gourgou έγραψε: ↑Σάβ Οκτ 07, 2023 1:52 am
AlexD έγραψε: ↑Παρ Οκτ 06, 2023 4:11 pm
Και έτσι τελικά, οποίος ΔΕΝ έχει πιο ψηλά στην ιεραρχία την χώρα, τους προγόνους, την θρησκεία και την οικογένεια από έννοιες όπως η αλληλεγγύη, η δικαιοσύνη και η ισότητα για όλους, θεωρείται επικίνδυνος και απαξιώνεται, όπως γλαφυρά αποτυπώθηκε άλλωστε στις τελευταίες εκλογές. Προσεχώς, ίσως και να διώκεται.
Το τρίπτυχο «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια», φέρνει αλλεργία σε πολλούς και όχι άδικα, αφού είναι ένα σύνθημα που γεννήθηκε σε παραθρησκευτικούς και εθνικιστικούς κύκλους των αρχών του 20ου αι. αλλά και γιατί έχει συνδεθεί με απολυταρχικά καθεστώτα, με αποκορύφωμα τη χούντα του 1967. Ωστόσο οι καιροί αλλάζουν και οι λέξεις παίρνουν το νόημα που τις δίνουμε.Οι δεσμοί με τη θρησκεία, την πατρίδα και την οικογένεια είναι οι πιο ανθεκτικοί θεσμοί αυτοπροσδιορισμού, απαραίτητα πολεμοφόδια για να κατανοήσει ένα άτομο τον κόσμο.
Η έννοια της πατρίδας δεν είναι μόνο αυτή που περιγράφεται εξ’ορισμού, αλλά κυρίως τα αιματοβαμμένα χώματα, από τις θυσίες των προγόνων προκειμένου να ζω εγώ τώρα ελέυθερος και σε δημοκρατικό περιβάλλον, αλλά και η πολιτισμική κληρονομιά που αυτοί άφησαν. Πατρίδα είναι τα χώματα που βρίσκονται θαμμένοι η μάνα μου και ο πατέρας μου και έτσι μπορώ να τους αποδίδω ένα μικρό φόρο τιμής και τα χώματα που θα καταλήξω και εγώ. Και σε όσους ακούγονται ρομαντικά ή ακατανόητα ας ρωτήσουν καμιά Πόντια ή Μικρασιάτισσα γιαγιά να δουν ακριβώς τι σημαίνει πατρίδα.
Για την θρησκεία αναφέρθηκα σε προηγούμενο ποστ, ακριβώς τι πρεσβεύει ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός και ότι είναι τρόπος ζωής και όχι μια θεωρία ή φιλοσοφία.
Και τέλος η οικογένεια. Η οικογένεια είναι ο πυρήνας της κοινωνίας.Είναι το πρωταρχικό πλαίσιο μέσα στο οποίο ο άνθρωπος μαθαίνει να αλληλεπιδρά και να διαμορφώνει την προσωπικότητά του. Αλήθεια, τις έννοιες αλληλεγγύη, δικαιοσύνη και ισότητα από που ξεκινάει να τις μαθαίνει κανείς? Ποιο είναι το πρώτο περιβάλλον που αυτές οι έννοιες έχουν πρακτική εφαρμογή? Ε λοιπόν, όποιος αναρρωτιέται για την ηθική κατάπτωση της κοινωνίας, ας μην πάει πολύ μακρυά, αλλά ας δει ο καθένας μέσα από την οικογένειά του και το στενό του οικογενειακό περιβάλλον τι λάθη κάνει. Αλλά επειδή κάτι τέτοιο προϋποθέτει και μεγάλη ενσυναίσθηση, αφού για όλους μας η οικογένειά μας αποτελεί πρότυπο, ας δει έστω την πλειονότητα των οικογενειών των άλλων.
Και αφού μιλάμε για «σύστημα», σύστημα είναι αυτό που αποσκοπεί στο εύκολο κέρδος προωθώντας τη φιληδονία, σε κάθε μορφή της και με οποιοδήποτε κόστος, ως το μόνο νόημα ύπαρξης του ανθρώπου. Για να το πετύχει όμως αυτό, έχει φροντίσει να σπάσει τον πυρήνα της κοινωνίας. Προσπαθεί να διαβάλλει συνεχώς την εύρυθμη λειτουργία της οικογένειας αλλά και τη φύση της. Έχει μετατρέψει τους γονείς σε ρομπότ παραγωγής και κατανάλωσης παραμερίζοντας τις βασικές ηθικές αξίες με τις οποίες είναι υποχρεωμένοι να γαλουχήσουν τα παιδιά τους.Έχουμε φτάσει στο σημείο να καθόμαστε σε οικογενειακό τραπέζι, όσοι είμαστε τυχεροί, και να έχουμε μεγαλύτερο ενδιαφέρον για το κινητό παρά να συζητάμε. Κάθε μωρό πλέον έχει και τάμπλετ γιατί μας εξυπηρετεί σαν γονείς.
