Αυτή η συζήτηση περί του «αν έκλεισε ο κύκλος του Μπαρτζώκα» γίνεται σε μία ... τραγικά ειρωνική συγκυρία.
Από την μία: Η αρνητική εμφάνιση στον ημιτελικό με την Μονακό που δεν έχει επαρκώς εξηγηθεί, σε προπονητικό επίπεδο. Τα όσα είπε ο Μπαρτζώκας περί «πίεσης», «δεν παίξαμε το παιχνίδι μας» κ.λ.π παρότι είναι εμφανή δεν εξηγούν αυτό που έγινε.
Πιο συγκεκριμένα: Αν οι παίκτες είχαν εντολή να «γυρίζουν» την μπάλα γιατί δεν το έκαναν; Αν τους εγκλώβισε η άμυνα της Μονακό γιατί δεν είχε προβλεφθεί; Περίμενε κανείς πως η ομάδα του Σπανούλη δεν θα πιέσει;
Αν δεν υπήρχε φυσική κατάσταση γιατί δεν υπήρχε; Και άλλα, πολλά αναπάντητα ερωτήματα.
Από τη άλλη: Συζητάμε για το κλείσιμο του κύκλου του Μπαρτζώκα μετά από ένα F4 όπου θα κερδίσει το ...μπάσκετ του Μπαρτζώκα.
Αυτό, ουσιαστικά, παίζει η Μονακό του Σπανούλη που έκανε τον Τζέιμς πασέρ ενώ βασίζεται στο «γύρισμα» της μπάλας και την σκληρή άμυνα.
Αυτό (σε μία διαφορετική κάπως εκδοχή) και η Φενέρ, μπάσκετ πλήρως ελεγχόμενο από τον Σάρας που διαθέτει ανάλογα χαρακτηριστικά με την «μπαρτζωκική» θεώρηση.
(Περισσότερο ταιριαστή θα ήταν μια τέτοια συζήτηση πέρσι που «κέρδισε» το ατομοκεντρικό και θρυλούμενο ως «ελεύθερο» μπάσκετ του Αταμάν).
Με βάση αυτά εκτιμώ ότι:
Προπονητικά η προσέγγιση του Μπαρτζώκα κάθε άλλο παρά έχει ξεπεραστεί. Από αυτή την οπτική δεν έχει «κλείσει ο κύκλος του».
Ο μπασκετικός ορθολογισμός οδηγεί στο συμπέρασμα πως ο Ολυμπιακός δεν μπορεί παρά να συνεχίσει με τον ίδιο προπονητή. Ενισχύοντας ταυτόχρονα με παίκτες την ομάδα (για λεπτομέρειες περί μεταγραφών και αλλαγών πολλά μπορούν να ειπωθούν).
Ιδίως από την στιγμή που δεν έχει κανείς να προτείνει κάποια άλλη εναλλακτική. (Προσωπικά όταν συζητούσα στην αρχή της σεζόν –θεωρητικά- την αλλαγή του Μπαρτζώκα έβλεπα μόνον τον Ίσαλο για να δώ τι μπορεί να κάνει με ένα μεγάλο μπατζετ. Ως γνωστόν πλέον είναι πρώτος προπονητής στο ΝΒΑ οπότε...)
Τώρα βέβαια υπάρχει ένα θέμα: Πόση ακριβώς σχέση έχει ο ορθολογισμός με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα σε «περίξ» του Ολυμπιακού. Κι εδώ προκύπτουν δύο ακόμη ερωτήματα:
Αν μείνει ο Μπαρτζώκας, αυτό που φέτος αποκλήθηκε «τεράστια πιέση» για την κατάκτηση της Ευρωλίγκας, του χρόνου τι θα είναι; Και, κυρίως, αν είναι δυνατόν να το αντέξει μια ομάδα.
Αν φύγει ο Μπαρτζώκας, θα δοθεί κάποια πίστωση ΧΡΟΝΩΝ στον αντικαταστάτη του ή θα απαιτείται να κάνει αυτό που έκανε ο Αταμάν περσι (ίσως και ο Σπανούλης σήμερα); Δηλαδή να το πάρει «με τη μία»; Κι αυτό που θα οδηγήσει;
Πολλά γράφονται για τον Σπανούλη. Μήπως όμως – αν έρχονταν- θα ήταν το πρώτο θύμα της παραπάνω αντίληψης;
Να θυμίσω παρεμπιπτόντως πως ο Σπανούλης βεβαίως είναι διεκδικητής του τίτλου, αλλά, εύκολα, θα μπορούσε να μην είναι καν στο F4 φέτος. Το τελευταίο παιχνίδι των playoffs με την Μπαρτσελόνα το είδατε.
Νομίζω πως συνολικά πρέπει να συνειδητοποιηθεί το εξής: Όσο υπάρχουν F4 οι ομάδες θα παλεύουν για το δικαίωμα να "ρίξουν μια ζαριά". Η στατιστική προσέγγιση του πράγματος λέει ότι κάλλιστα μπορεί να "μην το πάρεις" 5 φορές συνέχεια και μετά "να το πάρεις" 3 απανωτά.
Τέλος κάποιες μεταφυσικές αναφορές που βλέπω συχνά περί «αλλαγή αέρα», «αισθήματος νικητή», «νοοτροπίας πρωταθλητή», «καρδιάς πρωταθλητή», «συκωταριάς πρωταθλητή» η ότι άλλο τέτοιου είδους δεν μπορώ να καταλάβω πως σχετίζονται με το σύγχρονο μπάσκετ.
Η επιστημοσύνη του αθλήματος έχει πλέον εκτοξευθεί για να συζητάμε με τέτοιους όρους. (Πάντως όχι σε τέτοιο σημείο που να μπορούμε να εντοπίσουμε ποιος προπονητής έχει... καλό "Κάρμα", "Ριζικό" η όπως θέλετε πείτε το
)
