Δια ζώσης θα ήταν καλύτερα τα πράγματα, δεν θα υπήρχαν αστοχίες και παρεξ'ηγηση. Βασικά δεν έχουμε κάτι να χωρίσουμε.
Ημουν παρών κάτω απο τους ευκάλυπτους, όταν έφευγαν οι 6, ημουν παρών και στην πρώτη αλλά και στις επόμενες του Φάνη.
Ειλικρινά, το συναίσθημα είναι ίδιο, τότε και σήμερα. Αυτά όσον αφορά τη σημαντικότητα της επαναφοράς του Φάνη στα ενδότερα.
Είμαι συγκινημένος, περήφανος για τον φίλο, ανυπόμονος να δώ τη σφραγίδα του.
Ναι ο Φάνης είναι μια έμπνευση απο μόνος του, αλλά ζούσε και συνεχίζει μέσα στην έμπνευση.
Είναι καλλιτέχνης, αεροβατεί, δεν έχει σχέση με το ορθολογικό και το μετρήσιμο.
Ουτε με το καθώς πρέπει. ( μη το συνεχισω διότι θα φτάσω σε υπερβολές στα μάτια των νεότερων)
Δεν είναι αμφιβολία, ουτε κριτική, είναι άγχος. Οι καιροί είναι "άλλοι" και είμαστε στα πολύ δύσκολα σαν σύλλογος,
το μόνο που μπασκετικά μας κρατάει είναι η επάνοδος των ακαδημιών.
Το άγχος λοιπόν είναι ΠΩΣ διάολο όλοι μας θα καταφέρουμε το τσουνάμι που θα δημιουργηθεί με την εμπλοκή του,
να το κάνουμε θετική ενέργεια και να αποκλείσουμε κάθε περίπτωση να τον κάψουμε.