Remembering Kobe
Συντονιστής: Captains
-
mixalisgate7
- Reactions: 1471
- Δημοσιεύσεις: 5846
- Εγγραφή: Τρί Δεκ 04, 2012 1:08 am
- Αγαπημένος παίκτης: Michael Jordan
- Αγαπημένη ομάδα:
- Προειδοποιήσεις:
0
-
ggr
- Reactions: 11
- Δημοσιεύσεις: 3656
- Εγγραφή: Τετ Φεβ 23, 2011 3:57 pm
- Τοποθεσία: Φθιώτιδα
- Αγαπημένη θέση: SF, PF
- Αγαπημένος παίκτης: Φ.Χριστοδούλου
- Αγαπημένη ομάδα:
- Αγαπημένη ομάδα: Πανιώνιος, Detroit Pistons
- Προειδοποιήσεις:
0
Αυτό που αναφέρει στο τελευταίο κομμάτι, είναι και το δικό μου "πιστεύω" γι' αυτόν τον παίχτη. Μπορεί ο Lebron να έχει μεγαλύτερη διάρκεια και ίσως καλύτερα νούμερα σε μ.ο. αλλά ο συγχωρεμένος ήταν πραγματικά ο ορισμός της μπασκετικής αρμονίας. Χαιρόσουν να τον βλέπεις στο γήπεδο. Σ' αυτό το κομμάτι μόνο αυτός και ο Τζόρνταν αγγίζουν την τελειότητα.
1
1
Γεια σου μικρέ,
Είμαι ο τύπος με τη λευκή φανέλα σε αυτήν την φωτογραφία και μου πήρε δύο μέρες για να επεξεργαστώ αυτό που συνέβη.
Γεια σου μικρέ, όπως σου έλεγα για μένα θα είσαι για πάντα το παιδί στο Piattelli Trophy στο Montecatini Terme το 1989: ένα αδύνατο παιδί με μακριά λεπτά πόδια, με ζωηρά μάτια και ένα χαμόγελο που, αργότερα, θα γοητευε όχι μόνο το μπάσκετ αλλά και τον κόσμο στο σύνολό του.
Ένα παιδί που ένα βράδυ, πριν από τριάντα χρόνια, έκανε κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο, μπήκε στο γήπεδο μαζί με τον πατέρα του «Μπίλι Τζο», με τους «μεγάλους» κατά τη διάρκεια των τελικών ενός θερινού τουρνουά, με τη φανέλα του να φτάνει στα γόνατά και το θράσος του πρωταθλητή, ακόμα κι αν ήσουν μόλις έντεκα. Προσπάθησες να αφήσεις ένα σημάδι στο παιχνίδι με το να είσαι πρωταγωνιστής, όπως θα έκανες άλλωστε αργότερα και για το υπόλοιπο της καριέρας σου.
Οι τελικοί ενός θερινού τουρνουά, πιθανώς ένα από τα πιο σημαντικά τουρνουά εκείνη την εποχή που γινόταν στο Montecatini στα καλύτερα χρόνια του μπάσκετ της Τοσκάνης. Στο γήπεδο υπήρχαν μόνο ενήλικες παίκτες, από τις Serie A, Serie B, Serie C και Serie D. από Montecatini, Pistoia, Livorno, Siena και Florence και κανείς δεν ήθελε να χάσει, ήταν σοβαρή δουλειά…
Θέματα τοπικής αντιπαλότητας και τιμής, «ιταλικά προάστια», αλλά συναισθήματα και εφόδια που θα έπαιρνες μαζι με το τεράστιο ταλέντο σου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
«Ένα παιδί στο γήπεδο, πόσο χαριτωμένο!», ηταν η σκέψη των 1.000 ανθρώπων στις κερκίδες, ανάμεσά τους η μητέρα σου, που σε κοιτάζει συνεπαρμένη.
