Εγώ εντυπωσιάζομαι με ταύτιση με Χάιντεγκερ και Καντ να σου πω την αλήθεια. Δεν τους υποτιμώ ως στοχαστές. Το πρόβλημα μου με τον Καντ είναι η ίδια η εννοιολογηση του υποκειμένου που παρουσιάζει μαζί με την ηθική του ( αλλά είναι τεράστια συζήτηση αυτή)basket72 έγραψε: ↑Σάβ Αύγ 26, 2023 12:31 amΚι έλεγα κι εγώ ότι θα δικαιώσεις τ' όνομά σου με το θαρραλέο "εν οίδα ότι ουδέν οίδα¨.(ας δεχθούμε τον κοινό τόπο, ότι το είπε αυτός, αν και δεν είναι στανταράκι).
![]()
Και να σου είχα μιλήσει για ιδεολογίες ή θέσεις άντε και να το άκουγα το "ιδεοληπτικός".
Εγώ για πράξεις, και γεγονότα που συντάραξαν τον κόσμο ολάκερο τα τελευταία 200 χρόνια, μίλησα. Είπα ότι ο "δρόμος" έκανε τα κεκτημένα αυτονόητα. Όχι η προσωπική στάση, ούτε η μεγαλοθυμία των ελίτ (από τον Μπίσμαρκ και τον Στολίπιν μέχρι τον Κούλη μετά τα Τέμπη και τα όσα τραγικά συνέβησαν).
Παρεμπιπτόντως, μια πορεία δεν έρχεται έτσι αυθόρμητα μεταξύ τυρού κι αχλαδίου.
Προϋποθέτει, οργάνωση, συνέπεια, δηλαδή, συνελεύσεις, (μετά τη δουλειά, αντί γι' άραγμα- καφεδόποτάκι), μελέτη, συγκεντρώσεις, μικροφωνικές, ξόδεμα από τα λίγα ως ελάχιστα που έχουμε (εμείς οι ρομαντικοί όπως μας λες, όρος που εγώ προτιμώ για το συναισθηματικό κομμάτι και τη φιλία ή τον έρωτα) προκειμένου να τυπώσουμε, να προπαγανδίσουμε.
Για να μην μιλήσουμε για τα ανοιγμένα κεφάλια/ χέρια, τις προσαγωγές ή και χειρότερα, για τον πανικό όταν πέφτουν στα πόδια σου και τη μούρη σου (κυριολεκτικά) τα εξελιγμένα χημικά των ΜΑΤ κι είσαι εσύ ανάμεσα στο μπούγιο και τα κάγκελα των πεζοδρομίων στους μεγάλους δρόμους της Αθήνας. Κι από πίσω τ΄ αλαλόζοντα ΜΑΤ.
Μοναδική αλήθεια; Στέρηση της λήθης (α- λήθεια) σα να λέμε εμείς οι Χαιντεγκεριανοί.
Τόσο ιδεοληπτικός είμαι, που οι 3 αγαπημένοι μου διανοητές είναι ο Χάιντεγκερ (έκανε την πάπια με τους ΝΑζί και πήγε μαζί τους) ο Κονδύλης (αρνήθηκε στο βου μισό της ζωής του, τον Κομμουνισμό) κι ο Καντ (ας τον πούμε εντελώς ιδεοληπτικά και ξύλινα, απολογητής της Αστικής Τάξης).
Καλό βράδυ. Δεν θα επανέλθω με πολιτικά.
Μόνο μπάσκετ.
'Αντε και καμιά μουσική με τον Τρουθ.
Καλά να είμαστε.
Ο προοπτικισμος του Κονδύλη έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ειδικά για την εποχή του παρόλα αυτά εμένα με προβληματίζει αρκετά.
Καλώς ήρθες θα πω εγώ ξανά....σε είχαμε χάσει.