Και τέλος να αναφερθώ λίγο στην αλληλεγγύη. Τη χρησιμοποιούμε πολύ εύκολα στην καθημερινότητά μας αλλά πάντα σε θεωρητικό επίπεδο. Περιοριζόμαστε και σε καμιά πορεία ή συναυλία αλλά κανείς δεν την εφαρμόζει στην πράξη. Αλήθεια τώρα, πόσο υποκριτικό είναι να μιλάω για αλληλεγγύη για τους μετανάστες αλλά να μην ενδιαφέρομαι για τον ασθενή του πρώτου ορόφου, για τον ηλικιωμένο που ζει μόνος στο δεύτερο, για τον άνεργο του τρίτου και για το ορφανό της διπλανής πόρτας? Όταν δεν ενδιαφέρομαι πραγματικά για τους ανθρώπους που έχω δίπλα μου τους βλέπω και τους ζω, με ποια ευθιξία θα ενδιαφερθώ για αυτούς που δεν βλέπω? Και μάλιστα τα παραπάνω δεν προϋποθέτουν και υλική ενίσχυση, απλά μία παρέα στον ηλικιωμένο ή μία βόλτα στο ορφανό ή μία εξυπηρέτηση στον ασθενή και ένα πιάτο φαγητό στον άνεργο. Πως είναι δυνατόν αν δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τα απλά να συζητάμε για τα πολυσύνθετα? Και για να προλάβω, δεν υπονοώ σε καμιά περίπτωση ότι η αλληλεγγύη και η βοήθεια πρέπει να περιορίζεται μόνο σε όσους βλέπουμε και ξέρουμε, αλλά καυτηριάζω την υποκρισία που έχουμε όλοι μας σε ανθρωπιστικά ζητήματα.
Ανοίγεις πάρα πολλά θέματα, θα πιάσω κάποια μόνο γιατί έτσι κι αλλιώς σεντόνι θα γράψω.
Σίγουρα έχεις δίκιο (και δεν το διατύπωσα καθόλου καλά) ότι η σύγκριση που κάνω αφορά το κλασσικό Πατρίς Θρησκεία Οικογένεια όπως το χρησιμοποιεί το σύστημα όταν ζορίζεται και θέλει να έχει πράγματα να επικαλείται ο κάθε τυχάρπαστος πολιτικάντης.
Στο "οι καιροί αλλάζουν" ωστόσο, εφόσον αυτό υπονοεί ότι στο σήμερα παίρνουν διαφορετικό νόημα αυτές οι έννοιες, δεν φαίνεται να ισχύει στην Ελλάδα και παίρνοντας πάσα από τον Κόναν ας το επεκτείνω λίγο μιας και έχω ήδη θίξει κάποια πράγματα γύρω από αυτό.
Η έννοια "πατρίδα", έχει σαφώς και επιτυχώς ταυτιστεί με τσαρλατάνους, πολεμοχαρείς και ανεκπέδευτους που στο όνομα της περνάνε τα δικά τους συμφέροντα σπέρνοντας συχνά μίσος και διχάζοντας την πατρίδα. Κερδοσκοπούν κάποιοι ας πούμε από το προσφυγικό και κάποιοι αντιδρούν. Για να μπορούν να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν λοιπόν πρέπει να τους στοχοποιήσουν, πως αλλιώς θα δικαιολογηθεί η άδικη μεταχείριση που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι; Παράλληλα, μπαίνει σε όσους αντιδρούν η ταμπέλα του (να το πω κομψά) μη πατριώτη. Μπορεί η πλειοψηφία να μην ταυτίζεται με τον εκάστοτε τσαρλατάνο, αλλά η ατζέντα συζήτησης έχει οριστεί από όλους αυτούς μαζί. Για να θεωρείται κάποιος πατριώτης, αρκεί να "φαίνεται" τέτοιος. Είναι το είδωλο που -προφανώς λανθασμένα- ταυτίζεται με την ουσία.
Σωστά το έχουνε πιάσει τσαρλατάνοι από τα αριστερά και μιλάνε για πατριωτική αριστερά, η ατζέντα και οι όροι συζήτησης αυτό επιβάλλουν ως προς το συμφέρον τους (υπάρχουν και σοβαροί άνθρωποι της πατριωτικής αριστεράς προφανώς) και όσο πιο έντονα το κάνουν και εκείνοι, τόσο παγιώνεται και η ατζέντα.
