Σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις των καλοκαιριών είτε είναι EuroBasket, είτε είναι Παγκόσμιο, είτε είναι Ολυμπιακοί Αγώνες υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν οι λεγόμενες απουσίες. Σε τούτη τη διοργάνωση του 2023 υπάρχουν απουσίες για όλα τα γούστα. Η παρακάτω ανάλυση είναι προσωπική.
Ο Rubio:
Μια κατηγορία μόνος του, ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα που θα έπρεπε να το συζητάμε και να το αντιμετωπίζουμε όταν μας απασχολεί. Τίποτα άλλο.
Ομαδες:
Καταρχήν ξεκινάμε από απουσίες καλών ομάδων και επέλεξα 3, μία από κάθε ήπειρο.
1. Καταρχήν λείπει η Αργεντινή το #4 της παγκόσμιας κατάταξης και φινάλιστ στο προηγούμενο τουρνουά. Ο λόγος που δεν συμμετέχει είναι αγωνιστικός αφού κατάφερε να ηττηθεί σε εντός έδρας αγώνα με χαρακτήρα τελικού από την ελλειπή αλλά συμπαγή Δομινικανή Δημοκρατία.
2. Λείπει η Τουρκία και παρόλο που οι Τσεχία και Πολωνία βρίσκονται υψηλότερα στην κατάταξη η Τουρκία έχει μεγαλύτερο brand name και περισσότερους καλούς παίκτες. Ο λόγος που απέτυχε είναι το άστοχο σουτ στην εκπνοή του Wilbekin στον αγώνα με τη Σερβία στο Βελιγράδι ή καλύτερα οι δύο ήττες από εμάς.
3. Η τρίτη και τελευταία χώρα που λείπει είναι η Νιγηρία. Η κορυφαία αφρικανική ομάδα στην κατάταξη #19 κατάφερε ότι έκτιζε την προηγούμενη δεκαετία να το γκρεμίσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οι λόγοι είναι πολιτικοί, δηλαδή οικονομικοί όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές με τις πολύ φτωχές χώρες.
Πάμε να δούμε τους παίκτες.
Οι σταρ:
Κατά τη γνώμη μου 3.5 παίκτες σταρ λείπουν από τη διοργάνωση που αν ήταν θα την ανέβαζαν επίπεδο.
1. Ο Nikola Jokic. Η Σερβία έχασε τον δις φορές MVP του ΝΒΑ και πρωταθλητή της τρέχουσας σεζόν για λόγους ξεκούρασης(;). Πίστευα και πιστεύω ότι ο παιχταράς δεν νιώθει τόσο άνετα στην εθνική του όσο στο σύλλογο του και σε συνδυασμό με τη μεγάλη σεζόν αποφάσισε να απέχει.
2. Ο Γιάννης μας. Το έχουμε υπεραναλύσει στο φόρουμ, υπάρχουν όλες οι απόψεις μέσα και σίγουρα ο επίσης δις φορές MVP θα λείψει από τη διοργάνωση. Προσωπικά πιστεύω ότι πέρα του προβλήματος του στο γόνατο υπάρχει ρήξη με την ΕΟΚ και τον Ιτούδη.
3. Ο Jamal Murray. Ο Καναδός άσος και φετεινός πρωταθλητής NBA, δεν απέχει λόγω κάποιου τραυμταισμού, απλώς αποφασίστηκε ότι η φυσική του κατάσταση είναι τέτοια ώστε δε θα είναι έτοιμος για τη διοργάνωση. Κάλλιστα θα μπορούσε να μπει στην επόμενη κατηγορία, αυτών που δε θα παίξουν ποτέ με την εθνική του σε σημαντικό τουρνουά, ωστόσο κρατώ μια επιφύλαξη γιατί τουλάχιστον εμφανίστηκε στο training camp και προσπάθησε να συμμετάσχει.
4. Ο Domantas Sabonis. Αυτός είναι ο μισός της υπόθεσης, γιατί είναι σταρ όχι όμως σαν τους προηγούμενους ωστόσο νομίζω ότι είναι κοντά τους. Για φέτος οι απόψεις διίστανται με τον αν ήταν τραυματίας ή με το αν είναι ξένο σώμα στην εθνική ομάδα της Λιθουανίας. Άλλωστε το παιδί αν δε είχε αυτό το επίθετο πιθανότατα δε θα τον καλούσαν να παίξει.
