Ολυμπιακός Off Topic

[Conan1982]

Να πουμε κι ενα Χρονια Πολλα για τα 100 χρονια του Συλλογου (μιας και δε βλεπω να εχει γινει αλλου σχετικη αναφορα στο forum).

Εχω μεγαλώσει 5 λεπτα απο το Καραισκακη αρα επιλογη δεν ειχα, Ολυμπιακος θα γινομουν. Εχω δει και πανηγυρισει τα παντα ολα αυτα τα χρονια αλλα η πρωτη μεγαλη ομαδα που θυμαμαι σε οποιοδηποτε σπορ του Ολυμπιακου ηταν η ομαδα των Ζαρκο-Ροι. Και μοιαζει υπερβολη γιατι περασαν 30 χρονια αλλα η πληγη απο το Τελ Αβιβ δεν εχει επουλωθει ακόμα. Αν ηθελα ενα ματς να ξαναπαιζοταν σε ολη την ιστορια του συλλογου θα ηταν αυτο. Ισως και πανω απο τον προημιτελικο με τη Γιουβε.

Ο μπασκετικος Ολυμπιακος ειναι ειδικη περιπτωση αναμεσα στα τμηματα του Συλλογου. Δεν εχει το μεταλλο που εχουν ολα τα αλλα σπορ, ειναι μια ιστορια υπερβολικών συγκινησεων, θετικων και αρνητικων. Ισως μαλιστα να τρεφεται περισσοτερο απο τις "καταστροφες" παρα απο τις επιτυχιες και εμεις τον αγαπαμε οπως αγαπαει ο γονιος ενα καπως πιο ιδιαιτερο παιδι του παρ ο,τι ξερει οτι στο τέλος πιθανοτατα θα τα κανει μανταρα.

Ελπιζω φετος να καταφερει να φτασει ως το τελος, οχι τοσο για τα 100 χρονια αλλα γιατι το μπασκετ του Μπαρτζωκα αξιζει το κατι παραπανω απο απλη συμμετοχη στο final4. Αλλα επειδη μπασκετικος Ολυμπιακος εισαι αφου, ειμαι ετοιμος για τα παντα φετος. Ή μαλλον και φετος.

Χρονια μας πολλα οπως και χει! Και αν δε γινει αυτο....

Μαζί σου κι εγώ!! Αυτές οι βολές και η έξοδος του Ελέ ακόμα με στοιχειώνουν. Δεν μπορώ να διαλέξω ποιο απο΄τα δυο ματς θα ήθελα να ξαναπαιζόταν.

[AO DAFNIS]

Να πουμε κι ενα Χρονια Πολλα για τα 100 χρονια του Συλλογου (μιας και δε βλεπω να εχει γινει αλλου σχετικη αναφορα στο forum).

Εχω μεγαλώσει 5 λεπτα απο το Καραισκακη αρα επιλογη δεν ειχα, Ολυμπιακος θα γινομουν. Εχω δει και πανηγυρισει τα παντα ολα αυτα τα χρονια αλλα η πρωτη μεγαλη ομαδα που θυμαμαι σε οποιοδηποτε σπορ του Ολυμπιακου ηταν η ομαδα των Ζαρκο-Ροι. Και μοιαζει υπερβολη γιατι περασαν 30 χρονια αλλα η πληγη απο το Τελ Αβιβ δεν εχει επουλωθει ακόμα. Αν ηθελα ενα ματς να ξαναπαιζοταν σε ολη την ιστορια του συλλογου θα ηταν αυτο. Ισως και πανω απο τον προημιτελικο με τη Γιουβε.

Ο μπασκετικος Ολυμπιακος ειναι ειδικη περιπτωση αναμεσα στα τμηματα του Συλλογου. Δεν εχει το μεταλλο που εχουν ολα τα αλλα σπορ, ειναι μια ιστορια υπερβολικών συγκινησεων, θετικων και αρνητικων. Ισως μαλιστα να τρεφεται περισσοτερο απο τις "καταστροφες" παρα απο τις επιτυχιες και εμεις τον αγαπαμε οπως αγαπαει ο γονιος ενα καπως πιο ιδιαιτερο παιδι του παρ ο,τι ξερει οτι στο τέλος πιθανοτατα θα τα κανει μανταρα.

