Conan1982 έγραψε: ↑Δευ Ιουν 02, 2025 2:09 pm
Εγώ συνεχίζω να πιστεύω ότι δεν είναι θέμα συγκρίσεων και δικαιολογιών. Το τι κάνει ο ένας δεν δικαιολογεί τις πράξεις του άλλου και το αντίθετο. Πρέπει να βάζουμε συγκρίσεις στην μέση; Ο καθένας κρίνεται για τις δικές του πράξεις, όχι για τις πράξεις των άλλων.
Μερικά πράγματα όμως τα θεωρώ δεδομένα.
Το ένα είναι ότι ο Γιαννακόπουλος ήθελε να προκληθεί όλος αυτός ο χαμός που πιθανόν να οδηγούσε και σε τιμωρία του Ολυμπιακού ή εκκένωση του γηπέδου. Το δείχνουν οι δηλώσεις των προηγούμενων ημερών. Το μπλουζάκι, η συνέχεια, τα στόρις.
Το άλλο είναι ότι αυτό δεν δικαιολογεί κανέναν να αρχίζει να βρίζει τον άλλο, ούτε τον Γιαννακόπουλο, ούτε τον Σλούκα ούτε δεν ξέρω ποιον.
Το τρίτο είναι ότι διαβάζω το φύλλο αγώνα. Έγιναν 3 προειδοποιήσεις και άλλες 6 φορές που υπήρξε χρήση λέιζερ (1 φορά) και υβριστικά συνθήματα (5 φορές) , γιατί δεν έγινε ξανά προειδοποίηση και προσωρινή διακοπή ή/και εκκένωση του γηπέδου;
Το τέταρτο είναι ότι δεν λες ότι οι Αγγελόπουλοι κάνουν ακριβώς την αυτοκριτική τους για την ατμόσφαιρα του γηπέδου. Δεν μπορείς να λες για τον Αταμάν που έβρισε όσους έβρισαν την Τουρκία αλλά να αγνοείς αυτούς που έβριζαν, δεν μπορείς να λες για τον Γιαννακόπουλο και την συμπεριφορά του και να αγνοείς την συμπεριφορά της εξέδρας.
Αυτά δεν ήθελα να γράψω τίποτα, δεν ξέρω αν έκανα και σωστά, αλλά νομίζω πως έχουμε μια βάση που μπορούμε να συμφωνήσουμε.
Έχουμε μία στρέβλωση που θέλω να παρατηρήσω. Θα χρησιμοποιήσω μεταβλητές και όχι πραγματικά ονόματα γιατί δεν έχει να κάνει με τις συγκεκριμένες ομάδες αλλά με οποιαδήποτε "ομάδα" στην οποία πιστεύουμε ότι ανήκουμε. Οι οπαδοί του Χ (και όχι μόνο) νιώθουν τόσο έντονα την ανάγκη να προστατέψουν την εικόνα των δικών τους μελών, που ουσιαστικά αρνούνται να παραδεχτούν οποιαδήποτε στραβή γιατί φοβούνται ότι έτσι θα τη γλιτώσει ο Υ (αντίπαλης ομάδας). Το σκεπτικό είναι: "Αν πω κάτι για τον Χ, τότε θα πούν ότι εξισώνω ή ότι αθωώνω τον Υ." Οπότε καταλήγουν να κουκουλώνουν τα πάντα μόνο λόγω από φοβικού ανταγωνισμού. Δεν υπάρχει πια διάθεση για αυτοκριτική ή αντικειμενική κρίση. Όπως έχουμε δει και από σχόλια τις προηγούμενες μέρες υπάρχει μόνο ο φόβος της "ήττας" στο επικοινωνιακό παιχνίδι.
Αυτό δημιουργεί μια κατάσταση όπου κανείς δεν μπορεί να μιλήσει καθαρά για την ομάδα του (επαναλαμβάνω πως δεν μιλάω μόνο για αθλητικά), γιατί όλα περνούν μέσα από το φίλτρο της αντιπαλότητας.
Και μιας και ξέρω πόσο σας έλειψαν οι εξυπνάδες μου, θα πω και το παρακάτω. Σύμφωνα με τον Jürgen Habermas, μια ουσιαστική δημόσια σφαίρα (Öffentlichkeit) προϋποθέτει ότι οι πολίτες μπορούν να ανταλλάσσουν επιχειρήματα με σκοπό την κατανόηση και όχι την επιβολή. Όταν ο διάλογος είναι ειλικρινής, μη χειριστικός, και βασισμένος σε λόγους που θα μπορούσαν να είναι αποδεκτοί από οποιονδήποτε συμμετέχει, τότε έχουμε κάτι που πλησιάζει τον ορθολογικό διάλογο (herrschaftsfreier Diskurs)*.
Στην περίπτωση μας εδώ: αντί να υπάρχει διάλογος για τις συμπεριφορές των παραγόντων (του Χ ή του Υ), ο λόγος μετατρέπεται σε εργαλείο στρατοπέδων. Κάθε κριτική εναντίον "των δικών μας" εκλαμβάνεται ως ενίσχυση των "άλλων". Ο λόγος δεν είναι πια ανεξάρτητος αλλά γίνεται αμυντικός μηχανισμός. "Δεν θα πω την αλήθεια που βλέπω, γιατί φοβάμαι ότι θα τη χρησιμοποιήσει ο αντίπαλος". Σε αυτό το πλαίσιο, ο "διάλογος" γύρω από τους προέδρους/λαούς κλπ δεν είναι καν διάλογος. Είναι ένας ιδεολογικός καθρέφτης όπου κάθε πλευρά κοιτάζει τον εαυτό της και βλέπει μόνο ό,τι τη συμφέρει. Και όπως έχουν γράψει και κάποιοι άλλοι πιο πάνω, αυτό είναι σύμπτωμα μιας ευρύτερης αποτυχίας του δημόσιου λόγου να ξεφύγει από τη λογική της παράταξης και να λειτουργήσει ως εργαλείο πραγματικής κοινωνικής κατανόησης. Και τελικά, η δημόσια σφαίρα γεμίζει με κραυγές, αλλά όχι με σκέψη.
*τα γερμανικά τα έβαλα για πληρότητα, δεν είχα ιδέα πως λέγονται.