Οι Αγνοούμενοι:
Εδώ μιλάμε για αθλητές που δεν έχουν παίξει σε κανένα μεγάλο τουρνουά ή εκείνοι που ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα ξαναπαίξουν ωστόσο μάλλον αυτό δύσκολα θα πραγματοποηθεί.
1. Ο Wenbanyama. Το φετενό #1 του draft, η μεγάλη ελπίδα του γαλλικού μπάσκετ είπε στους συμπατριώτες του, “Σόρρυ παιδιά όχι φέτος του χρόνου” . Θα έρθει όμως; Θα καταφέρει αυτό το κορμί να το ισορροπεί σε καλή κατάσταση στα καλοκαίρια με την εθνική του; Μήπως είναι ένας ακόμη Porzingis;
2. Ο Ben Simmons. Η μεγαλύτερη ελπίδα του αυστραλιανού μπάσκετ, ο πιο πολυδιάστατος και ακριβοπληρωμένος παίκτης της χώρας δεν έχει παίξει ποτέ με την εθνική του σε μεγάλο τουρνουά. Πάντά υπήρχε κάποιος λόγος και πάντα θα υπάρχει που ο Ben θα λέει “όχι φέτος, του χρόνου”. Ο Goorjian είπε όμως κάτι φέτος... «Φίλε τσουρέκια λέμε μας τα έκανες!!»
3. Ο Steven Adams. Ο Νεοζηλανδός σταρ δεν έχει παίξει ποτέ με τη χώρα του και μάλλον δύσκολα θα τον δούμε να χορεύει Haka πριν τους αγώνες. Οι λόγοι του είναι άκρως σεβαστοί.
4. Ο Isaiah Hartenstein. Θυμάστε ότι ήταν ξεχωριστό ταλέντο, όμως μετά το καθιερωμένο ξεζούμισμα στις παιδικοεφηβικές ηλικίες έχει τραβήξει μονοκοντυλία και απέχει συστηματικά από την εθνική Γερμανίας. Λείπει πλέον 6 χρόνια από την εθνική ανδρών και όλα δείχνουν ότι δύσκολα θα επιστρέψει, παρόλο που είναι μικρός.
5. Τελευταίος ο Maxi Kleber. Το φετεινό που του επιφύλλαξαν ο Dennis και η παρέα του (ίσως και η ομοσπονδία), το λες και χουνέρι. Η αλήθεια είναι πως στα 30+ έχει μόνο μία παρουσία με την εθνική του, στο Παγκόσμιο του 2019 όπου λέγεται ότι στα αποδυτήρια έγιναν μπίλιες μετά τον τότε αποκλεισμό τους.
Οι Άτυχοι:
Εδώ έχουμε τους τραυματίες.
1. Ο Kristaps Porzingis. Ο Λεττονός γίγαντας δεν κατάφερε να αποθεραπευτεί από το πρόβλημα στο πέλμα που τον ταλαιπωρεί και αναγκάστηκε 10 ημέρες πριν το τζάμπολ να αποχωρήσει. Θα μπορούσε να βρίσκεται παρέα με τους πιο πάνω, αφού πιστεύω ότι πολύ δύσκολα θα παίξει σε κάποια διοργάνωση ξανά με τη Λεττονία (τελευταία το EuroBasket 2017).
2. Ο Vlatko Cancar. Ίσως να είναι ο μεγαλύτερος άτυχος της παρέας καθώς σε μια φάση σε φιλικό παιχνίδι τραυματίστηκε σοβαρά και έτσι δε θα ενισχύσει την εθνική Σλοβενίας.
3. Ο Frank Ntilikina. Ο Γάλλος ένιωσε ένα τσίμπημα στο πόδι σταμάτησε αμέσως το παιχνίδι δυστυχώς για εκείνον όμως ο χρόνος αποθεραπείας δεν είναι στα πλαίσια της διοργάνωσης και έτσι αντικαταστάθηκε.
