Μετά την έλευση ενός ακόμα σπουδαίου παίχτη στους απέναντι, και μάλιστα ενός τέτοιου διαμετρηματος παιχταρα, συνεχίζω τις ασκήσεις ηρεμίας, την γιόγκα, το ται τσι κτλ κτλ, προσπαθώντας να επαναλαμβάνω 100 φορές την ημερα από μέσα μου την φράση "τραστ δε προσες, τραστ κοουτσ μπι".
Δυσκολεύομαι πλέον λίγο και ορισμένες φορές δεν κρύβω οτι νιωθω την πιεση μου να ανεβαινει, θέλω να φωνάξω και να αυτοπυρποληθω έξω από τα γραφεία της Αρκαντια με αίτημα την απόκτηση επιτέλους ενός χερα σουτινγ γκαρντ.
Οχι ομως. Θα συνεχίσω τη γιόγκα, θα ακούσω χαλαρωτική μουσική και θα συνεχισω να ψιθυρίζω, "τραστ δε προσες, τραστ κοουτσ μπι".