έχει και ο Ρούκι της χρονιάς, Τομ Χάινσον, ο οποίος είχε έναν εξαιρετικό 7ο Τελικό. Μύλος, δηλαδή. Για να μην αναφέρω και το γεγονός ότι επειδή το πρωτάθλημα κρίθηκε στις λε-πτο-μέ-ρει-ες, ψήφους θα έπαιρνε ίσως και ο Μπομπ Πέτιτ, μακράν ο καλύτερος των Χωκς.

1958: Μπομπ Πέτιτ. Σχεδόν 30 πμό, με μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις στην ιστορία των Τελικών.

1959: Μπιλ Ράσελ. Η σειρά Τελικών με το χαμηλότερο μ.ό πόντων, αλλά και τον υψηλότερο μ.ο ριμπάουντ για τον αντίστοιχο νικητή της. Η πιο άνετη σειρά Τελικών στην ιστορία των Σέλτικς.

1960: Μπιλ Ράσελ. Ετοιμαστείτε να βαρεθείτε…4ος σκόρερ, αλλά σε μια πολύ ισορροπημένη επίθεση και μακράν πρώτος ριμπάουντερ και κορυφαίος αμυντικός της σειράς. Στον καθοριστικό 7ο αγώνα, κέρδισε κατά κράτος τους Πέτιτ, Λάβλετ.

1961: Μπιλ Ράσελ. Στον τελευταίο Τελικό έκανε και πάλι όργια με τους ψηλούς των Χωκς. Πολύ καλός βέβαια και στα άλλα παιχνίδια.

1962: Μπιλ Ράσελ. Στον 7ο Τελικό πραγματοποιεί ρεκόρ ριμπάουντ στην ιστορία των Τελικών (και των πλέι οφ ως τότε), ενώ είναι και πρώτος σκόρερ των Σέλτικς σε όλη τη σειρά. Εύφημος μνεία στον Έλτζιν Μπέιλορ, ο οποίος έκανε στην επίθεση πράγματα και θαύματα.

1963: Μπιλ Ράσελ. Μάζεψε το 42,3% των ριμπάουντ της ομάδας του. Και ήταν 3ος σκόρερ και 2ος πασέρ της. Στον τελευταίο Τελικό άγγιξε το τριπλ νταμπλ.

1964: Σαμ Τζόουνς. Ο Μπιλ Ράσελ βρίσκει απέναντί του τον αιώνιο αντίπαλο, Γουιλτ Τσάμπερλεϊν, κάτι που ουσιαστικά περιόρισε την αποτελεσματικότητά του. Πρώτος σκόρερ ο Τζόουνς, με αρκετές καθοριστικές φάσεις. Κορυφαίος παίχτης όλων των Τελικών πάντως από άποψη απόδοσης ήταν ο Τσάμπερλεϊν.

1965: Μπιλ Ράσελ. Παρόλη την πολύ παραγωγική σειρά του Τζόουνς, ο Ράσελ αξίζει και αυτό το MVP. Πέραν από τα συνηθισμένα του κόλπα, ο Ράσελ έσπασε το ρεκόρ μεγαλύτερης ευστοχίας εντός παιδιάς σε σειρά Τελικών.

1966: Μπιλ Ράσελ. Παρότι δεν έβγαλε μάτια στη ρέγκιουλαρ σίζον, έκανε ακριβώς αυτό στους Τελικούς, όπου και οδήγησε τους Σέλτικς σε σκορ, ριμπάουντ και άλλον έναν Τίτλο.

1967: Γουιλτ Τσάμπερλεϊν. Αφού νίκησε τη νέμεση των Σέλτικς και του Ράσελ, ο Γουιλτ οδήγησε τους 76ερς στον Τίτλο, στον πιο κυρίαρχο ίσως συνδυασμό ατομικής-ομαδικής κυριαρχίας για μια σεζόν στην ιστορία. All-around νούμερα αλά Ράσελ στους Τελικούς.

1968: Τζον Χάβλιτσεκ. Αφού έμαθε και ωρίμασε δίπλα στον 34χρονο πλέον Ράσελ, ο Χάβλιτσεκ έκανε μια μεγαλοπρεπή σειρά Τελικών, κερδίζοντας στα σημεία το θρυλικό συμπαίχτη του. Σούπερ εμφάνιση στον 6ο Τελικό.


ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ (ΔΥΝΗΤΙΚΟΙ) ΝΙΚΗΤΕΣ

1969: Τζέρι Γουεστ (Τζον Χάβλιτσεκ). Ο Γουεστ ήταν ο κορυφαίος παίχτης όλων των Τελικών, αλλά αν ακολουθήσουμε την παράδοση που θέλει το MVP να πάει στο νικητή, τότε αυτό θα έπρεπε να πάει και πάλι στο Hondo.

1970: Γουίλις Ριντ. Έπαιξε ουσιαστικά λίγο παραπάνω από 4 παιχνίδια, αλλά ήταν καθαρά ο κορυφαίος παίχτης της ομάδας του. Μπορεί ο 7ος Τελικός να ανήκε στο Φρέιζιερ, αλλά ο Ριντ ήταν το Νο1 των Νικς στα πρώτα 4 παιχνίδια. Και βέβαια χωρίς την απλή παρουσία του στον 7ο αγώνα, ίσως η ομάδα του να μην αποκτούσε ποτέ την τρομερή ψυχολογία της.

1971: Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ. Από τις πιο μονόπλευρες σειρές και τις πιο εύκολες επιλογές.

1972: Γουιλτ Τσάμπερλεϊν. Σκόραρε όσο χρειαζόταν, κυριάρχησε σε ριμπάουντ και άμυνα, έπαιξε και τραυματίας στο τελευταίο παιχνίδι.

1973: Γουίλις Ριντ. Καθαρά ομαδική η προσπάθεια των Νικς, αλλά ο Ριντ ήταν μισό σκαλί καλύτερος του συμπαίχτη του, Φρέιζιερ.

1974: Τζον Χάβλιτσεκ. Από τη στιγμή που κέρδισαν οι Σέλτικς, δίκαιο. Κορυφαίος της σειράς, πάντως, ο Τζαμπάρ.

1975: Ρικ Μπάρι. Απρόσμενα εύκολη σειρά για τους Γουόριορς. Το ΜVP δε θα μπορούσε να πάει αλλού.

1976: Τζο Τζο Γουάιτ (Ντέιβ Κάουενς). Αρχίζει μια σειρά αμφιλεγόμενων επιλογών. Ο Κάουενς σκόραρε λίγο λιγότερο απ’το Γουάιτ, αλλά σούταρε καλύτερα, κυριάρχησε στα ριμπάουντ, πέτυχε ακόμη και τριπλ νταμπλ στον πρώτο αγώνα.

1977: Μπιλ Γουόλτον. Δίκαια. Από τις πιο all-around σειρές Τελικών.

1978: Γουες Άνσελντ (Έλβιν Χέιζ). Υπερδιπλάσιοι πόντοι, περισσότερα ριμπάουντ, καλύτερα αμυντικά στατιστικά για τον αδικημένο Χέιζ. Το MVP πήγε στον Άνσελντ τιμητικά και μόνο, ίσως γιατί αυτός ήταν αυθεντικός Μπούλετ, ενώ ο Χέιζ ήταν μισθοφόρος…

1979: Ντένις Τζόνσον. Παρόλη την παραγωγικότητα του Γκας Γουίλιαμς και το σταθερό παιχνίδι του Σίκμα, ο DJ εντυπωσίασε με το πολύπλευρο παιχνίδι του στην επίθεση και την εκπληκτική του άμυνα.

1980: Μάτζικ Τζόνσον (Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ). Ναι, ο Μάτζικ έπαιξε ίσως το κορυφαίο παιχνίδι της καριέρας του στον 6ο Τελικό. Αλλά σχεδόν το ίδιο έκανε και ο Καρίμ στον 5ο, παίζοντας στο τέλος τραυματίας, κάτι που σχεδόν όλοι ξεχνούν. Συν τοις άλλοις, βέβαια, ο Τζαμπάρ ήταν το Νο1 της ομάδας του σε όλες τις προηγούμενες νίκες της και σε όλη τη σεζόν.

1981: Σέντρικ Μάξγουελ (Λάρι Μπερντ). Ίσως να μην έκατσαν καλά στο μάτι μερικών τα μέτρια νούμερα στο σκοράρισμα του Μπερντ στα περισσότερα παιχνίδια, αλλά μοιάζουν να παρέβλεψαν ότι έκανε σχεδόν τα πάντα στο παρκέ. Όταν ο «Μαξ» δεν έβρισκε το δρόμο στο καλάθι, ουσιαστικά χανόταν…

1982: Μάτζικ Τζόνσον. Ομαδική προσπάθεια αυτός ο Τίτλος, αλλά ο Μάτζικ ήταν ο καλύτερος των Λέικερς, παίζοντας και καλή άμυνα στον Dr.J όταν χρειάστηκε.