4. Ο Jock Landale. Ο Αυστραλός ήρθε με κάποιο μικροτραυματισμό, δεν ξεκίνησε στα αρχικά φιλικά προφυλάχθηκε και τελικά στο πρώτο φιλικό που έπαιξε γύρισε τον αστράγαλο του και έμεινε εκτός τουρνουά.
5. Με μία μόνο αναφορά θα λείψουν λόγω τραυματισμού οι Gian Clavell, Lucic, Kalinic και Muric όλοι τους χρήσιμοι στις ομάδες τους κανείς τους μεγάλο όνομα.
Οι Κοπανατζήδες:
Αυτό αφορά αυτούς που δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο λόγο για να απέχουν.
1. Ο Andrew Wiggins. Αυτός θα μπορούσε να είναι στου ”Σταρ”. Με σποραδικές συμμετοχές και αφού πέρυσι δεν ήθελε να δεσμευτεί στο τριετές πλάνο της εθνικής του Καναδά, λογικά έμεινε εκτός τουρνουά. Θα επανέλθει του χρόνου αν προκριθούν στο Παρίσι;
2. Ο Rui Hachimura. Αυτός είναι πιο συνεπής ωστόσο φέτος δεν είχε κάποιο σοβαρό λόγο να απέχει ειδικά από μια διοργάνωση που θα διεξαγόταν στη χώρα του. Κρίμα γιατι με αυτόν θα βλέπαμε ακόμη καλύτερες ματσάρες στον Ε’ όμιλο.
3. Ο Lorenzo Brown. Με πονάει το δάκτυλο του ποδιού μου και δεν μπορώ να σηκωθώ, να πάω ούτε μέχρι την τουαλέτα κλπ. Εντάξει καταλάβαμε μεγάλε πέρυσι ήσουν η πριμαντόνα φέτος κατάλαβες ότι δε θα ήσουν και είπες ας αράξω.
4. Ο Nico Mannion. Και αυτός κουρασμένος...από τα παιχνίδια του Summer League. Έχει φάει με το κουτάλι τα παιχνίδια της εθνικής και είπε να ξεκουραστεί, αλλά αφού πρώτα πάει μια βολτούλα στο σόου του Las Vegas.
Τα Γερόντια:
Αυτοί που μεγάλωσαν, αυτοί που πολύ δύσκολα θα επιστρέψουν σε οποιδήποτε τουρνουά/αυτοί που έχουν πει ότι η εθνική τελειώσε για εκείνους.
1. Ο Al Horford. Υπήρξε μια προσδοκία ότι ο παιχταράς θα επανέλθει όμως νομίζω ότι σωστά δεν κατέβηκε και έδωσε την ευκαιρία σε νεότερα παιδιά να αγωνιστούν.
2. Ο Danilo Gallinari. Ετούτος θα μπορούσε να ήταν στους “’’Ατυχους” όμως νομίζω ότι τα χρόνια πέρασαν, έχει παίξει αρκετά με την εθνική και ίσως να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
3. Ο Goran Dragic. Περύσι στα 36 του επέστρεψε για μια τελευταία παράσταση όμως αφενώς η εικόνα του δεν ήταν καλή αφετέρου πλέον στην Σλοβενία φαίνεται ότι δεν έχει το ρόλο που θα ήθελε. Εν τέλει έχει κάνει το χρεός του και με το παραπάνω όλα αυτά τα χρόνια.
4. Οι Σλούκας και Καλάθης. Αυτοί δεν είναι τόσο μεγάλοι όσο οι πιο πάνω, όμως είχαν συνεχόμενες προετοιμασίες και καλοκαίρια με τις εθνικές (μπορεί και 13-14 χρονια τη 15ετία) ομάδες, η απουσία τους σηματοδοτεί το τέλος μια εποχής για την εθνική μας ομάδα.
Οι θέλω να παίξω, αλλά δε μ’αφήνουν:
Σε αυτή την κατηγορία είναι εν δυνάμει όλοι οι NBAers, όμως φέτος υπήρξαν περιπτώσεις που το απαγορευτικό ήρθε κατακέφαλα χωρίς να συντρέχει άλλος λόγος.