«Ένα παιδί στο γήπεδο, τι βλακεία!», σκέφτηκαν οι παίκτες.
«Τι πρέπει να κάνω τώρα;», η σκέψη του άντρα που έπρεπε να σε μαρκάρει
Και αυτός ο άνθρωπος, καλώς ή κακώς, ήμουν εγώ, ένας μέτριος παίκτης από τις χαμηλές κατηγορίες της Τοσκάνης.
Και ο μικρός πιάνει την μπάλα…και λέω στον εαυτό μου «μην κουνηθείς μην κάνεις τίποτα… είναι ένα παιδί!»
Ο μικρός σουτάρει για τρείς … τίποτα άλλο παρά μόνο δυχτάκι, το πλήθος τρελαίνεται και οι συμπαίκτες μου δείχνουν σημάδια αποδοκιμασίας.
Επόμενη φάση, ο μικρός παίρνει ξανά την μπάλα ... πλησιάζω αλλά δεν σηκώνω τα χέρια ... είναι παιδί!
Το παιδί, ατρόμητο, ρίχνει και άλλο τρίποντο … και σκοράρει ξανά! Το πλήθος φωνάζει ξανά, οι συμπαίκτες μου γκρινιάζουν ξανά, ο προπονητής μου που δεν ήθελε να χάσει (κανένας δεν ήθελε) καλεί ένα τάιμ άουτ και απαιτεί να παίξω άμυνα.
Επιστρέφουμε στο γήπεδο.
Και πάλι το παιδί έχει την μπάλα.
Όλο το γήπεδο θέλει το παιδί να σουτάρει. Και το ενθαρρύνει.
Όλοι οι συμπαίκτες μου θέλουν να το παίξω άμυνα. Και μου φωνάζουν "μην το αφήσεις να σουτάρει!"
"Γαμώτο" σκέφτομαι "τι πρέπει να κάνω τώρα;"
Πλησιάζω στο παιδί και με τα μάτια μου προσπαθώ να του πω «μην το κάνεις, σε παρακαλώ»
Δεν υπάρχει περίπτωση, έχει απόλυτη αποφασιστικότητα στα μάτια του (υπήρχε ήδη η νοοτροπία mamba;)
Το πλήθος είναι εκτός εαυτού, σούταρε! Ξανά!
Σηκώνω τα χέρια μου χωρίς καν να κοιτάζω το παιδί.
Απερίσκεπτο όπως πριν, παίρνει την μπάλα, μεγαλύτερη και βαρύτερη από αυτό και σουτάρει.
Αθέλητα και αναπόφευκτα, του κάνω τάπα, τι θα σκέφτηκε η μητέρα του για μένα;
Η κερκίδα μου φωνάζει απογοητευμένη, οι συμπαίκτες μου συνεχίζουν να παίζουν σαν να μην συνέβη τίποτα…
Αρχίζω να γελάω αντιμετωπίζοντας αυτήν την τραγικοκωμική κατάσταση και λέω στον προπονητή «ή με βγάζεις έξω ή έλα εσύ να μαρκάρεις τον μικρό»
Σωστά ... Ο μικρός ... Αυτός ο μικρός που σε λίγα χρόνια θα είχε δώσει στο μπάσκετ τόσα πολλά συναισθήματα που κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης επιστολής αγάπης, το καλύτερο αντίο που έχει γράψει κάποιος.
Αντίο μικρέ…
Τώρα θα κάνεις τους αγγέλους να ερωτεύονται το μπάσκετ, κάθε σου καλάθι και ένα θεϊκό «σχέδιο»!
Ίσως μια μέρα θα παίξουμε ξανά 1 με 1 και, χωρίς αμφιβολία, θα μου δώσεις πίσω αυτό το γελοίο μπλοκ, ενώ η κόρη σου θα μας παρακολουθεί και θα γελάει.
