Συγγνώμη αλλά η φτήνια του κυνισμού δεν είναι επιχείρημα. Συμφωνούμε σε κάτι πάντως βλέπω. Οι ακροδεξιοί βλέπουν το γήπεδο ως πολιτικό χώρο. Ακριβώς γι’αυτό δεν αρκεί να λέμε no politica. Αν δεν υπάρχει αντίλογος, θα κυριαρχήσει όποιος φωνάζει πιο δυνατά. Κι αυτοί που φωνάζουν πιο δυνατά συνήθως δεν είναι αυτοί που υπερασπίζονται τους αδύναμους ή τους ανθρώπους του περιθωρίου. Οπότε, ας μην παριστάνουμε ότι μπορούμε να μείνουμε «εκτός». Είμαστε ήδη μέσα, απλώς διαλέγουμε αν θα μιλήσουμε ή αν θα αφήσουμε άλλους να μιλήσουν για εμάς.manhac έγραψε: ↑Κυρ Ιούλ 06, 2025 2:14 amΩραία όσα γράφεις, αλλά μην παραπονιέστε μετά για τους ακροδεξιούς στα γήπεδα και αυτοί σαν χώρο πολιτικής το βλέπουν. Εμείς απλά τη σπυριάρα πήγαμε να δούμε να τη μπιστάνε να ξεφύγει λίγο το μυαλό μας. Εν τω μεταξύ ο φίλος σήκωσε πανό υπέρ Παλαιστίνης το 90 με πρόεδρο τον Κόκκαλη της Στάζι. Επίσης μπέσα, ειχα καθηγητή λύκειο αρχές δεκαετίας 2000 που πίστευε ακριβώς τα ίδια και για το σχολείο. Μάθημα μηδέν, θεωρία πρώτος, πατρονάρισμα καταλήψεων πρώτος και όπως αποδείχθηκε περίτρανα το 2008 πρώτος και στο πλιάτσικο καταστημάτων στις πορείες (αν και έπρεπε να το είχαμε ψιλιαστεί νωρίτερα γιατί πάντα μετά τις επιστροφές του από ολιγοήμερες αποδράσεις στας Αθήνας ήταν σένιος από πάνω μέχρι κάτω).nikolas_asteri έγραψε: ↑Κυρ Ιούλ 06, 2025 12:52 am
Έχουμε τσακωθεί παλαιότερα για πολιτικά οπότε γνωρίζω (χοντρικά) την άποψη σου. Το "no politica" δεν είναι κάτι ουδέτερο. Είναι πολιτική στάση και μάλιστα πολύ συντηρητική. Εσύ μπορεί να θέλεις έναν χώρο απαλλαγμένο από κομματικές κορώνες και ιδεολογικές συγκρούσεις όμως το "no politica" δεν σημαίνει αποχή από την πολιτική. Είναι μια πολιτική επιλογή, με σαφείς συνέπειες.
Πρώτα απ’ όλα, δεν υπάρχει καθαρός, αποπολιτικοποιημένος χώρος. Ο αθλητισμός ήταν πάντα πολιτικός. Δες τους Black Panthers, τους Ολυμπιακούς στη ναζιστική Γερμανία, την απαγόρευση των Παλαιστινιακών συμβόλων, τις κρατικές χρηματοδοτήσεις και τις φορολογικές ασυλίες των ομάδων. Το "δεν θέλω πολιτική στο γήπεδο" συνήθως σημαίνει "δεν θέλω "κάποιες" πολιτικές" και συνήθως αυτές που σε ενοχλούν, αυτές που ζητούν αλλαγή. Αν, για παράδειγμα, μια εξέδρα σηκώσει πανό για τα δικαιώματα των μεταναστών, των γυναικών, της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, ενάντια στην αστυνομική βία, αυτό θεωρείται "πολιτικοποίηση" και αποδοκιμάζεταιαπό μερίδα του κόσμου. Αν όμως οι ίδιες εξέδρες κάνουν τα στραβά μάτια όταν μια ομάδα λειτουργεί ως υποχείριο ενός κόμματος ή ολιγάρχη, τότε σπάνια θεωρείται αυτό πολιτικό. Γιατί; Διότι η "κανονικότητα" που έχουμε μάθει να δεχόμαστε είναι εξαρχής ιδεολογικά φορτισμένη.