1. Ο Chris Duarte. Ο Δομινικανός που περίμενε περισσότερο από όλους τη συμμετοχή του, αυτός που έγινε πόστερ στη χώρα ξαφνικά μετακόμισε στο Σακραμέντο και με συνοπτικές διαδικασίες του απαγορεύτηκε η συμμετοχή.
2. Ο Jose Alvarado. Μια από τα ίδια, αυτός ήθελε οι Pelicans όχι, τόσο απλά. Και εδώ είχαμε πόστερ και πρόμο από τους Πορτορικάνους τελικά όμως άλλαξαν τα πλάνα.
3. Ο Vasilije Micić. Δεν ήξερα που να βάλω τον Micic, προσανατολιζόμουνα στους “Κοπανατζήδες” αλλά μπορεί και στους “Αγνοούμενους” μιας και όταν παίζει με την εθνική του είναι σαν να μην...παίζει
. Τελικά ας υποθέσουμε ότι το πιθανότερο είναι πως ήθελε αλλά οι Thunder τον “συμβούλεψαν” να δουλέψει το παιχνίδι του.
4. Ο Justin Minaya. Ήταν ψιλοτραυματίας όμως “αποφασίστηκε από κοινού” να μην αγωνιστει ώστε να είναι έτοιμος στο ξεκίνημα του με τους Blazers.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι, όποιος νομίζει ότι λείπει κάποιος μας το θυμίζει. Οι υπόλοιποι Σέρβοι ή οι Λιθουανοί είναι χρήσιμοι παίκτες αλλά όχι τα μεγάλα ονόματα ειδικά με τις εθνικές του. Υπάρχουν και περιπτώσεις από μικρότερες ομάδες που τους αγνοούμε (Jamsidi-Ιράν, Khayat-Λίβανος) για αυτό δε τους έβαλα. Σε γενικές γραμμές το κοινό που βρίσκεται σε Ινδονησία και Ιαπωνία θα δει πολύ περισσότερα αστέρια από ότι στις Φιλιππίνες, βλέπεται οι προσδοκίες έπεσαν μετά τις απώλειες των εκεί ομάδων.
Ο Rubio:
Μια κατηγορία μόνος του, ένα πάρα πολύ σοβαρό ζήτημα που θα έπρεπε να το συζητάμε και να το αντιμετωπίζουμε όταν μας απασχολεί. Τίποτα άλλο.
Ομαδες:
Καταρχήν ξεκινάμε από απουσίες καλών ομάδων και επέλεξα 3, μία από κάθε ήπειρο.
1. Καταρχήν λείπει η Αργεντινή το #4 της παγκόσμιας κατάταξης και φινάλιστ στο προηγούμενο τουρνουά. Ο λόγος που δεν συμμετέχει είναι αγωνιστικός αφού κατάφερε να ηττηθεί σε εντός έδρας αγώνα με χαρακτήρα τελικού από την ελλειπή αλλά συμπαγή Δομινικανή Δημοκρατία.
2. Λείπει η Τουρκία και παρόλο που οι Τσεχία και Πολωνία βρίσκονται υψηλότερα στην κατάταξη η Τουρκία έχει μεγαλύτερο brand name και περισσότερους καλούς παίκτες. Ο λόγος που απέτυχε είναι το άστοχο σουτ στην εκπνοή του Wilbekin στον αγώνα με τη Σερβία στο Βελιγράδι ή καλύτερα οι δύο ήττες από εμάς.
3. Η τρίτη και τελευταία χώρα που λείπει είναι η Νιγηρία. Η κορυφαία αφρικανική ομάδα στην κατάταξη #19 κατάφερε ότι έκτιζε την προηγούμενη δεκαετία να το γκρεμίσει μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Οι λόγοι είναι πολιτικοί, δηλαδή οικονομικοί όπως συμβαίνει τις περισσότερες φορές με τις πολύ φτωχές χώρες.
Πάμε να δούμε τους παίκτες.
Οι σταρ:
Κατά τη γνώμη μου 3.5 παίκτες σταρ λείπουν από τη διοργάνωση που αν ήταν θα την ανέβαζαν επίπεδο.