1983: Μόουζες Μαλόουν. Πέρα ως πέρα δίκαιο. Κέρδισε την προσωπική του μονομαχία με τον 36χρονο Καρίμ και οδήγησε τους Σίξερς στο σουιπ (έστω κι αν δεν ήρθε τόσο εύκολα όσο έρχονται συνήθως τα σουιπ).

1984: Λάρι Μπερντ. Κυρίαρχος σε σκοράρισμα και ριμπάουντ (πρώτος και στις δυο κατηγορίες σε όλη τη σειρά). Αν οι Λέικερς έπαιρναν το 7ο παιχνίδι, MVP θα έβγαινε μάλλον ο Καρίμ.

1985: Καρίμ Αμπντούλ-Τζαμπάρ. Ο γηραιότερος MVP στα 38 του χρόνια, αλλά όχι χαριστικά. Μετά την κακή του εμφάνιση στον 1ο Τελικό, πήρε μπρος για τα καλά, κερδίζοντας κατά κράτος τον Πάρις.

1986: Λάρι Μπερντ. Παραλίγο να γίνει ο μοναδικός παίχτης στην ιστορία των Τελικών με μέσο όρο τριπλ νταμπλ. Οπότε…

1987: Μάτζικ Τζόνσον. Καμιά απολύτως αμφιβολία. Μακράν ο καλύτερος στη σειρά, οδηγώντας τους Λέικερς στις 4 απ’τις 5 βασικές στατιστικές κατηγορίες.

1988: Τζέιμς Γουόρθι (Μάτζικ Τζόνσον). Η επίδραση των 7ων Τελικών είχε σα θύμα αυτή τη φορά το Μάτζικ. Ο Γουόρθι έκανε την εμφάνιση της ζωής του στο συγκεκριμένο αγώνα, αλλά ο Μάτζικ είχε με το μέρος του τη σταθερότητα και μάλλον το άξιζε περισσότερο.

1989: Τζο Ντούμαρς. Εκμεταλλεύθηκε τη μέτρια σειρά του Τόμας, αλλά έπαιξε και ο ίδιος εξαιρετικά. Χωρίς αμφιβολίες, λοιπόν.

1990: Αϊζέια Τόμας. Κέρδισε στα σημεία τον πολύ καλό Ντρέξλερ και οι Πίστονς άνετα το Πόρτλαντ.

1991: Μάικλ Τζόρνταν. Η πιο all-around σειρά Τελικών της καριέρας του. Καθαρά MVP.

1992: Μάικλ Τζόρνταν. Νίκησε με πειστικό τρόπο τον Ντρέξλερ και πήρε με πειστικό τρόπο ξανά το MVP.

1993: Μάικλ Τζόρνταν. Η παραγωγικότερη σειρά Τελικών σε μ.ό πόντων στην ιστορία. Συν καλή παρουσία και στους υπόλοιπους τομείς. ’Nuff said.

1994: Χακίμ Ολάζουον. Καθαρά MVP, νικώντας το Γιούιν σε άμυνα-επίθεση.

1995: Χακίμ Ολάζουον. Παρότι δε νίκησε το Σακίλ στην προσωπική τους μάχη τόσο άνετα όσο πιστεύουν κάποιοι, δε θα μπορούσε να είναι άλλη η επιλογή.

1996: Μάικλ Τζόρνταν. Για Τζόρνταν, αυτή η σειρά Τελικών δεν ήταν χαρακτηριστική του. Στην πραγματικότητα, ο Κεμπ ήταν ο καλύτερος παίχτης των Τελικών, ενώ μερικοί πρότειναν το Ρόντμαν για το MVP. Ίσως αν περιόριζε περισσότερο τον Κεμπ (και ίσως κι αν δε λεγόταν Ρόντμαν), να είχε άλλην τύχη.

1997: Μάικλ Τζόρνταν. Η καλύτερη σειρά Τελικών του δεύτερου 3-peat. Το νικητήριο καλάθι στον 1ο Τελικό, το παιχνίδι του πυρετού στον 5ο, η παρολίγον
40άρα στον 6ο. Τρομερή σειρά.