Η οικογένεια τώρα, για να μπορεί να λογίζεται ως τέτοια (όπως γλαφυρά αποτυπώθηκε παραπάνω) έχει για αρκετό κόσμο χαρακτηριστικά που αφορούν "το είδωλο", να είναι ρε παιδί μου άντρας/γυναίκα/παιδιά η εικόνα, άντε και άντρας με άντρα αλλά χωρίς παιδί και εντάξει δεν το θεωρούμε και όντως οικογένεια, μια ανωμαλία είναι αλλά άμα επιμένουν ας ζήσουν έτσι, μας πρήξανε.
Πάλι έρχεται ένας διχασμός (από τους ίδιους που συνήθως το παίζουν και πατριώτες) ως προς το ποιοι έχουν Δικαίωμα να αποκαλούν εαυτούς "οικογένεια". Και πολλοί αριστεροί είναι συντηρητικοί σε αυτά τα θέματα, το αρνητικό τους αποτύπωμα ωστόσο είναι μικρότερο γιατί δεν υπάρχει καύσιμο από κάποιο/α κέντρα, δεν υπάρχουν αριστερά σαιτ που να έχουν στην κεντρική θεματική τους τέτοια πράγματα.
Τώρα για την θρησκεία το θέμα είναι πιο δομικό. Και αυτό γιατί όλα αυτά που έγραψες στα σχόλια σου μπορεί να είναι σωστά και να έχουν ενδιαφέρον, αλλά δεν με αφορούν ως προς το πρόβλημα που προκύπτει.
Για κάποιο λόγο, ενώ προέρχομαι από συντηρητική οικογένεια (εκκλησία, προσευχή πριν το φαΐ και τον ύπνο κτλ), από πολύ μικρός είχα βγάλει αντίδραση με το υποχρεωτικό του πράγματος και αυτό με ώθησε αργότερα στην αξιολόγηση του πράγματος.
Μια τυπική μέρα μου περιείχε υποχρεωτική από το σχολείο προσευχή το πρωί (συνεχώς απείχα και φώναζαν τους γονείς μου στο σχολείο), συνεχείς αναφορές σε άσχετες στιγμές και θεματικές από δασκάλους και καθηγητές στην θρησκεία, μόνιμα θρησκευτικά σύμβολα όπου και αν βρισκόμουν, υποχρεωτική προσευχή στο σπίτι ή τσακωμό και συνεχώς ανθρώπους γύρω μου που ερμηνεύουν το κάθε τι μέσα από την θρησκεία στην οποία εκείνοι πιστεύουν.
Έχει ο Θεός, αν είναι θέλημα Θεού, ήταν θέλημα Θεού τελικά, επειδή ο Θεός έχει σχέδιο, ο Θεός θα αποδώσει δικαιοσύνη, να ζητήσω συγχώρεση από τον Θεό που (κατά την δική τους οπτική σε σχέση με την θρησκεία) αμάρτησα, να αφήσω τις βλακειες που θέλω να πάω σε ψυχολόγο και να πάω να εξομολογηθώ "όπως κάνουν οι άνθρωποι όταν έχουν αμαρτίες που τους βαραίνουν", να μην είμαι @#$% γιατί θα τυφλωθώ (απορούσα μικρός πως οδηγάνε τόσοι "μαλακες" που άκουγα πως είναι), αμαρτία να μην κάνω τον σταυρό μου ενώ πέρασα εκκλησία (πάλι), να ντρέπομαι που είμαι άντρας και έχω μακρύ μαλλί... Δεν το συνεχίζω, η λίστα είναι ατελείωτη γιατί είναι πραγματικά κάθε μέρα από την ζωή μου.
(Αν θέλεις αντικατέστησε το Θεός με το Στάλιν πχ ή ότι άλλο σαν άσκηση και ξανά διάβασε αυτό το σημείο)
Παντού και πάντα σε αυτήν την χώρα βρίσκω έναν Θεό στον οποίο δεν πιστεύω και δεν θέλω να έχω κάποια σχέση μαζί του μπροστά μου να μου κουνάει το δάχτυλο μέσα από ανθρώπους που θεωρούν ότι λειτουργούν ως εκπρόσωποι του και τελικά να πρέπει μέσα μου να κάνω συνεχώς προσπάθεια να αποβάλλω την ηθική που προβάλλουν πάνω μου και να τα έχω καλά με τον εαυτό μου.
Και ΠΑΡΟΛΑ αυτά, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που θεωρούν ότι "διώκεται" η θρησκεία τους από όσους δεν την αξιολογούν ως κάτι που ορίζει την ζωή τους. Σε αυτό προφανώς πατάνε και οι τσαρλατάνοι που λέγαμε παραπάνω, μιλάνε ΚΑΙ αυτοί στο όνομα της θρησκείας για να ενισχύσουν τις απόψεις τους.