1. Ο Nikola Jokic. Η Σερβία έχασε τον δις φορές MVP του ΝΒΑ και πρωταθλητή της τρέχουσας σεζόν για λόγους ξεκούρασης(;). Πίστευα και πιστεύω ότι ο παιχταράς δεν νιώθει τόσο άνετα στην εθνική του όσο στο σύλλογο του και σε συνδυασμό με τη μεγάλη σεζόν αποφάσισε να απέχει.
2. Ο Γιάννης μας. Το έχουμε υπεραναλύσει στο φόρουμ, υπάρχουν όλες οι απόψεις μέσα και σίγουρα ο επίσης δις φορές MVP θα λείψει από τη διοργάνωση. Προσωπικά πιστεύω ότι πέρα του προβλήματος του στο γόνατο υπάρχει ρήξη με την ΕΟΚ και τον Ιτούδη.
3. Ο Jamal Murray. Ο Καναδός άσος και φετεινός πρωταθλητής NBA, δεν απέχει λόγω κάποιου τραυμταισμού, απλώς αποφασίστηκε ότι η φυσική του κατάσταση είναι τέτοια ώστε δε θα είναι έτοιμος για τη διοργάνωση. Κάλλιστα θα μπορούσε να μπει στην επόμενη κατηγορία, αυτών που δε θα παίξουν ποτέ με την εθνική του σε σημαντικό τουρνουά, ωστόσο κρατώ μια επιφύλαξη γιατί τουλάχιστον εμφανίστηκε στο training camp και προσπάθησε να συμμετάσχει.
4. Ο Domantas Sabonis. Αυτός είναι ο μισός της υπόθεσης, γιατί είναι σταρ όχι όμως σαν τους προηγούμενους ωστόσο νομίζω ότι είναι κοντά τους. Για φέτος οι απόψεις διίστανται με τον αν ήταν τραυματίας ή με το αν είναι ξένο σώμα στην εθνική ομάδα της Λιθουανίας. Άλλωστε το παιδί αν δε είχε αυτό το επίθετο πιθανότατα δε θα τον καλούσαν να παίξει.
Οι Αγνοούμενοι:
Εδώ μιλάμε για αθλητές που δεν έχουν παίξει σε κανένα μεγάλο τουρνουά ή εκείνοι που ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα ξαναπαίξουν ωστόσο μάλλον αυτό δύσκολα θα πραγματοποηθεί.
1. Ο Wenbanyama. Το φετενό #1 του draft, η μεγάλη ελπίδα του γαλλικού μπάσκετ είπε στους συμπατριώτες του, “Σόρρυ παιδιά όχι φέτος του χρόνου” . Θα έρθει όμως; Θα καταφέρει αυτό το κορμί να το ισορροπεί σε καλή κατάσταση στα καλοκαίρια με την εθνική του; Μήπως είναι ένας ακόμη Porzingis;
2. Ο Ben Simmons. Η μεγαλύτερη ελπίδα του αυστραλιανού μπάσκετ, ο πιο πολυδιάστατος και ακριβοπληρωμένος παίκτης της χώρας δεν έχει παίξει ποτέ με την εθνική του σε μεγάλο τουρνουά. Πάντά υπήρχε κάποιος λόγος και πάντα θα υπάρχει που ο Ben θα λέει “όχι φέτος, του χρόνου”. Ο Goorjian είπε όμως κάτι φέτος... «Φίλε τσουρέκια λέμε μας τα έκανες!!»
3. Ο Steven Adams. Ο Νεοζηλανδός σταρ δεν έχει παίξει ποτέ με τη χώρα του και μάλλον δύσκολα θα τον δούμε να χορεύει Haka πριν τους αγώνες. Οι λόγοι του είναι άκρως σεβαστοί.
4. Ο Isaiah Hartenstein. Θυμάστε ότι ήταν ξεχωριστό ταλέντο, όμως μετά το καθιερωμένο ξεζούμισμα στις παιδικοεφηβικές ηλικίες έχει τραβήξει μονοκοντυλία και απέχει συστηματικά από την εθνική Γερμανίας. Λείπει πλέον 6 χρόνια από την εθνική ανδρών και όλα δείχνουν ότι δύσκολα θα επιστρέψει, παρόλο που είναι μικρός.