Ελπιζω φετος να καταφερει να φτασει ως το τελος, οχι τοσο για τα 100 χρονια αλλα γιατι το μπασκετ του Μπαρτζωκα αξιζει το κατι παραπανω απο απλη συμμετοχη στο final4. Αλλα επειδη μπασκετικος Ολυμπιακος εισαι αφου, ειμαι ετοιμος για τα παντα φετος. Ή μαλλον και φετος.

Χρονια μας πολλα οπως και χει! Και αν δε γινει αυτο....

Μαζί σου κι εγώ!! Αυτές οι βολές και η έξοδος του Ελέ ακόμα με στοιχειώνουν. Δεν μπορώ να διαλέξω ποιο απο΄τα δυο ματς θα ήθελα να ξαναπαιζόταν.

Μεγάλες στεναχώριες και τα δύο. Από την άλλη είναι το ευρωπαικό στην Κωνσταντινούπολη που είναι από τις πιο όμορφες ιστορίες με την όλη κατάσταση και με τον τρόπο που ήρθε που θα μπορούσε να γίνει ντοκιμαντέρ/σειρά στο Netflix. Aκόμα όταν βλέπω το βίντεο που έχει περιγραφή των τελευταίων δευτερολέπτων σε διαφορετικές γλώσσες σηκώνεται η τρίχα κάγκελο όπως την πρώτη φορά.

100 χρόνια και δεν είναι αρκετά λοιπόν , ανεξάρτητα από τίτλους και επιτυχίες!

[yawn.brigade]

Να πουμε κι ενα Χρονια Πολλα για τα 100 χρονια του Συλλογου (μιας και δε βλεπω να εχει γινει αλλου σχετικη αναφορα στο forum).

Εχω μεγαλώσει 5 λεπτα απο το Καραισκακη αρα επιλογη δεν ειχα, Ολυμπιακος θα γινομουν. Εχω δει και πανηγυρισει τα παντα ολα αυτα τα χρονια αλλα η πρωτη μεγαλη ομαδα που θυμαμαι σε οποιοδηποτε σπορ του Ολυμπιακου ηταν η ομαδα των Ζαρκο-Ροι. Και μοιαζει υπερβολη γιατι περασαν 30 χρονια αλλα η πληγη απο το Τελ Αβιβ δεν εχει επουλωθει ακόμα. Αν ηθελα ενα ματς να ξαναπαιζοταν σε ολη την ιστορια του συλλογου θα ηταν αυτο. Ισως και πανω απο τον προημιτελικο με τη Γιουβε.

Ο μπασκετικος Ολυμπιακος ειναι ειδικη περιπτωση αναμεσα στα τμηματα του Συλλογου. Δεν εχει το μεταλλο που εχουν ολα τα αλλα σπορ, ειναι μια ιστορια υπερβολικών συγκινησεων, θετικων και αρνητικων. Ισως μαλιστα να τρεφεται περισσοτερο απο τις "καταστροφες" παρα απο τις επιτυχιες και εμεις τον αγαπαμε οπως αγαπαει ο γονιος ενα καπως πιο ιδιαιτερο παιδι του παρ ο,τι ξερει οτι στο τέλος πιθανοτατα θα τα κανει μανταρα.

Ελπιζω φετος να καταφερει να φτασει ως το τελος, οχι τοσο για τα 100 χρονια αλλα γιατι το μπασκετ του Μπαρτζωκα αξιζει το κατι παραπανω απο απλη συμμετοχη στο final4. Αλλα επειδη μπασκετικος Ολυμπιακος εισαι αφου, ειμαι ετοιμος για τα παντα φετος. Ή μαλλον και φετος.

Χρονια μας πολλα οπως και χει! Και αν δε γινει αυτο....