5… 4… 3… 2… 1…
Αντίο, Κόμπε. Ήταν όμορφο.
https://www.ilriformista.it/ciao-bimbo- ... nte-41451/
Είμαι ο τύπος με τη λευκή φανέλα σε αυτήν την φωτογραφία και μου πήρε δύο μέρες για να επεξεργαστώ αυτό που συνέβη.
Γεια σου μικρέ, όπως σου έλεγα για μένα θα είσαι για πάντα το παιδί στο Piattelli Trophy στο Montecatini Terme το 1989: ένα αδύνατο παιδί με μακριά λεπτά πόδια, με ζωηρά μάτια και ένα χαμόγελο που, αργότερα, θα γοητευε όχι μόνο το μπάσκετ αλλά και τον κόσμο στο σύνολό του.
Ένα παιδί που ένα βράδυ, πριν από τριάντα χρόνια, έκανε κάτι μοναδικό και ανεπανάληπτο, μπήκε στο γήπεδο μαζί με τον πατέρα του «Μπίλι Τζο», με τους «μεγάλους» κατά τη διάρκεια των τελικών ενός θερινού τουρνουά, με τη φανέλα του να φτάνει στα γόνατά και το θράσος του πρωταθλητή, ακόμα κι αν ήσουν μόλις έντεκα. Προσπάθησες να αφήσεις ένα σημάδι στο παιχνίδι με το να είσαι πρωταγωνιστής, όπως θα έκανες άλλωστε αργότερα και για το υπόλοιπο της καριέρας σου.
Οι τελικοί ενός θερινού τουρνουά, πιθανώς ένα από τα πιο σημαντικά τουρνουά εκείνη την εποχή που γινόταν στο Montecatini στα καλύτερα χρόνια του μπάσκετ της Τοσκάνης. Στο γήπεδο υπήρχαν μόνο ενήλικες παίκτες, από τις Serie A, Serie B, Serie C και Serie D. από Montecatini, Pistoia, Livorno, Siena και Florence και κανείς δεν ήθελε να χάσει, ήταν σοβαρή δουλειά…
Θέματα τοπικής αντιπαλότητας και τιμής, «ιταλικά προάστια», αλλά συναισθήματα και εφόδια που θα έπαιρνες μαζι με το τεράστιο ταλέντο σου στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
«Ένα παιδί στο γήπεδο, πόσο χαριτωμένο!», ηταν η σκέψη των 1.000 ανθρώπων στις κερκίδες, ανάμεσά τους η μητέρα σου, που σε κοιτάζει συνεπαρμένη.
«Ένα παιδί στο γήπεδο, τι βλακεία!», σκέφτηκαν οι παίκτες.
«Τι πρέπει να κάνω τώρα;», η σκέψη του άντρα που έπρεπε να σε μαρκάρει
Και αυτός ο άνθρωπος, καλώς ή κακώς, ήμουν εγώ, ένας μέτριος παίκτης από τις χαμηλές κατηγορίες της Τοσκάνης.
Και ο μικρός πιάνει την μπάλα…και λέω στον εαυτό μου «μην κουνηθείς μην κάνεις τίποτα… είναι ένα παιδί!»
Ο μικρός σουτάρει για τρείς … τίποτα άλλο παρά μόνο δυχτάκι, το πλήθος τρελαίνεται και οι συμπαίκτες μου δείχνουν σημάδια αποδοκιμασίας.
Επόμενη φάση, ο μικρός παίρνει ξανά την μπάλα ... πλησιάζω αλλά δεν σηκώνω τα χέρια ... είναι παιδί!
Το παιδί, ατρόμητο, ρίχνει και άλλο τρίποντο … και σκοράρει ξανά! Το πλήθος φωνάζει ξανά, οι συμπαίκτες μου γκρινιάζουν ξανά, ο προπονητής μου που δεν ήθελε να χάσει (κανένας δεν ήθελε) καλεί ένα τάιμ άουτ και απαιτεί να παίξω άμυνα.
