Από την πλευρά του Ολυμπιακού οι παίκτες που έχουν τη δυναμική να παίξουν καλά στο ματς και να παλέψουν για τη νίκη είναι ο Γκος (ο πιο βασικός απ' όλους για σκορ και έλγχο του ρυθμού), ο Γουόκαπ (κυρίως αμυντικά και οργανωτικά), ο Παπανικολάου, ο Μιλουτίνοφ (βασικό όπλο στη ρακέτα), ο Μακίσικ, ο Πετρούσεφ, ο Φαλ (αμυντικά απέναντι στον Ταβάρες) και ο Ράιτ με την άγνοια κινδύνου που κουβαλάει.
Οι Κάναν και Πίτερς μπορούν απλά να μην είναι καταστροφικοί περιφερόμενοι μπρος πίσω χωρίς να κάνουν τίποτα και να λειτουργήσουν σαν δολώματα για την αντίπαλη άμυνα ώστε να ανοίξουν χώροι για τους υπόλοιπους. Σίγουρα αυτοί οι δύο δεν είναι οι παίκτες που θα τραβήξουν το σκορ από μόνοι τους. Μακάρι να το κάνουν γιατί θα γίνει πιο εύκολο το έργο του Ολυμπιακού αλλά τα πολλαπλά δείγματα από τα τελευταία δύσκολα ματς της ρέγκιουλαρ που κρινόταν η πρόκριση στα πλέι-οφ και η σειρά με τη Μπαρτσελόνα είναι κακοί οιωνοί για αυτό που μπορούμε να δούμε από αυτούς σε σχέση με αυτό που προσδοκούμε.
Γενικά τέτοια ματς do or die με το άγχος, την πίεση για τη νίκη και τη μεγάλη δυσκολία του αντιπάλου θέλουν παίκτες άνιωθους, να γυαλίζει το μάτι τους, έτοιμους για σκυλοκαυγά, να αμύνονται σαν ατάιστοι σκύλοι, να αγωνίζονται για κάθε ριμπάουντ και κατοχή μπάλας σαν να μην υπάρχει αύριο, να μην απογοητεύονται μετά το πρώτο χαμένο σουτ, για την ακρίβεια ούτε μετά το δέκατο αν χρειαστεί να πάρουν το ενδέκατο για τη νίκη. Και κυρίως να είναι απόλυτα συγκεντρωμένοι.
Όπως και σε όλη σχεδόν τη σειρά με τη Μπαρτσελόνα δεν είδαμε ποτέ τον Ολυμπιακό να έχει μεγάλη ευστοχία στο μακρινό σουτ. Είδαμε όμως τους παίκτες του να βάζουν τη χρονική στιγμή που έπρεπε στο game 5 τα μεγάλα σουτ. Τέσσερα τρίποντα στα τελευταία πέντε λεπτά και τέζα η Μπάρτσα σε αγώνα που και οι δύο ομάδες είχαν ποσοστά σχολικών κοριτσίστικων ομάδων!
Για μένα είναι πιο πιθανό να δούμε κάτι αντίστοιχο με τη ροή αυτού του ματς παρά να μπει ο Ολυμπιακός στον ημιτελικό από το πρώτο λεπτό και να πυροβολά ασταμάτητα από την περιφέρεια για να ανοίξει την άμυνα της Ρεάλ ώστε να αντιμετωπίσει την άμυνα ζώνης που μπορεί αυτή να δοκιμάσει. Είναι κλασικό ματς υπομονής στο οποίο το αουτσάιντερ έχει επαφή με το σκορ και ψάχνει την κατάλληλη ευκαιρία να βγει από πάνω και να σοκάρει το φαβορί. Και αυτό μπορεί να γίνει με τα δύο-τρία ή τέσσερα σουτ στα τελευταία λεπτά που θα ρίξουν το ηθικό του αντιπάλου, θα βαρύνουν χέρια και πόδια από το άγχος, θα χαλάσει το μυαλό και θα εξαφανιστεί κάθε ελπίδα για τη νίκη ακόμη κι αν δεν έχει χαθεί τίποτα ουσιαστικά και μαθηματικά. Όπως στη φάση μετά το κλέψιμο του Μακίσικ πάνω στον Λαπροβίτολα όπου βλέπεις στη συνέχει την άμυνα της Μπάρτσα να είναι εντελώς αποδιοργανωμένη και η απογοήτευση να «στάζει» από παντού παρότι η διαφορά στο σκορ ήταν στους τρεις πόντους (54-57) και ήθελε σχεδόν τριάντα δευτερόλεπτα να λήξει το ματς.
Το σενάριο «ημιτελικός με τη ψυλλιασμένη ΤΣΣΚΑ του Μεσίνα» στο Λονδίνο που την πήγε ο Ολυμπιακός κοπανώντας από την αρχή μέχρι το τέλος είναι το πιο ελκυστικό αλλά δεν βλέπω πως μπορεί να επαναληφθεί απέναντι στην έμπειρη και ήδη πρωταθλήτρια Ευρώπης Ρεάλ. Υπάρχουν σημαντικές διαφορές που το καθιστούν ψιλοαπίθανο.