υπέροχο ποστ <3

οι Ολυμπιακοί που ασχολούμαστε μόνο με το μπάσκετ (υπάρχουμε κι εμείς) είμαστε ειδική περίπτωση ανώμαλων γιατί έχουμε επιλέξει το μοναδικό τμήμα του συλλόγου που οι λύπες είναι περισσότερες από τις χαρές.

[SleeperMonk]

Μαζί σου κι εγώ!! Αυτές οι βολές και η έξοδος του Ελέ ακόμα με στοιχειώνουν. Δεν μπορώ να διαλέξω ποιο απο΄τα δυο ματς θα ήθελα να ξαναπαιζόταν.

Μεγάλες στεναχώριες και τα δύο. Από την άλλη είναι το ευρωπαικό στην Κωνσταντινούπολη που είναι από τις πιο όμορφες ιστορίες με την όλη κατάσταση και με τον τρόπο που ήρθε που θα μπορούσε να γίνει ντοκιμαντέρ/σειρά στο Netflix. Aκόμα όταν βλέπω το βίντεο που έχει περιγραφή των τελευταίων δευτερολέπτων σε διαφορετικές γλώσσες σηκώνεται η τρίχα κάγκελο όπως την πρώτη φορά.

100 χρόνια και δεν είναι αρκετά λοιπόν , ανεξάρτητα από τίτλους και επιτυχίες!

Εγώ οταν βλέπω τα βιντεάκια ακόμα αμφιβάλλω οτι προλαβαίνουμε να νικήσουμε.

[Coach Periklis]

χρόνια πολλά στον Ολυμπιακό μας

εγώ που είμαι μικρότερος , με στοιχειώνει ο τελικός στο Κάουνας . Με έχει καταστρέψει ψυχολογικά

στο ποδόσφαιρο θυμάμαι τη Γιουβεντους αλλά ηλικιακά θα πω την έξοδο του Μεγιερι με Μεταλιστ νομίζω ( ουκρανική 100% ) γιατί ήταν μια πρόκριση κι αυτή με καλή ομάδα επί Βαλβερδε

κατά τα άλλα ο ποδοσφαιρικός ΟΣΦΠ μας χόρτασε για μια ζωή πέρυσι, συναισθήματα και εικόνες στην πλατεία που δεν θα ξεχάσω ποτέ

ο μπασκετικός ΟΣΦΠ δεν με χόρτασε αλλά το 12 στην Πόλη είναι επιπέδου " εσύ που ήσουν όταν έβαλε το πεταχτάρι ο Γιώργος " .... δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό το συναίσθημα

όπως και το β ημίχρονο με τα οργια Σπανούλη και τοταλ μπασκετ Μπαρτζώκα στο Λονδίνο. Απλά δεν χόρτασα , μόνο αυτή είναι η διαφορά

[Conan1982]

Γιατί βρε παιδιά έτσι;
Εμένα μια χαρά χαρές και συγκινήσεις μου έχει χαρίσει ο μπασκετικός Ολυμπιακός, ανατροπές, νίκε, θέαμα, τρόπαια, παικταράδες, δεν ξέρω πραγματικά αν υπάρχει σύλλογος που να έχει προσφέρει τόσες έντονες στιγμές στους φιλάθλους του. Το πρώτο Ευρωπαικό που κάναμε το πάρτι με τον Ρίβερς, το θυμάμαι σαν σε όνειρο και μεθύσι, την απίστευτη ανατροπή με την ΤΣΣΚΑ, το επιθετικό μπάσκετ με την Ρεάλ αλλά και στην συνέχεια το refuse to loose, πορείες και προκρίσεις σαν αουτσάιντερ, το μπάσκετ που παίξαμε πρόπερσι και παίζουμε φέτος όσο πλησιάζει το τέλος της κανονικής. Εγώ δηλώνω "χορτασμένος" από τον μπασκετικό Ολυμπιακό.
Αποστασιοποιημένος από το ποδόσφαιρο φέτος ως και που δυσκολεύομαι να καταλάβω πως κάποιος είναι χορτασμένος επειδή πήραμε το Conference όταν παλιά είχαμε σταθεί στα ίσα απέναντι σε μεγαθήρια και διατηρούσαμε το Καραϊσκάκη αήττητο, εντάξει ομολογώ πως αισθάνομαι λίγο σαν γέρος όταν σκέφτομαι πως οι καλύτερες αναμνήσεις που έχω από το ποδόσφαιρό είναι από όταν ήρθε ο Μπάγεβιτς και μέχρι που τον έδιωξε ο Κόκκαλης (κάτι που θεωρώ εξίσου μεγάλο λάθος με το διώξιμο του Μπαρτζώκα, αν και άλλες συνθήκες), το απίστευτο ποδόσφαιρο που παίζαμε με τις συνεχείς πάσες και κίνηση (τι μου θυμίζει), τον ελληνικό κορμό. συνέχισα να παρακολουθώ και τα επόμενα χρόνια όλο και με λιγότερο ενδιαφέρον ώσπου το έχω κόψει τελείως τα τελευταία χρόνια. Αλλά το μπάσκετ όχι, δεν μου δίνει λύπες, ίσως μερικές δυσάρεστες στιγμές μετά από άσχημα αποτελέσματα, αλλά ως εκεί.

