Ντρέπομαι. Ντρέπομαι για αυτό που είδα, ντρέπομαι για το μπάσκετ που αντίκρυσα, ντρέπομαι που στα 100 χρόνια του συλλόγου, το άθλημα που αγάπησα το τμήμα που στήριξα, το τμήμα που μας έμαθε το refuse to lose εμφανίστηκε ξανά με τέτοια λιγοψυχία. Είναι ντροπή για τον κόσμο αυτής της ομάδας που τόσα χρόνια είναι εκεί, γεμίζει γήπεδα, τρέχει για αυτήν την ομάδα, να "απολαμβάνει" αυτό το θέαμα του Άμπου Ντάμπι.
Εβαν Φουρνιέ σε ευχαριστώ για αυτό που είσαι, σε ευχαριστώ που πονάς την ομάδα, σε ευχαριστώ για το σημερινό και με πονάει πολύ το να βλέπω να κλαις. Και με πονάει ακόμα περισσότερο που ένας Γάλλος ξέρει και νιώθει τι σημαίνει Θρύλος περισσότερο από άλλους που παίζουν με αυτή τη φανέλα.
Και κάτι τελευταίο, έτσι σαν άποψη. Το σημερινό είναι δυνατό χαστούκι σε πολλούς που νομίζουν ότι επειδή πέρυσι το πήρε ο Παναθηναϊκός ή επειδή πάει σε F4 ο Ολυμπιακός, πάντα θα πρωταγωνιστούν και ελληνικός τελικός και κοντεύουμε να κάνουμε τα F4 ελληνική υπόθεση. Παίζουν και οι άλλοι, όπως έπαιζαν στα χρόνια που δεν μπαίναμε playoffs.
Ανεξαρτήτως αν δεν έχουν τόσους οπαδούς ή δεν παθιάζονται με το άθλημα όσο εμείς. Το ότι βλέπουμε την Ευρωλίγκα σαν κάτι που δεδομένα θα σηκώσουμε ή δεδομένα θα έχουμε ελληνικό τελικό και άλλα τέτοια δεν σημαίνει ότι θα γίνει κιόλας. Αλλά στη χώρα που κάποτε βλέπαμε λίγοι μπάσκετ και τώρα με τα αστραφτερά γήπεδα, τους σελέμπριτιζ στα καθίσματα, το είμαστε το ΝΒΑ, τώρα ξαφνικά και ο κάθε τελευταίος που δεν ξέρει τι είναι τα βήματα και η μεταφορά μπάλα, θυμήθηκε να βλέπει όλα τα ματς της σεζόν, να τη βλέπει αναλυτής και να θεωρεί δεδομένο το να σηκώσει την κούπα και ότι θα περάσουμε χαλαρά τους ημιτελικούς, έρχονται μέρες σαν τη σημερινή να σου θυμίσουν ότι και άλλοι το θέλουν και ας μην είναι από την ψωροκώσταινα. Αυτά και καλή συνέχεια