Προφανώς και μπορώ να ξεχωρίσω τον ειδωλολάτρη από κάποιον που ζει χριστιανικά, αλλά τα τελευταία χρόνια έχει αυξηθεί η επιρροή του πρώτου, πράγμα που δημιουργεί έναν τυφλό φανατισμό. Άνθρωποι προσκυνάνε θαυματουργές παντόφλες (άλλοι τσαρλατανοι από κει, ένας Θεός ξέρει μόνο
πόσα βγάζουν), απαιτούν να κατέβουν θεατρικές παραστάσεις και απαιτούν να έχουν λόγο στην ζωή των άλλων.
Σε όλο αυτό λοιπόν αναφέρομαι βασικά όταν λέω ότι έννοιες όπως αλληλεγγύη/ισότητα κτλ καταλήγουν να μπαίνουν τελικά απέναντι από το πατρίδα/θρησκεία/οικογένεια.
Οι μεν, δεν θεωρούνται άνθρωποι "με ιδανικά", δεν αγαπάνε (μισούμε μη σου πω) την πατρίδα τους, δεν έχουν ηθική (αφού δεν είναι η χριστιανική, ποιος ξέρει με τι ιδέες πορεύονται στην ζωή τους, μερικά χιλιάδες ψεκο* σαιτ έχουν ευφάνταστες ιδέες πάντως) και εντάξει, άνθρωπο που ΔΕΝ τιμάει τον θεσμό της οικογένειας πως να τον εμπιστευτείς;
Και ξαφνικά, βλέπουμε ας πούμε κάποιους από τους μεν να προσφέρουν βοήθεια σε πρόσφυγες και να στοχοποιουνται ως προδότες, πράγμα που φέρνει εκ των πραγμάτων την αλληλεγγύη απέναντι από τον (ψεύτικο) πατριωτισμό. (ιδιαίτερης αισθητικής κατηγορία είναι όταν μπλέκεται και ο σεξισμός στην μέση και η αλληλεγγύη εξηγείται από το ότι η κοπέλα είναι "εξώλης και προώλης" οπότε καταλήγει στο "πάρε τον... σπίτι σου μ... πο...")
Παράλληλα, υπάρχει και εκείνος που ζει χριστιανικά, αγαπάει την πατρίδα του και την οικογένειά του, αλλά δεν θέλει ας πούμε στο όνομα της θρησκείας να ορίσει την σεξουαλικότητα των υπολοίπων ή στο όνομα του καλού της πατρίδας τον εγκλεισμό/πνιγμό ανθρώπων. Αυτός πράγματι συχνά παρεξηγείται ως ξενοφοβικός, συντηρητικός κτλ. Γιατί ο ίδιος, όπως σωστά παρατηρείς, μπορεί να προσφέρει τον χιτώνα του στον πρόσφυγα που τον έχει ανάγκη, σε αντίθεση με κάποιον "αριστερό" που απλώς κράζει αλλά δεν προσφέρει τίποτα και στην ζωή του φέρεται απαράδεκτα.
Στην αναφορά σου στην αλληλεγγύη να προσθέσω ότι εδώ μπορούμε μόνο να συζητάμε για τα απλά και τα πολύπλοκα (και έχει σημασία τι λέμε), το τι κάνουμε έξω από εδώ έχει σίγουρα μεγαλύτερη σημασία, αλλά δεν θεωρώ ότι οποιαδήποτε υπόθεση ως προς ενδεχόμενη ανακολουθία μεταξύ λεγομένων εδώ μέσα και πράξεων εκεί έξω έχει κάποια υπόσταση, είναι απλώς υποθετική (εκτός αν αφορά αποκλειστικά το άτομο μας).
Αφήνω δυστυχώς εντελώς εκτός το τι σημαίνει για μένα πατρίδα (και Γάλλοι, Ρώσοι, Άγγλοι κ.α. πολέμησαν για να ζω εγώ ελεύθερος πχ, δεν είναι μονοδιάστατα τα πράγματα) σε σχέση με όσα περιγράφεις και την επίδραση που έχει στην οικογένεια και στους ανθρώπους γενικά αυτός ο ρυθμός και τρόπος ζωής, πόσα να γράψω μάνα μου.
*Θα κλείσω απλώς λέγοντας πως στην ανάλυση της οπτικής μου περί κοινωνικών ομάδων και πως αλληλεπιδρουν στον δημόσιο διάλογο, αφήνω επίσης εκτός την τρίτη όψη του ανωμάλου αυτού νομίσματος: την κατηγορία "Ψεκ", στην "πραγματική" αλλά και την διάσταση που της δίνει το σύστημα (με έναν τρόπο παρόμοιο του όρου "λαϊκιστής").
Συγγνώμη σε όσους ψυχαναγκαστικά πρέπει να φτάσουν μέχρι το τέλος εφόσον ξεκίνησαν να διαβάζουν!
1
.Απλά ντύνομαι μπανάνα έτσι για να την σπάσω στο κατεστημένο lol