Η Δομινικανή Δημοκρατία είναι μία από τις χώρες που την τελευταία δεκαετία, χάρη στην αύξηση των ομάδων του Μουντομπάσκετ, συναντάμε συχνά σε αυτό. Δεν έχει φυσικά κατορθώσει κάποια σπουδαία διάκριση (έφτασε στην 16άδα τόσο το 2014, όσο και το 2019), ενώ έχει ένα χάλκινο μετάλλιο σε Παναμερικανικό το 2011 (με κλειδί τότε την παρουσία του Al Horford). Γενικά πρόκειται για μία χώρα η οποία έχει (θεωρητικά) παίκτες με σημαντική παρουσία στο ΝΒΑ, πρακτικά όμως ποτέ δεν έχει κατορθώσει να τους κατεβάσει μαζί. Σπουδαιότερος φυσικά όλων ο Karl-Anthony Towns, ο οποίος όμως αυτήν την φορά κάνει την έκπληξη μετά από πολλά χρόνια και δίνει το παρόν! Μαζί του όμως δεν θα βρίσκεται ούτε ο 37χρονος πλέον Horford, αλλά ούτε ο Chris Duarte των Pacers, ένας παίκτης που επίσης μπορούσε να αλλάξει επίπεδο την συγκεκριμένη ομάδα. Παρά ταύτα, είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα ομάδα, με αρκετούς καλούς παίκτες και όχι μόνο τον Towns και που έχει κληρωθεί σε έναν όμιλο όπου κατεβαίνει πρακτικά ως φαβορί για την πρόκριση στους "16". Και γιατί όχι και για ακόμα παραπάνω.
Ρόστερ
2. Rigoberto Mendoza (1.91 - 1992), Capitanes de Mexico (MEX)
3. Jean Montero (1.90 - 2003), Real Betis (ESP)
4. Gelvis Solano (1.83 - 1997), Reales de la Vega (DOM)
5. Victor Liz (1.90 - 1986), Capitanes Arecibo (PUR)
9. Antonio Pena (2.03 - 1986), Brilliantes de Zulia (VEN)
10. Andres Feliz (1.85 - 1997), Joventut (ESP)
11. Eloy Vargas (2.12 - 1988), Aguada (URU)
12. Angel Delgado (2.05 - 1994), Darussafaka (TUR)
20. Gerardo Suero (1.94 - 1989), Vaqueros Bayamon (PUR)
23. LJ Figueroa (1.98 - 1998), Ulm (GER)
25. Lester Quinones (1.93 - 2000), Golden State Warriors (USA)
32. Karl-Anthony Towns (2.13 - 1995), Minnesota Timberwolves (USA)
Προπονητής: Nestor "Che" Garcia (1965, Αργεντίνος)
Depth chart
1. Feliz - Montero - Solano
2. Liz - Mendoza
3. Quinones - Figueroa - Suero
4. Delgado - Pena
5. Towns - Vargas
Τα συν
1. Ο ελέφαντας στο δωμάτιο είναι φυσικά η παρουσία του Towns. Ένας παίκτης με σταθερά πάνω από 20 πόντους μέσο όρο στην 8ετή πορεία του στο ΝΒΑ προφανώς και ανεβάζει επίπεδο μία τέτοια ομάδα. Για την ακρίβεια, και με δεδομένες τις απουσίες άλλων σπουδαίων παικτών, θα είναι το δίχως άλλο ένας από τους σταρ ολόκληρου του τουρνουά.
2. Ο Τσε Γκαρσία στον πάγκο. Οι γνωρίζοντες τα του μη-ευρωπαϊκού μπάσκετ ξέρουν περί τίνος πρόκειται, ένας προπονητής που έχει πάρει Παναμερικανικό με την Βενεζουέλα και που πριν λίγους μήνες στέρησε την παρουσία της πατρίδας του στο Μουντομπάσκετ, για να την κατακτήσει ο ίδιος με τα χρώματα των Δομινικανών, μίας ομάδας με σαφώς λιγότερες περγαμηνές.
3. Μία γραμμή γκαρντ που μπορεί να εκπλήξει. Ήδη ο 20χρονος Jean Montero έχει στρέψει πολλά βλέμματα πάνω του, είναι ίσως αυτό το τουρνουά που θα τον κάνει γνωστό σε όλον τον κόσμο? Αντίστοιχα και ο 23χρονος Lester Quinones, που βρισκόμενος σε two-way συμβόλαιο με τους Warriors, τελείωσε την χρονιά που μας πέρασε με πάνω από 20 πόντους μέσο όρο στην G-League.
Τα πλην
1. Σίγουρα το βάθος του ρόστερ. Σαφώς ο Τσε προσπαθεί να κρύψει τις αδυναμίες χρησιμοποιώντας ένα τελείως ομαδικό μπάσκετ, αλλά κακά τα ψέματα ορισμένοι παίκτες (κατά βάση οι περισσότεροι εκ των οποίων αγωνίζονται στα διάφορα πρωταθλήματα της λατινικής Αμερικής) δεν είναι του επιπέδου που απαιτούν κάποια ματς.
2. Εντάξει, δεν λογίζεται ως μειονέκτημα, αλλά ακόμα και στην παρουσία του ίδιου του Towns πρέπει να γραφτούν ορισμένα ερωτηματικά. Κυρίως το κατά πόσον θα είναι ψυχολογικά και πνευματικά εκεί για την ομάδα του, αλλά και καθαρά αγωνιστικά το πώς και αν θα μπορέσει να συνυπάρξει με τον Delgado, o οποίος είναι με διαφορά ο επόμενος καλύτερος ψηλός της ομάδας, αλλά δεν αγωνίζεται καθόλου εκτός καλαθιού.
Ο σταρ
Στόχος
Σε έναν όμιλο με Ιταλία, Φιλιππίνες και Αγκόλα, σίγουρα ο πρώτος στόχος (και απόλυτα εφικτός) είναι η πρόκριση στους "16". Από εκεί και πέρα τα πάντα είναι ανοιχτά, σίγουρα θα χρειαστεί μία μεγάλη νίκη για να φτάσει ακόμη παραπάνω (πχ Ιταλία ή Σερβία), αλλά γιατί όχι μία ομάδα που έχει στις τάξεις της έναν παίκτη σαν τον Towns να την καταφέρει.
1