Επιστρέφουμε στο γήπεδο.
Και πάλι το παιδί έχει την μπάλα.
Όλο το γήπεδο θέλει το παιδί να σουτάρει. Και το ενθαρρύνει.
Όλοι οι συμπαίκτες μου θέλουν να το παίξω άμυνα. Και μου φωνάζουν "μην το αφήσεις να σουτάρει!"
"Γαμώτο" σκέφτομαι "τι πρέπει να κάνω τώρα;"
Πλησιάζω στο παιδί και με τα μάτια μου προσπαθώ να του πω «μην το κάνεις, σε παρακαλώ»
Δεν υπάρχει περίπτωση, έχει απόλυτη αποφασιστικότητα στα μάτια του (υπήρχε ήδη η νοοτροπία mamba;)
Το πλήθος είναι εκτός εαυτού, σούταρε! Ξανά!
Σηκώνω τα χέρια μου χωρίς καν να κοιτάζω το παιδί.
Απερίσκεπτο όπως πριν, παίρνει την μπάλα, μεγαλύτερη και βαρύτερη από αυτό και σουτάρει.
Αθέλητα και αναπόφευκτα, του κάνω τάπα, τι θα σκέφτηκε η μητέρα του για μένα;
Η κερκίδα μου φωνάζει απογοητευμένη, οι συμπαίκτες μου συνεχίζουν να παίζουν σαν να μην συνέβη τίποτα…
Αρχίζω να γελάω αντιμετωπίζοντας αυτήν την τραγικοκωμική κατάσταση και λέω στον προπονητή «ή με βγάζεις έξω ή έλα εσύ να μαρκάρεις τον μικρό»
Σωστά ... Ο μικρός ... Αυτός ο μικρός που σε λίγα χρόνια θα είχε δώσει στο μπάσκετ τόσα πολλά συναισθήματα που κανείς δεν θα μπορούσε ποτέ να φανταστεί, συμπεριλαμβανομένης της καλύτερης επιστολής αγάπης, το καλύτερο αντίο που έχει γράψει κάποιος.
Αντίο μικρέ…
Τώρα θα κάνεις τους αγγέλους να ερωτεύονται το μπάσκετ, κάθε σου καλάθι και ένα θεϊκό «σχέδιο»!
Ίσως μια μέρα θα παίξουμε ξανά 1 με 1 και, χωρίς αμφιβολία, θα μου δώσεις πίσω αυτό το γελοίο μπλοκ, ενώ η κόρη σου θα μας παρακολουθεί και θα γελάει.
5… 4… 3… 2… 1…
Αντίο, Κόμπε. Ήταν όμορφο.
https://www.ilriformista.it/ciao-bimbo- ... nte-41451/
- Συνημμένα
-
- FB_IMG_1611754475210.jpg (7.62 KiB) Προβλήθηκε 4186 φορές
3
2
1
1
Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς
Oι κανονισμοί του forum
Οδηγίες για ένα καλό post
https://dragon.mochahosted.com/basketfo ... index.html
Oι κανονισμοί του forum
Οδηγίες για ένα καλό post
https://dragon.mochahosted.com/basketfo ... index.html
-
nikolas12
- Reactions: 851
- Δημοσιεύσεις: 4065
- Εγγραφή: Κυρ Δεκ 23, 2007 10:36 pm
- Αγαπημένη θέση: SG
- Αγαπημένος παίκτης: Kobe Bryant, Σπανούλης
- Αγαπημένη ομάδα:
- Προειδοποιήσεις:
0
0
Για μουσική, σειρές, ταινίες, βιβλία και καφροραδιοφωνικές εκπομπές: anthem.gr
Επίσης μία στο τόσο γράφω κι εδώ: Super Hero News
Τσεκ
Επίσης μία στο τόσο γράφω κι εδώ: Super Hero News
Τσεκ