Αθλητικά, η κίνηση Γουοκαπ είναι σαν κλωτσιά ανάμεσα στα πόδια σε αγώνα πυγμαχίας. Με τον διαιτητή να κοιτάει αλλού. Και με (κάποιους) οπαδούς να πανηγυρίζουν. Δημιουργείται ξεκάθαρο πλεονέκτημα του ΟΣΦΠ (υπό τις παρούσες συνθήκες) που είναι και το μόνο πιστευτό κίνητρο πίσω απ’την ενέργεια. Επίσης, αποτελεί νάρκη στην μετέπειτα καλή λειτουργία του πρωταθλήματος καθώς παρόμοιες αξιώσεις θα αποκτήσουν και οι άλλες ομάδες.
Εννοείται πως και στον ΠΑΟ να ‘παιζε ο Γουοκαπ, το ίδιο θα ‘λεγα.
Κοινωνικά, ντροπή μόνο. Ελλαδιστάν. Μερικοί είναι πιο ίσοι απ’ τους άλλους. Οι κοινωνικές προεκτάσεις της απόφασης είναι για να σου γυρίζουν τ άντερα.
Όσον αφορά την εθνική ομάδα και το παράδειγμα της Ισπανίας, της Τουρκίας κλπ, νομίζω πως είναι ζήτημα προσωπικών αξιών. Αν πχ θες την διάκριση τόσο πολύ, αποδέχεσαι τον Γουοκαπ /Μπράουν/Λαρκιν κλπ. Ολοι οι καλοί – μπασκετμπολιστες – χωράνε.
Ωστόσο, δεν συμφωνούμε όλοι ότι αυτό που μετράει παραπάνω είναι η διάκριση, ή η μάχη χωρίς δεκανίκια, ή η άρνηση να ακολουθήσεις την τάση, ή το παιχνίδι αυτό καθαυτό . Δεν είμαστε όλοι ίδιοι.
Υ. Γ. Το Γουοκαπίδης μ αρέσει πιο πολύ απ τ'αλλα.
Υ. Γ. 2. Ποιος ο λόγος του πολ; να διαπιστωσουμε το προφανές; οι του ΟΣΦΠ συντριπτικό ναι, οι υπόλοιποι όχι.