[Heisenberg]

Δεν χωνεψα ποτε τις ηττες στους τελικους με Μπανταλονα και Ρεαλ. ημασταν και στις 2 περιπτωσεις καλυτερη ομαδα και προηγουμασταν και φαινοταν οτι θα το παιρναμε. Πιτσιρικας τοτε στο τριποντο του Τομπσον εβαλα τα κλαμματα.

Ηταν και μια περιοδος αυτη της δεκαετιας του 90 που το μπασκετ ηταν τροπος ζωης μας και ως θεατες αλλα και ως παικτες οσοι παιζαμε σε μικρες κατηγοριες. Αγαπημενος μου παικτης απο Ελλαδα απο τον οποιο μου ειχαν κολλησει και ψευδωνυμο ηταν ο Ντερικ Τσιβιους της Δαφνης. Ενα πολυβολο απο το Μιζουρι για οσους τον θυμουνται.

αξιζαμε να εχουμε 2 ακομα ευρωπαικα.
Βεβαια πηραμε αυτο με ΤΣΣΚΑ αλλα οκ αυτο ηταν το θαυμα των θαυματων.

Στο ποδοασφαιρο τι να πω. εχω προλαβει πετρινα χρονια
θυμαμαι ολυμπιακος - παναχαικη στο καραισκακη 0-2. ειχαμε ξεμεινει απο φορ και παιζαμε με 9αρι τον παχατουριδη.

[redcard]

Ποσα πραγματα μου θυμίσατε…

Ειναι παραξενο καραβι ο μπασκετικος Ολυμπιακος. Αγαπαει τις φουρτουνες, εκει συνηθως τα παει καλύτερα, τα ηρεμα νερα δε του πολυταιριαζουν. Ισως δεν ειναι τυχαιο οτι και στους τρεις τελικους που κερδισε ηταν πισω στο σκορ στην αρχη και επρεπε να κανει την πληρη ανατροπη.

Οπως ειπα και στο προηγουμενο ποστ, η Ευρωπαικη του ιστορια χτιστηκε πανω σε εναν καταραμενο τελικο και αυτο κατα καποιον τροπο τον ακολουθεί ως αυρα μεχρι και σημερα. Στα παιδικα μας ματια τοτε ο Πασπαλι, ο Ταρπλει αλλα και ο Τομιτς, ο Φασουλας, ο Σιγαλας ηταν υπερηρωες. Συνετριβαν τους παντες στο περασμα τους, κανεις μα κανεις δε μπορουσε να τους αντισταθει. Και ηρθε εκεινο το βραδυ οπου ολα φαινονταν να ειναι προδιαγεγραμμενα, ετοιμα να συμβουν οπως στις ταινιες, με happy end. Αλλα η ζωη δεν ειναι ταινια. Και ηρθε το τριποντο του απιθανου Κορνηλιου. Οι χαμενες βολες του Ζαρκο. Οι υπερηρωες μας τελικα ηταν θνητοι. Μπορει και να κολλησει το μυαλο τους, να τρεμουν τα χερια τους. Το πρωτο σοκ.

