Οι περισσότερες αν όχι όλες οι επιλογές είναι άθλιες. Δεν έχει καμία λογική να φύγει ένας προπονητής με το στάτους του Μπαρτζώκα για να έρθει ένας -οποιοσδήποτε- με χειρότερα χαρακτηριστικά και σαφώς ανύπαρκτη προοπτική για το μέλλον και την διακριτή ταυτότητα της ομάδας. Όταν η διοίκηση Κόκκαλη άφησε τον αναμορφωτή Ιωαννίδη να φύγει το '96 μετά από εμφατική κατάκτηση πρωταθλήματος απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης, το έκανε για να έρθει ο πιο σεβαστός εκπρόσωπος του γιουγκοσλαβικού μπάσκετ σε προπονητικό επίπεδο εκείνη την εποχή, και φυσικά δικαιώθηκε. Δεν το έκανε πάντως για να έρθει ο Ντιρκ Μπάουερμαν, ο Μισέλ Γκομέζ ή ο Μανέλ Κομάς με τη μουστάκα του. Το ίδιο και όταν έγινε το αντίστροφο τρία χρόνια μετά, μέσα στην φούρια της πρωτόγνωρης απώλειας του πρωταθλήματος με πλεονέκτημα έδρας, ακόμη κι αν αποδείχτηκε εκ του αποτελέσματος ένα λάθος που χρειάστηκε, εντέλει, δεκατρία χρόνια για να διορθωθεί.
Η επιλογή του Μπαρτζώκα το 2012 ήταν ένα απρόσμενο (όσον αφορά την ακατανόητη διαφωνία των αφών με τον "σοφό" και την αποχώρηση του), αλλά καλά υπολογισμένο ρίσκο που υπαγορευόταν από τι συνθήκες της εποχής: οικονομική κρίση, μνημόνια και δυσμενές οικονομικό περιβάλλον που δεν ευνοούσε τα μεγάλα οικονομικά ανοίγματα στη μαύρη τρύπα χωρίς πάτο που λέγεται ευρωπαϊκό μπάσκετ. Το καλά στημένο ρόστερ που άφησε ο Ντούντα ήταν σημαντικό πλεονέκτημα για να ταιριάξει αρμονικά με τον ελπιδοφόρο τότε Μπαρτζώκα και να έρθει το "repeat". Δεν είναι καθόλου τυχαίο που μπήκε σε αντίστοιχη λογική και ο Παναθηναϊκός με τη φυγή Ομπράντοβιτς και την αντικατάστασή του από τον Αργύρη Πεδουλάκη.
Ακόμη και η επιλογή Σφαιρόπουλου κινούνταν πάνω στην ίδια χρηστή λογική που βασιζόταν στην κληρονομιά του Ίβκοβιτς με τον ελληνικό κορμό και στο δεμένο σύνολο που έχτισε με φτηνό τρόπο το καλοκαίρι του '14 ο Μπαρτζώκας και το οποίο με τη σωστή διαχείριση του "οδοντίατρου" ολοκλήρωσε πολύ επιτυχημένα τη σεζόν με το πρωτάθλημα στην Ελλάδα και μια συμμετοχή στον τελικό της Ευρωλίγκας απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στην έδρα της. Όταν φάνηκε ότι κι αυτός έφτασε στα όριά του και δεν είχε να προσφέρει κάτι περισσότερο, η αποχώρηση έμοιαζε και ήταν λογική αφού υπήρχε μπροστά η προοπτική του Ντέιβιντ Μπλατ. Ξεκάθαρη αναβάθμιση σε θεωρητικό επίπεδο κι ας έχασε στη συνέχεια της σεζόν τη δυναμική της για εξωαγωνιστικούς λόγους (πρώτα τα οικονομικά και τα ηχητικά που οδήγησαν στις γελοιότητες του "μέχρι τέλους" και μετά η αρρώστια).
Στη σημερινή κατάσταση και έτσι όπως διαμορφωθεί το τοπίο με την ένδεια σε νέα καταξιωμένα προπονητικά ονόματα στην Ευρώπη να είναι μια πραγματικότητα παρόμοια με αυτή των νέων αθλητών, με τους πραγματικά ελπιδοφόρους (Σπανούλης) ή ελπιδοφόρους ικανούς (Γιασικεβίτσιους) ή τοπ προπονητές (Ομπράντοβιτς) να μην είναι για διάφορους λόγους διαθέσιμοι, οποιαδήποτε σκέψη για αλλαγή του Μπαρτζώκα με κάποιο από τα ονόματα που κυκλοφορούν στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι τουλάχιστον... λάθος, παράνοια ή απλά αυτοκτονική ηλιθιότητα.
1