1998: Μάικλ Τζόρνταν. Τυπικά πρώτος σκόρερ, πετυχαίνοντας βέβαια και το θρυλικό νικητήριο καλάθι στον 6ο Τελικό. Από συνολικής άποψης πάντως, η προσωπική σειρά Τελικών αυτή ήταν σαφώς κατώτερη της προηγούμενης.

1999: Τιμ Ντάνκαν. Από τις πιο μονόπλευρες σειρές Τελικών. Νικητές οι Σπερς, νικητής του MVP ο (ήδη) καθαρά καλύτερος παίχτης τους. Απλά πράγματα.

2000: Σακίλ Ο’Νιλ. Πολύ απλά, από τις πιο κυρίαρχες σειρές Τελικών στην ιστορία.

2001: Σακίλ Ο’Νιλ. Έκανε τον αμυντικό της χρονιάς, Μουτόμπο, να δεινοπαθήσει. Περίπατος ξανά.

2002: Σακίλ Ο’Νιλ. Καλός ο Κόμπι, αλλά ο Μεγάλος Πλάτωνας για άλλη μια φορά δεν είχε αντίπαλο. Ρεκόρ πόντων στην ιστορία των Τελικών που έληξαν με σουιπ.

2003: Τιμ Ντάνκαν. Εντυπωσιακά πολύπλευρος, στην κορυφαία σειρά Τελικών της καριέρας του. Ο 6ος Τελικός ήταν επίδειξη ικανοτήτων.

2004: Τσόνσεϊ Μπίλαπς. Μάλλον σωστή η ανάδειξή του, αν και το πάθος του Big Ben ήταν αυτός που έκοβε τον τσαμπουκά των Λέικερς. Εύφημος μνεία και στην άμυνα του Πρινς.

2005: Τιμ Ντάνκαν. Από κοντά και ο Τζινομπίλι, αλλά η όλη κυριαρχία των Σπερς ξεκινά απ’την κολώνα τους κοντά στο καλάθι.

2006: Ντουέιν Γουέιντ. Ακούγονται πολλά για τη διαιτησία, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Γουέιντ δε χρειάστηκε τη βοήθειά της για να οδηγήσει το Μαϊάμι στο αποφασιστικό come-back στο 3ο παιχνίδι. Κι άλλωστε, 34,7 πόντοι είναι αυτοί. C’mon…


1
1 Εικόνα
🏀Steve Nash. 2× NBA ΜVP (2005, 2006)🏀SSOL- Seven Second or Less Len
Εικόνα Εικόνα Εικόνα
Άβαταρ μέλους
SteveNashidis

Captain
Reactions: 2327
Δημοσιεύσεις: 6939
Εγγραφή: Δευ Σεπ 20, 2010 11:36 pm
Τοποθεσία: Arizona
Αγαπημένη θέση: PG
Twitter: https://twitter.com/Nashidis
Αγαπημένος παίκτης: Steve Nash, Devin Booker
Αγαπημένη ομάδα: Phoenix-Suns
Προειδοποιήσεις: 0

Σάβ Αύγ 06, 2022 7:11 am

2007: Tony Parker - Eνορχηστρωτής της ομάδας του Πόποβιτς ο Πάρκερ επιθετικά δεν μπορούσε να περιοριστεί από τους Κάβαλιερς.
Εικόνα

2008: Paul Pierce - Πρώτος σκόρερ με 21.8 πόντους ο Πιρς οριακά καλύτερος επιθετικά από τον Άλεν αλλά με κατάθεση ψυχής αμυντικά.
Εικόνα

2009: Kobe Bryant - Δεν υπήρχε άλλος στους τελικούς πέρα από το one man show του Kobe με 32.4 πόντους και 43.8 λεπτά για το πρώτο του ΜVP απέναντι στο Ορλαντο.
Εικόνα

2010: Kobe Bryant - Στην επική σειρά απέναντι στους Σέλτικς ο Kobe είχε 28.6 πόντους και αμέτρητες φάσεις όπου η ψυχή του κατατέθηκε στο παρκέ μέχρι το game 7.
Εικόνα

2011: Dirk Nowitzki - Ο αγαπημένος μας Γερμανός κουβάλησε μόνος του την ομάδα του Ντάλας με το signature shot του να μένει στην ιστορία.
Εικόνα