Για τη Σαραγοσα δε μπορω να πω οτι ενιωσα την ιδια πικρα. Πολλα πολλα δε θυμαμαι απο την εξελιξη του τελικου εκεινου αλλα νομιζω ημασταν ενα κλικ πιο κατω απο τη Ρεαλ σε ολο το ματς. Ας ειναι.

Ηρθαν βεβαιως και μοναδικες στιγμες απο την αναποδη. Η Ρωμη εβγαλε το μαχαιρι απο τη πληγη δίνοντας σε μια γενια παιχτων αυτο που τους αξιζε. Η Πολη εγραψε τη πιο συγκλονιστικη ραψωδια που ο μονος λογος που δεν εχει γινει ακομα αθλητικη ταινια ειναι μαλλον γιατι περιεχει ολα τα κλισε μια τετοιας και καποιος θα πει “ε αυτα δε γινονται”. Btw το buzzer beater του Πριντεζη (επειδη αναφερθηκε πριν) με βρηκε να τρεχω στη Πυλης στον Πειραια με το μποξερακι. Σαν 10 οργασμοι μαζι. Οσους φιλους εχω που δεν ασχολουνται με τον αθλητισμο, τους λυπαμαι που δε θα μπορεσουν ποτε να νιωσουν τοση συσσωρευμενη χαρα σε ενα δευτερολεπτο, ειναι κατι που δε μπορει να καταλαβει κανεις ποτε, περα απ αυτους που το βιώνουν.

Οπως δε μπορει να καταλαβει κανεις που δεν ασχολειται με τον αθλητισμο και τι σημαινει το να χανεις ετσι μια κουπα. Την επομενη μερα απο τον τελικο του Καουνας πετυχαινω στο ασανσερ τον manager μου. “Ασχολεισαι καθολου με αθλητικα;” τον ρωταω, προσπαθωντας να ανοιξω κουβεντα για να πω τον πονο μου. “Nah I don't give a shit, why?”. Τι να σου πω ρε ανθρωπε τωρα και τι να καταλαβεις..

Για τους νεοτερους το λεω, να μην ανησυχουν. Καπου καπως καποτε θα βρεθει η λυτρωση και γι αυτο, οπως βρεθηκε η Πολη για το Τελ Αβιβ, η ιστορια παντα βρισκει τον τροπο να αποζημιωνει. Το σημαδι απο τη πληγη θα μεινει βέβαια αλλα δε γ@μιεται. Χωρις αυτες, το ποτο που μας κερασε ο Αγιος Γεωργιος εκεινο το ζεστό βραδυ του Μαη του 2012, πιστεψτε με, δε θα ηταν το ίδιο γλυκο…

[Leo_98]

Χρόνια πολλά στον Ολυμπιακό μας!

Τι να πρωτοθυμηθώ και με ποιά σειρά...
Τις εποποιίες του Σπανούλη, τα μαγικά του Ζιοβάνι, το πεταχτάρι του Πρίντεζη στην Κωνσταντινούπολη, το γκολ του Ελ Κααμπί στον περσινό τελικό του Conference...

Και στον αντίποδα βέβαια, την...μαχαιριά του Γιουλ πρόπερσι στον τελικό του Κάουνας, την ήττα - ανατροπή από την Γιουνάιτεντ το '14 στα νοκ άουτ του Champions League...

Στιγμές και συναισθήματα που μένουν χαραγμένα...100 χρόνια και δεν είναι αρκετά!

[SleeperMonk]

Ποσα πραγματα μου θυμίσατε…

Ειναι παραξενο καραβι ο μπασκετικος Ολυμπιακος. Αγαπαει τις φουρτουνες, εκει συνηθως τα παει καλύτερα, τα ηρεμα νερα δε του πολυταιριαζουν. Ισως δεν ειναι τυχαιο οτι και στους τρεις τελικους που κερδισε ηταν πισω στο σκορ στην αρχη και επρεπε να κανει την πληρη ανατροπη.

