Μετά από 1 ποστ για ΝΒΑ και άλλο 1 για τον Flash νομίζω με αυτό οολοκληρώνεται η επανεμφάνισή μου σε αυτό το url που τόσα χρόνια με ανέχτηκε.
Χαιρετίσματα στην toulouba, τον hackerbaby και όσα άλλα παιδιά δεν άφηνα ενεργούς στο forum τότε. Τώρα μπορείτε να με βρίσετε ελεύθερα, όπως και να πείτε πόσο μπάζο είναι η Τσαρούχα (σε διπλανά σχολεία πηγαίναμε Γυμνάσιο οπότε έχω άποψη, δεν πιστεύω και να παρεξηγηθεί κιόλας).
Λοιπόν άφησα στις 16 σελίδες το τόπικ και έχει πάει 36 νομίζω, ένας θεός ξέρει τί μπορεί να γράφτηκε.
Τώρα δεν ξέρω τί είναι χειρότερο βέβαια. Ότι επέστρεψα στο basketforum ή ότι γράφτηκα για πρώτη φορά στο enwsi.gr για να σχολιάσω για Λιούμπισιτς και κατέληξε να παρακολουθώ Μεξικάνικη Σαπουνόπερα με 3-4 ποστς κάθε μέρα για 5η μέρα σερί?
Για την Εθνική... Έχω δει αρκετές. Πιο πολύ με πονούσαν στα μάτια αυτές με Καϊμακόγλου και Παπαπέτρου. Αλλά και του 2005 με πόνεσε γιατί τότε θέλαμε (Γιαννάκης) αν μπορούσαμε να κερδίζουμε με 51 πόντους αν κρατάγαμε τον αντίπαλο στους 50, άσχετα αν οι παίκτες αυτού του ρόστερ μπορούσαν να βάζουν 85-90 (άλλο μπάσκετ τότε βέβαια, αλλά ήταν βιασμός οφθαλμών να τα λέμε όλα). Με αυτήν έχουν πονέσει πολύ επίσης. Πιο πολύ από όλα διασκεδάζω να βλέπω σχόλια "what if" αν ο Walkup ήταν ξεκούραστος (μπορεί να έβρισκε σίδερο στα μακρινά σουτ?), αν έπαιρνε τον Ρογκαβόπουλο (σιγά την απώλεια) ή αν ο Καλάθης μπορούσε να πάρει ανάσα μετά από 3 σερί foul court press του Dort (αυτό είναι δικό μου, αλλά μου άρεσε το fact ότι "πέθανε" για το υπόλοιπο της 1ης περιόδου από αυτό). Αν έπαιζε ο Παπα-Τζων κλπ. Άντε και σου λέω να έπαιρνες ένα +10% στη συνολική απόδοση από όλες αυτές τις συνθήκες μαζί. Και πάλι... δεν υπάρχει αρκετό ταλέντο και εμπειρία (σημαντικό να το καταλαβαίνουμε αυτό π.χ. απειρία Τολιό κλπ) ρε παιδιά για να κερδίσει η ομάδα μας μια αντικειμενικά μέτρια Ισπανία κλπ. Αυτό το ματς ήταν το καλύτερο τεστ για να δούμε την πραγματικότητα για αυτήν την ομάδα. Μπράβο πολλά για την παλικαρίσια πρόκριση που πέτυχε, αλλά μέχρι εκεί. Ο Σπανούλης το έχει πάει στο ψυχολογικό τελείως να τους κάνει να πιστέψουν ότι είναι 20-30% καλύτεροι από αυτό που ίσως είναι οι παίκτες (λυπάμαι που το γράφω έτσι, δε μου αρέσει και δεν θέλω να εκθέσω τους παίκτες μας - τους αξίζουν συγχαρητήρια για τη συγκλονιστική μάχη να επιστρέψουν και στα 2 ματς...), μήπως και πάρουν ψυχολογία για τα σουτ. Αλλά δεν γίνεται μόνο με τα λόγια και επίσης όπως είδαμε και χτες.... έχουν και οι αντίπαλοι μονάδες που δεν τις υπολογίζεις, αλλά μπορούν να σου κάνουνε μεγάλη ζημιά.
Στα Rankings από την εικόνα που είχα από τα φιλικά φανταζόμουν τις δυνάμεις (ίσως λίγο inflated για Σερβία, αλλά πραγματικά είχα χρόνια να δω τόσο υπέροχα εκτελεσμένο, σύγχρονο και δημιουργικό μπάσκετ στο φιλικό με μας) κάπως έτσι:
Tier 1 - USA
Tier 2 - Serbia
Tier 3 - Canada, Australia
Tier 4 - Germany, France, Spain, Greece
Tier 5 - South Sudan, Brazil, Puerto Rico
Tier 6 - Japan
Όπως τα έφερε η φάση το 3ο ματς είναι ένας τελικός που κάθε παίκτης της Εθνικής θα ήθελε να έχει την ευκαιρία να παίξει έστω και 1 λεπτό! Απέναντι ίσως στην πιο σκληρή ομάδα του τουρνουά στο physical game. Δεν έχω ιδέα τί θα γίνει, αλλά δε θα μπορούσα να ελπίζω σε καλύτερο φινάλε και τί εμπειρία ζωής για τους παίκτες!
)
4
