Άλλη μία συμμετοχή σε Μουντομπάσκετ για την αγαπημένη μας Νέα Ζηλανδία. Και μπορεί κάποτε η συμμετοχή να ήταν σχεδόν "αυτόματη", όταν από την Ωκεανία προκρίνονται δύο ομάδες, πλέον όμως μετά την ένωση των προκριματικών με αυτά της Ασίας, είναι μία συμμετοχή που κρίνεται 100% στο παρκέ. Μιλάμε βέβαια για μία ομάδα που κάθε άλλο παρά τυπική παρουσία έχει σε αυτές τις διοργανώσεις, με μεγαλύτερη επιτυχία της την 4η θέση στο Μουντομπάσκετ του 2002. Από τότε και έπειτα βέβαια ήρθε η πτώση, η οποία κορυφώθηκε στην τελευταία διοργάνωση του 2019, όπου ήταν η πρώτη της τελευταίας 20ετίας που η ομάδα δεν κατάφερε να προκριθεί στο top16.
Κάτι αντίστοιχο είναι πολύ πιθανό να συμβεί και φέτος. Υπάρχουν σημαντικές απουσίες (αυτή βέβαια του Steven Adams δεν μπορεί να λογίζεται καν ως απουσία), ενώ γενικότερα η νέα γενιά δεν δείχνει να έχει αυτό το "κάτι" της παλιότερης. Συν βέβαια ότι ένας όμιλος με ΗΠΑ (κυρίως) και Ελλάδα σίγουρα δεν τους κάνει το φαβορί για την πρόκριση. Θα το παλέψουν όμως, ενώ βέβαια όπως θα δούμε στον πάγκο της ομάδας υπάρχει η βαρύνουσα (pun intended) παρουσία του Pero Cameron.
Ρόστερ
Finn Delany (2.00 - 1995), New Zealand Breakers (AUS)
Flynn Cameron (1.96 - 2000), Melbourne United (AUS)
Hyrum Harris (2.04 - 1996), Perth Wildcats (AUS)
Isaac Fotu (2.03 - 1993), Utsunomiya Brex (JPN)
Izayah Leafa (1.88 - 1996), New Zealand Breakers (AUS)
Jordan Ngatai (1.96 - 1993), Hawke's Bay Hawks (NZL)
Reuben Te Rangi (1.98 - 1994), South East Melbourne Phoenix (AUS)
Shea Ili (1.83 - 1992), Melbourne United (AUS)
Taylor Britt (1.88 - 1996), Canterbury Rams (NZL)
Tohi Smith-Milner (2.06 - 1995), Adelaide 36ers (AUS)
Walter Brown (1.90 - 2003), Tasmania Jack Jumpers (AUS)
Yanni Wetzell (2.08 - 1996), Alba Berlin (GER)
Προπονητής: Pero Cameron (1974)
Depth Chart
Shea Ili - Izayah Leafa - Taylor Britt
Flynn Cameron - Walter Brown
Reuben Te Rangi - Jordan Ngatai
Tohi Smith Milner - Finn Delany - Hyrum Harris
Yanni Wetzell - Isaac Fotu
Τα συν
Σίγουρα η έλλειψη άγχους. Ακόμα και οι φανατικότεροι των υποστηρικτών τους δεν θα απογοητευτούν αν έρθει αποκλεισμός από Ελλάδα και ΗΠΑ, σίγουρα όμως θα απογοητευτούν αν δεν δουν την γνωστή μαχητικότητα (και έναν καλό χορό Haka). Υπάρχει γενικά ενθουσιασμός, παίκτες που θέλουν να αποδείξουν πράγματα και η παρουσία του αγαπημένου Πέρο στον πάγκο σίγουρα δεν θα αφήσει κανέναν να μην μάχεται.
Τα πλην
Ωραία όλα αυτά, αλλά σίγουρα υπάρχει σημαντική έλλειψη ταλέντου. Η ομάδα είναι αρκετά streaky στην επίθεση, ενώ ακόμα και η γνωστή συνοχή της προ δεκαετίας Εθνικής τους πλέον δεν υπάρχει. Ίσως γιατί πλέον οι παίκτες είναι αρκετά διεσπαρμένοι σε πολλές ομάδες, και όχι σχεδόν αποκλειστικά στους New Zealand Breakers.
O στόχος
Λογικά έχουν μία και μόνη ευκαιρία (το ματς με την Ελλάδα) για να κάνουν το μπαμ. Δύσκολο, αλλά ποιος ξέρει...