Οπως ειπα και στο προηγουμενο ποστ, η Ευρωπαικη του ιστορια χτιστηκε πανω σε εναν καταραμενο τελικο και αυτο κατα καποιον τροπο τον ακολουθεί ως αυρα μεχρι και σημερα. Στα παιδικα μας ματια τοτε ο Πασπαλι, ο Ταρπλει αλλα και ο Τομιτς, ο Φασουλας, ο Σιγαλας ηταν υπερηρωες. Συνετριβαν τους παντες στο περασμα τους, κανεις μα κανεις δε μπορουσε να τους αντισταθει. Και ηρθε εκεινο το βραδυ οπου ολα φαινονταν να ειναι προδιαγεγραμμενα, ετοιμα να συμβουν οπως στις ταινιες, με happy end. Αλλα η ζωη δεν ειναι ταινια. Και ηρθε το τριποντο του απιθανου Κορνηλιου. Οι χαμενες βολες του Ζαρκο. Οι υπερηρωες μας τελικα ηταν θνητοι. Μπορει και να κολλησει το μυαλο τους, να τρεμουν τα χερια τους. Το πρωτο σοκ.

Για τη Σαραγοσα δε μπορω να πω οτι ενιωσα την ιδια πικρα. Πολλα πολλα δε θυμαμαι απο την εξελιξη του τελικου εκεινου αλλα νομιζω ημασταν ενα κλικ πιο κατω απο τη Ρεαλ σε ολο το ματς. Ας ειναι.

Ηρθαν βεβαιως και μοναδικες στιγμες απο την αναποδη. Η Ρωμη εβγαλε το μαχαιρι απο τη πληγη δίνοντας σε μια γενια παιχτων αυτο που τους αξιζε. Η Πολη εγραψε τη πιο συγκλονιστικη ραψωδια που ο μονος λογος που δεν εχει γινει ακομα αθλητικη ταινια ειναι μαλλον γιατι περιεχει ολα τα κλισε μια τετοιας και καποιος θα πει “ε αυτα δε γινονται”. Btw το buzzer beater του Πριντεζη (επειδη αναφερθηκε πριν) με βρηκε να τρεχω στη Πυλης στον Πειραια με το μποξερακι. Σαν 10 οργασμοι μαζι. Οσους φιλους εχω που δεν ασχολουνται με τον αθλητισμο, τους λυπαμαι που δε θα μπορεσουν ποτε να νιωσουν τοση συσσωρευμενη χαρα σε ενα δευτερολεπτο, ειναι κατι που δε μπορει να καταλαβει κανεις ποτε, περα απ αυτους που το βιώνουν.

Οπως δε μπορει να καταλαβει κανεις που δεν ασχολειται με τον αθλητισμο και τι σημαινει το να χανεις ετσι μια κουπα. Την επομενη μερα απο τον τελικο του Καουνας πετυχαινω στο ασανσερ τον manager μου. “Ασχολεισαι καθολου με αθλητικα;” τον ρωταω, προσπαθωντας να ανοιξω κουβεντα για να πω τον πονο μου. “Nah I don't give a shit, why?”. Τι να σου πω ρε ανθρωπε τωρα και τι να καταλαβεις..

Για τους νεοτερους το λεω, να μην ανησυχουν. Καπου καπως καποτε θα βρεθει η λυτρωση και γι αυτο, οπως βρεθηκε η Πολη για το Τελ Αβιβ, η ιστορια παντα βρισκει τον τροπο να αποζημιωνει. Το σημαδι απο τη πληγη θα μεινει βέβαια αλλα δε γ@μιεται. Χωρις αυτες, το ποτο που μας κερασε ο Αγιος Γεωργιος εκεινο το ζεστό βραδυ του Μαη του 2012, πιστεψτε με, δε θα ηταν το ίδιο γλυκο…