5. Τελευταίος ο Maxi Kleber. Το φετεινό που του επιφύλλαξαν ο Dennis και η παρέα του (ίσως και η ομοσπονδία), το λες και χουνέρι. Η αλήθεια είναι πως στα 30+ έχει μόνο μία παρουσία με την εθνική του, στο Παγκόσμιο του 2019 όπου λέγεται ότι στα αποδυτήρια έγιναν μπίλιες μετά τον τότε αποκλεισμό τους.
Οι Άτυχοι:
Εδώ έχουμε τους τραυματίες.
1. Ο Kristaps Porzingis. Ο Λεττονός γίγαντας δεν κατάφερε να αποθεραπευτεί από το πρόβλημα στο πέλμα που τον ταλαιπωρεί και αναγκάστηκε 10 ημέρες πριν το τζάμπολ να αποχωρήσει. Θα μπορούσε να βρίσκεται παρέα με τους πιο πάνω, αφού πιστεύω ότι πολύ δύσκολα θα παίξει σε κάποια διοργάνωση ξανά με τη Λεττονία (τελευταία το EuroBasket 2017).
2. Ο Vlatko Cancar. Ίσως να είναι ο μεγαλύτερος άτυχος της παρέας καθώς σε μια φάση σε φιλικό παιχνίδι τραυματίστηκε σοβαρά και έτσι δε θα ενισχύσει την εθνική Σλοβενίας.
3. Ο Frank Ntilikina. Ο Γάλλος ένιωσε ένα τσίμπημα στο πόδι σταμάτησε αμέσως το παιχνίδι δυστυχώς για εκείνον όμως ο χρόνος αποθεραπείας δεν είναι στα πλαίσια της διοργάνωσης και έτσι αντικαταστάθηκε.
4. Ο Jock Landale. Ο Αυστραλός ήρθε με κάποιο μικροτραυματισμό, δεν ξεκίνησε στα αρχικά φιλικά προφυλάχθηκε και τελικά στο πρώτο φιλικό που έπαιξε γύρισε τον αστράγαλο του και έμεινε εκτός τουρνουά.
5. Με μία μόνο αναφορά θα λείψουν λόγω τραυματισμού οι Gian Clavell, Lucic, Kalinic και Muric όλοι τους χρήσιμοι στις ομάδες τους κανείς τους μεγάλο όνομα.
Οι Κοπανατζήδες:
Αυτό αφορά αυτούς που δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο λόγο για να απέχουν.
1. Ο Andrew Wiggins. Αυτός θα μπορούσε να είναι στου ”Σταρ”. Με σποραδικές συμμετοχές και αφού πέρυσι δεν ήθελε να δεσμευτεί στο τριετές πλάνο της εθνικής του Καναδά, λογικά έμεινε εκτός τουρνουά. Θα επανέλθει του χρόνου αν προκριθούν στο Παρίσι;
2. Ο Rui Hachimura. Αυτός είναι πιο συνεπής ωστόσο φέτος δεν είχε κάποιο σοβαρό λόγο να απέχει ειδικά από μια διοργάνωση που θα διεξαγόταν στη χώρα του. Κρίμα γιατι με αυτόν θα βλέπαμε ακόμη καλύτερες ματσάρες στον Ε’ όμιλο.
3. Ο Lorenzo Brown. Με πονάει το δάκτυλο του ποδιού μου και δεν μπορώ να σηκωθώ, να πάω ούτε μέχρι την τουαλέτα κλπ. Εντάξει καταλάβαμε μεγάλε πέρυσι ήσουν η πριμαντόνα φέτος κατάλαβες ότι δε θα ήσουν και είπες ας αράξω.
4. Ο Nico Mannion. Και αυτός κουρασμένος...από τα παιχνίδια του Summer League. Έχει φάει με το κουτάλι τα παιχνίδια της εθνικής και είπε να ξεκουραστεί, αλλά αφού πρώτα πάει μια βολτούλα στο σόου του Las Vegas.