Όλοι οι άνθρωποι είναι φιλόσοφοι και όλοι οι άνθρωποι κάνουν πολιτική με την κάθε τους μικρή ή μεγάλη πράξη. Όλοι έχουμε μια κοσμοθεωρία στο κεφάλι μας. Πολιτική είναι και η αδράνεια και η σιωπή. Ο αθλητισμός όπως και η τέχνη, η παιδεία κλπ δεν ζει έξω από αυτό το πλαίσιο. Ακόμη και το αίτημα για "ηρεμία" και "ουδετερότητα" προυποθέτει μια αντίληψη για το τι είναι αποδεκτό και τι όχι. Το να απορρίπτεις τόσο τον φασισμό όσο και τα αντιφασιστικά μηνύματα στο όνομα της "ουδετερότητας" δεν είναι συμμετρική στάση. Λες "δεν θέλω φασίστες, αλλά ούτε και αυτούς που αντιστέκονται σε αυτούς". Όμως η ιστορία μας έχει δείξει τι συμβαίνει όταν οι "ουδέτεροι" σιωπούν μπροστά στην αδικία.
Μπορείς να μη φωνάζεις συνθήματα ούτε να συμφωνείς με όλα τα πανό. Αλλά ας αναγνωρίσουμε ότι το γήπεδο ήταν και θα είναι πάντα χώρος πολιτικής όχι κομματικής κατ’ ανάγκην, αλλά πολιτικής με την ουσιαστική έννοια. Είναι δηλαδή χώρος όπου τίθενται ερωτήματα για το τι είναι δίκαιο, ποιος ανήκει, ποιος αποκλείεται, τι σημαίνει κοινότητα. Το "no politica" απλώς διαιωνίζει τη σιωπηλή αποδοχή της άρχουσας τάξης η οποία έχει σαφές πολιτικό χρώμα.
Κανείς δεν σου λέει να μην πας στο γήπεδο για τον αγώνα, ούτε σου λέω να παρακολουθήσεις σεμινάρια πολιτικής θεωρίας στη θύρα 25. Το πρόβλημα είναι ότι ενώ απολαμβάνεις ένα κομμάτι κοινού χώρου, απαιτείς ταυτόχρονα να μην ενοχλείσαι από τα υπόλοιπα κομμάτια της κοινωνίας που είναι παρόντα. Όμως αυτή η συνύπαρξη είναι η ουσία του δημόσιου χώρου.
Τώρα το κομμάτι με τον καθηγητή σου είναι λίγο άσχετο να σου πω την αλήθεια. Το αν ο Χ καθηγητής είναι κακός ή διέπραξε κάτι μεμπτό δεν ακυρώνει το γεγονός ότι ο αθλητισμός και η εκπαίδευση είναι χώροι όπου εκφράζεται η κοινωνική συνείδηση. Αν ένας άνθρωπος κάνει κατάχρηση μιας ιδέας, αυτό αφορά τον ίδιο και όχι την ιδέα. Αν το πρόβλημά σου είναι ότι κάποιοι σηκώνουν πανό ενώ υπάρχουν αντιφάσεις στην καθημερινή τους ηθική, τότε μπορείς να πεις ότι το πρόβλημα είναι η υποκρισία, όχι η πολιτική στο γήπεδο. Να τα διαχωρίζουμε.
Αν θέλουμε το γήπεδο να είναι μια ανάσα από τα προβλήματα της κοινωνίας, δεν πρέπει να παριστάνουμε πως αυτά δεν υπάρχουν. Πρέπει να δημιουργήσουμε έναν χώρο όπου μπορούν όλοι να ανασαίνουν. Και αυτό είναι πολιτική στάση. Το να λες «αφήστε τα όλα στην πόρτα» είναι σαν να λες «ας μείνουν τα προβλήματα αόρατα για να μη χαλιόμαστε». Αλλά έτσι ποτέ δεν αλλάζει τίποτα.