Αδέλφε μου red τα likes δεν φτάνουν για τα υπέροχα ποστς σου. Γιατί; Γιατί αναδεικνύουν, κατα την ταπεινή γνώμη μου, την ουσία της αγάπης σε μια οντότητα. Είτε είναι ομάδα είτε οτιδήποτε άλλο. Αγαπάμε την ομάδα με για όλες τις στιγμές με τις οποίες μας έχει χαράξει. Καλές και κακές, χωρίς φόβο και συμπλέγματα. Στο πεταχτάρι του Πρι, ήμουν με βαρβάτο διαστρεμμα, χτύπησα παίζοντας μπασκετ φυσικα, και απλά όταν μπήκε το σουτ και ολοκληρώθηκε το θαυμα, απλά σηκώθηκα και χοροπηδουσα σαν πλήρως υγιής . Απίστευτη στιγμή... Μοιάζει το τμήμα αυτό να πρέπει να ματώσει πριν φτάσει στον προορισμό, αλλά διάολε το ταξίδι είναι υπέροχο

[chainsaw]

Και εγώ συμφωνώ με τον conan. Οκ, μεγάλο γαμωτο η απώλεια των τελικών στο σουτ,αλλά όσο η ομάδα συνεχίζει να είναι σε υψηλό επίπεδο και να φτάνει σε φ4 άνετα, είμαι ικανοποιημένος. Αν το καλοσκεφτούμε, η προπερσινη και η φετινή σεζόν παραπέμπουν σε εποχές 90s. Ποτέ ξανά δεν ήταν φαβορί ο Ολυμπιακός στην Ευρωλίγκα και δεν κυριαρχούσε όλη τη σεζόν. Εκτός του 2010 δηλαδή

[Slow horses 7]

Ο Ολυμπιακός όντως δεν έχει να χάσει πάρα πολλά βαθμολογικά αν ηττηθεί, αφού με βάση το δικό του πρόγραμμα και της Φενέρ νομίζω θα είναι στο τέλος εκείνος στην πρώτη θέση. Μόνο εξωαγωνιστικά θα υπάρξει ίσως κάποια μουρμούρα, αν χάσει από τον ΠΑΟ για 4η φορά σε 6 παιχνίδια φέτος (δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά άραγε αν γίνει κάτι τέτοιο, που ο ΠΑΟ θα έχει κερδίσει τα περισσότερα παιχνίδια απέναντι στον ΟΣΦΠ σε αυτό το σημείο της σεζόν).

Ο ΠΑΟ αν χάσει (υποθέτοντας ότι η Φενέρ θα κερδίσει την Βιλερμπάν) δυσκολεύουν πάρα πολύ τα πράγματα για την 2η θέση αφού θα πρέπει να κάνει 2 παραπάνω νίκες από τους Τούρκους τις τελευταίες 5 αγωνιστικές, οπότε ο ρεαλιστικός στόχος μετά θα είναι μάλλον να διατηρηθεί στην 3η θέση.

Δεν έχει σημασία αν θα είσαι πρώτος η τέταρτος. Δεν ξεχωρίζει κάποια ομάδα από τις υπόλοιπες ούτε δείχνει ότι μπορεί να αποκλείσει Ολυμπιακό και παο από το φάιναλ φορ με μειονέκτημα έδρας

Αδερφέ……ας μην είμαστε απόλυτοι!!! Εγώ και την Παρτίζαν έχω ικανή και την κακή φετινή Ρεάλ έχω ικανή, ακόμα και την Εφές με την Μπάρτσα έχω ικανές!!! Τα play offs είναι άλλη ιστορία πάντα και ξανατονίζω το εξής: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΕΣ ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΜΑΣ, τουλάχιστον όσο δείχνουν!!!

[Tsilarxos]

Δεν έχει σημασία αν θα είσαι πρώτος η τέταρτος. Δεν ξεχωρίζει κάποια ομάδα από τις υπόλοιπες ούτε δείχνει ότι μπορεί να αποκλείσει Ολυμπιακό και παο από το φάιναλ φορ με μειονέκτημα έδρας

Αδερφέ……ας μην είμαστε απόλυτοι!!! Εγώ και την Παρτίζαν έχω ικανή και την κακή φετινή Ρεάλ έχω ικανή, ακόμα και την Εφές με την Μπάρτσα έχω ικανές!!! Τα play offs είναι άλλη ιστορία πάντα και ξανατονίζω το εξής: ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΙΚΗΤΕΣ ΟΙ ΟΜΑΔΕΣ ΜΑΣ, τουλάχιστον όσο δείχνουν!!!