2012: Lebron James - Ο Λεμπρόν απέναντι στους OKC είχε σχεδόν triple double στατιστικά με 28.9 ποντους, 10.2 ριμπάουντ και 7.4 ασσίστ για το πρώτο του MVP.
Εικόνα

2013: Lebron James - Στην επική σειρά με Σπερς θα μπορούσε κάποιος να δώσει το MVP σε πολλούς, στον Allen για το "The Shot" , στον Wade που ήταν παντού στο γήπεδο αλλά και πάλι τα σχεδόν triple double στατιστικά του Λεμπρόν ήταν ικανά για το back-to-back MVP.
Εικόνα

2014: Kawhi Leonard - H πιο ομαδική-θεαματική ομάδα των τελευταίων ετών οι Σπερς θα μπορούσαν να έχουν 4 MVP μιας και Ginobili, Leonard, Parker , Duncan είχαν εξαιρετικά στατιστικά. Θα περίμενε κανείς να το πάρει ο Duncan στην τελευταία του μεγάλη παράσταση αλλά βγήκε ο νεότερος στην ιστορία των τελικών MVP - Leonard.
Εικόνα

2015: Andre Iguodala - O πιο underachiever MVP που θυμάται κανείς είναι ο Iguodala . Ήρεμη δύναμη και καταλύτης επιθετικά και αμυντικά στους τελικούς απέναντι στον Λεμπρόν.
Εικόνα

2016: Lebron James - Το τρίτο MVP του Λεμπρόν τον ολοκλήρωσε παικτικά σε μία από τις πιο γλυκιές ιστορίες του αθλητισμού, όπου γύρισε να πάρει το πρωτάθλημα για την αγαπημένη του πόλη, με μια εμφάνιση που θα γράφονται πολλά ακόμη στο μέλλον.
Εικόνα

2017: Kevin Durant - 35.2 πόντους είχε η καλαθομηχανή που λέγεται Ντουράντ και δεν άφησε περιθώριο στους Καβς να αντιδράσουν.
Εικόνα

2018: Kevin Durant - Κανείς δεν ξέρει αν ο Κάρι ή ο Ντουράντ άξιζε πιο πολύ αυτό το βραβείο. Αγωνιστικά δεν υπήρχαν πολλά για τη σειρά οπότε υπήρχε μόνο η "κόντρα" μεταξύ των 28.8 πόντων του Κέβιν και τους 27.5 πόντους του Στέφανου.
Εικόνα

2019: Kawhi Leonard - Δεν υπήρχε δεύτερος σε κοντινή απόδοση σε σχέση με αυτά που έκανε ο Λεοναρντ (28.5 πόντους) όπου οδήγησε τους Ράπτορς στο πρώτο τους πρωτάθλημα και τον Καναδά να πανηγυρίζει στους δρόμους.
Εικόνα

2020: Lebron James - Στην πολύ δύσκολη χρονιά του κορονοϊού οι Lakers και ο Λεμπρόν βρέθηκαν στην καλύτερη κατάσταση σε σχέση με τους υπόλοιπους στη φούσκα του Ορλάντο.
Εικόνα

2021: Giannis Antetokounmpo - Mια μοναδική ιστορία εξελίχθηκε μπροστά μας, με ένα δικό μας παιδί, που εκπλήρωσε την υπόσχεση του απέναντι στην πόλη του Μιλγουόκι για έναν τίτλο. Απέναντι στο Φοίνιξ είχε 35.2 πόντους, 13.2 ριμπάουντ, 5 ασσίστ, 1.2 κλεψίματα και 1.8 μπλοκς. Άμυνα και επίθεση υπήρχε παντού ένα όνομα, ο Γιάννης.
Εικόνα

2022: Stephen Curry - Το πρώτο του MVP συνοδεύτηκε με 31.2 πόντους με απίθανα ποσοστά ευστοχίας από όλα τα σημεία του γηπέδου. Καμία αμυντική τακτική δεν κατάφερε να τον περιορίσει. Οι 43 πόντοι του στο game 4 είναι στιγμή που θα μνημονεύεται αρκετά.
Εικόνα

2
2 Εικόνα
🏀Steve Nash. 2× NBA ΜVP (2005, 2006)🏀SSOL- Seven Second or Less Len
Εικόνα Εικόνα Εικόνα
Κλειδωμένο

Επιστροφή στο “The History of NBA Finals since 1947 and counting...”