Στα χαρτιά η καλύτερη περίπτωση για το τριφύλλι είναι ο Αντρέα "la stella nazionale" Τρινκιέρι. Έχει μοντέρνες ιδέες, μπορεί να εξελίξει νέα ταλέντα, μπορεί επίσης να αναδείξει άγνωστους Αμερικανούς με ένα κάποιο ποτένσιαλ και να φτιάξει καριέρες, έχει αποδείξει ότι μπορεί να χτίσει ανταγωνιστικές ομάδες με χαμηλό μπάτζετ, έχει μετατρέψει την αμπάσκετη Μπάγερν σε ομάδα οχτάδας και έχει παλέψει δις στα πλέι-οφ απέναντι στα ακλόνητα φαβορί φτάνοντας τα στα όριά τους, όπως και την ομάδα του.
Όλα αυτά μπορεί να τα κάνει σε κλαμπ σαν τη Μπάγερν ή παλιότερα τη Μπρόουζ Μπάμπεργκ που έχουν ένα τεχνοκρατικό στυλ διοίκησης και την υπομονή να αφήσουν ένα πρότζεκτ να εξελιχθεί μέχρι τέλους, δηλαδή μέχρι να επιτευχθούν οι στόχοι ακόμη κι αν αυτοί κρίνονται στα μάτια του μέσου απαιτητικού μπασκετικού οπαδού μάλλον περιορισμένοι για τα δεδομένα ομάδων που διεκδικούν κάθε χρόνο τη συμμετοχή τους στο φάιναλ φορ ή ακόμη και το τρόπαιο της Ευρωλίγκας. Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο λειτουργίας και εταιρικής-αθλητικής κουλτούρας δείχνει να είναι αρκετά αποτελεσματικός.
Αυτό το πολύ οργανωμένο πλαίσιο, όπως όλοι έχουμε διαπιστώσει, απέχει παρασάγγας από τον τρόπο λειτουργίας του Παναθηναϊκού στα δέκα χρόνια που τον τρέχει διοικητικά και χρηματοδοτικά ο DPG. Στην πραγματικότητα δεν συνάδει και με τον τρόπο λειτουργίας που είδαμε να διατρέχει το κλαμπ ακόμη και στα χρόνια των πρεσβύτερων αφών, με εξόφθαλμα τρανταχτή εξαίρεση την περίπτωση της πρότυπης συνύπαρξής τους (το απόλυτο πρότυπο για κάθε ομάδα ή παράγοντα με πακέτα για σπρώξιμο που ψάχνει με μανία το ιερό δισκοπότηρο της επιτυχίας) με τον άρχοντα των δαχτυλιδιών, τον ένα και μοναδικό Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τον επονομαζόμενο και Γκαστόνε (πολύ μπασκέ αυτοί που τον βάφτισαν έτσι, ΛΑΙΜΑΙ).
Το πέρασμα του Τρινκιέρι από την εθνική Ελλάδος δεν αφήνει εκ πρώτης όψεως μεγάλες ελπίδες για επιτυχή ολοκλήρωση μιας μελλοντικής του συνεργασίας με τον DPG. Το λέω αυτό γιατί το διοικητικό της μοντέλο (αυταρχικό με μπόλικη δόση ανορθολογισμού και πλήρη έλλειψη μακροπρόθεσμης προοπτικής) την μικρή περίοδο που ο Ιταλός αλενατόρε βρέθηκε στον πάγκο της γαλανόλευκης, παρουσιάζει αρκετές αναλογίες έστω και με μπόλικη δημιουργική σκέψη -αφού μιλάμε για αντιπροσωπευτικό συγκρότημα και όχι για επαγγελματικό κλαμπ- και μπορεί να συγκριθεί με αυτό του Παναθηναϊκού επί DPG. Ένας βασικός λόγος που υποστήριξα εξαρχής ότι η περίπτωσή του είναι η καλύτερη δυνατή αλλά πάντα στα χαρτιά και με πολύ μεγάλη πιθανότητα αυτή η προσδοκία να καταρριφθεί πανηγυρικά στην πράξη.
Πέραν όλων των παραπάνω καλό είναι να δούμε αν υπάρχει αντικειμενικός λόγος να αφήσει ο Τρινκιέρι τη Μπάγερν και την επαγγελματική ασφάλεια που αυτή προσφέρει με την ομπρέλα και το πρεστίζ του ποδοσφαιρικού κολοσσού, για να πάει σε έναν Παναθηναϊκό που κινείται οικονομικά στα ίδια πάνω κάτω επίπεδα με τη Βαυαρική ομάδα, δεν έχει καμία σχέση με το στάτους του επί εποχής Ζοτς, δεν δίνει τίποτα ιδιαίτερες εγγυήσεις ότι υπάρχει προοπτική να πλησιάσει τα νούμερα της εποχής των παχιών αγελάδων και το χειρότερο δεν φημίζεται τα τελευταία χρόνια για κάτι περισσότερο από ένα ακόμη νεκροταφείο προπονητών...
. 