Και έτσι να είναι δεν παίζει ρόλο αν θα είσαι πρώτος η τέταρτος ως προς το ζευγάρωμα. Είναι πολύ κοντά οι ομάδες βαθμολογικα. Ο τέταρτος μπορεί να είναι πιο τυχερός και να παίξει με την Μπάγερν και ο πρώτος με την Ρεάλ. Οπότε δεν έχει καμία σημασία αν θα είσαι πρώτος η τέταρτος αρκεί να πάρεις το πλεονέκτημα έδρας

[golitog7]

Μακροπρόθεσμα κοιτώντας πρέπει να κερδίσουμε για να στείλουμε τον Παο στην τέταρτη θέση και ίσως στην Μονακό ή τον Αστέρα. Οι ομάδες αυτές είναι σκληρές και σε σειρά 5 αγώνων ίσως καταφέρουν να αποκλείσουν τον Παο. Αν θέλουμε να έχουμε περισσότερες ελπίδες για κατάκτηση πρέπει ο Παο να μείνει εκτός φ4. Ο Αταμάν δυστυχώς για εμάς είναι ειδικός στο να παίρνει νοκ άουτ παιχνίδια (αν θυμάμαι καλά μόνο μια φορά το έχασε ενώ πήγε φ4). Δείτε και τα υπόλοιπα παιχνίδια του Παο πέρυσι και στο πρωτάθλημα. Συνολικά βρέθηκε 7 φορές με την πλάτη στον τοίχο και έτοιμος να αποκλειστεί και τα κέρδισε και τα 7. Και στην Εφές έχει ανάλογες επιτυχίες και νίκες σε do or die παιχνίδια. Στις σειρές θεωρώ όμως ότι υστερεί και παρ όλο που φαινομενικά ο Παο μοιάζει πολύ ανώτερος από τον Αστέρα, η πρόκριση θα παιχτεί στα ίσια. Είναι σκληρό καρύδι ο Σφαιρό.

[Slow horses 7]

Μακροπρόθεσμα κοιτώντας πρέπει να κερδίσουμε για να στείλουμε τον Παο στην τέταρτη θέση και ίσως στην Μονακό ή τον Αστέρα. Οι ομάδες αυτές είναι σκληρές και σε σειρά 5 αγώνων ίσως καταφέρουν να αποκλείσουν τον Παο. Αν θέλουμε να έχουμε περισσότερες ελπίδες για κατάκτηση πρέπει ο Παο να μείνει εκτός φ4. Ο Αταμάν δυστυχώς για εμάς είναι ειδικός στο να παίρνει νοκ άουτ παιχνίδια (αν θυμάμαι καλά μόνο μια φορά το έχασε ενώ πήγε φ4). Δείτε και τα υπόλοιπα παιχνίδια του Παο πέρυσι και στο πρωτάθλημα. Συνολικά βρέθηκε 7 φορές με την πλάτη στον τοίχο και έτοιμος να αποκλειστεί και τα κέρδισε και τα 7. Και στην Εφές έχει ανάλογες επιτυχίες και νίκες σε do or die παιχνίδια. Στις σειρές θεωρώ όμως ότι υστερεί και παρ όλο που φαινομενικά ο Παο μοιάζει πολύ ανώτερος από τον Αστέρα, η πρόκριση θα παιχτεί στα ίσια. Είναι σκληρό καρύδι ο Σφαιρό.

Είναι πάντα βέβαια σε συνδιασμό και με τον αριθμό και με την ποιότητα των παικτών που διαθέτεις για να παίξεις το καθοριστικό ματς …….οι μεγάλοι παίκτες διαχρονικά κάνουν μάγκα τον εκάστοτε προπονητή, πλην ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων!!!