Τα Γερόντια:
Αυτοί που μεγάλωσαν, αυτοί που πολύ δύσκολα θα επιστρέψουν σε οποιδήποτε τουρνουά/αυτοί που έχουν πει ότι η εθνική τελειώσε για εκείνους.
1. Ο Al Horford. Υπήρξε μια προσδοκία ότι ο παιχταράς θα επανέλθει όμως νομίζω ότι σωστά δεν κατέβηκε και έδωσε την ευκαιρία σε νεότερα παιδιά να αγωνιστούν.
2. Ο Danilo Gallinari. Ετούτος θα μπορούσε να ήταν στους “’’Ατυχους” όμως νομίζω ότι τα χρόνια πέρασαν, έχει παίξει αρκετά με την εθνική και ίσως να ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
3. Ο Goran Dragic. Περύσι στα 36 του επέστρεψε για μια τελευταία παράσταση όμως αφενώς η εικόνα του δεν ήταν καλή αφετέρου πλέον στην Σλοβενία φαίνεται ότι δεν έχει το ρόλο που θα ήθελε. Εν τέλει έχει κάνει το χρεός του και με το παραπάνω όλα αυτά τα χρόνια.
4. Οι Σλούκας και Καλάθης. Αυτοί δεν είναι τόσο μεγάλοι όσο οι πιο πάνω, όμως είχαν συνεχόμενες προετοιμασίες και καλοκαίρια με τις εθνικές (μπορεί και 13-14 χρονια τη 15ετία) ομάδες, η απουσία τους σηματοδοτεί το τέλος μια εποχής για την εθνική μας ομάδα.
Οι θέλω να παίξω, αλλά δε μ’αφήνουν:
Σε αυτή την κατηγορία είναι εν δυνάμει όλοι οι NBAers, όμως φέτος υπήρξαν περιπτώσεις που το απαγορευτικό ήρθε κατακέφαλα χωρίς να συντρέχει άλλος λόγος.
1. Ο Chris Duarte. Ο Δομινικανός που περίμενε περισσότερο από όλους τη συμμετοχή του, αυτός που έγινε πόστερ στη χώρα ξαφνικά μετακόμισε στο Σακραμέντο και με συνοπτικές διαδικασίες του απαγορεύτηκε η συμμετοχή.
2. Ο Jose Alvarado. Μια από τα ίδια, αυτός ήθελε οι Pelicans όχι, τόσο απλά. Και εδώ είχαμε πόστερ και πρόμο από τους Πορτορικάνους τελικά όμως άλλαξαν τα πλάνα.
3. Ο Vasilije Micić. Δεν ήξερα που να βάλω τον Micic, προσανατολιζόμουνα στους “Κοπανατζήδες” αλλά μπορεί και στους “Αγνοούμενους” μιας και όταν παίζει με την εθνική του είναι σαν να μην...παίζει
. Τελικά ας υποθέσουμε ότι το πιθανότερο είναι πως ήθελε αλλά οι Thunder τον “συμβούλεψαν” να δουλέψει το παιχνίδι του.4. Ο Justin Minaya. Ήταν ψιλοτραυματίας όμως “αποφασίστηκε από κοινού” να μην αγωνιστει ώστε να είναι έτοιμος στο ξεκίνημα του με τους Blazers.
Σίγουρα υπάρχουν και άλλοι, όποιος νομίζει ότι λείπει κάποιος μας το θυμίζει. Οι υπόλοιποι Σέρβοι ή οι Λιθουανοί είναι χρήσιμοι παίκτες αλλά όχι τα μεγάλα ονόματα ειδικά με τις εθνικές του. Υπάρχουν και περιπτώσεις από μικρότερες ομάδες που τους αγνοούμε (Jamsidi-Ιράν, Khayat-Λίβανος) για αυτό δε τους έβαλα. Σε γενικές γραμμές το κοινό που βρίσκεται σε Ινδονησία και Ιαπωνία θα δει πολύ περισσότερα αστέρια από ότι στις Φιλιππίνες, βλέπεται οι προσδοκίες έπεσαν μετά τις απώλειες των εκεί ομάδων.
3
