Δεν νομίζω ότι περιμέναν πολλοί αυτόν τον τελικό. Τουλάχιστον μπορεί να τον ευχαριστηθούμε χωρις άγχος. Όλοι είχαμε πιστέψει στο Παναθηναϊκός και Ολυμπιακός να αναμετρώνται για την κορυφή της Ευρώπης, με όλη τη χώρα να παρακολουθεί έναν εμφύλιο με σημαίες, ιαχές, πολλά νεύρα, και Nashidi, kojito, Conan να βαράνε υπερωρίες στο φόρουμ.
Αντ’ αυτού, η πραγματικότητα μας πάγωσε κάπως. Δύο ημιτελικοί, δύο ελληνικές ομάδες που εμφανίστηκαν σαν να μην κατάλαβαν ποτέ γιατί βρέθηκαν στο Άμπου Ντάμπι.
Η Φενέρ και η Μονακό μύρισαν αίμα και δεν συγχώρεσαν.
Η Φενέρ πάτησε τον Παναθηναϊκό από το πρώτο λεπτό. Με τρομερή ενέργεια και χωρίς να χάσει το μυαλό της ακόμα και όταν κολλούσε στην επίθεση επέβαλε τον ρυθμό της, έπνιξε τα γκαρντ του ΠΑΟ και έκλεισε όλους τους διαδρόμους. Κανονικό μπλόκο όμως.
Ο Ολυμπιακός περίμενα να φανεί πεινασμένος, έτοιμος να αποτινάξει τα φαντάσματα του παρελθόντος αλλά τελικά φάνηκε πως δεν μπόρεσε να διαχειριστεί την πίεση που κουβαλάει. Μπήκε βαρύς, αναποφάσιστος,και αργός. Η Μονακό, από την άλλη, ήταν σαν να μπήκε με μνησικακία, ήξερε τι της χρωστά ο Ολυμπιακός από πέρσι και φρόντισε να του το υπενθυμίσει. Ο Fournier έκανε τα δικά του (μεγάλο ρισπεκτ), αλλά μόνος του δεν μπορούσε να σηκώσει το πτώμα του Ολυμπιακού. Η Μονακό τους πάτησε μπασκετικά, πνευματικά, ψυχολογικά.
Ίσως αυτός ο τελικός είναι ό,τι πιο απρόβλεπτο έχουμε δει εδώ και χρόνια. Μακάρι να γίνει ωραίο ματς να πάνε λίγο κάτω τα φαρμάκια.
1
