Ένα γενικό σχόλιο: Τα τελευταία 3 χρόνια (ευελπιστώ ότι θα γίνουν 4, 5 ή και περισσότερα) η συζήτηση που αφορά τον Ολυμπιακό, σχετίζεται με το αν θα είναι 1ος, 2ος, 3ος ή 4ος στην Ευρώπη. Όπως και για το αν θα είναι 1ος ή 2ος στο Ελληνικό πρωτάθλημα. Δεν ξέρω αν - με εξαίρεση την Ρεάλ- υπάρχει άλλος σύλλογος που έχει αυτή την πολυτέλεια. Σίγουρα πάντως δεν υπάρχει άλλος σύλλογος που να έχει αυτόν τον …ευτυχή «προβληματισμό» με το συγκεκριμένο budget.
Καταλαβαίνω (και συναισθάνομαι) το πώς επιδρά στην σκέψη των φίλων του Ολυμπιακού, η άκρως εντυπωσιακή και σαφέστατα δίκαια επιτυχία του Παναθηναϊκού το 2024.
Η πορεία του ΠΑΟ πολύ πιθανόν να συνεχιστεί. Υπάρχουν τα στοιχεία που μπορούν να το εγγυηθούν (ισχυρά επενδυτικά θεμέλια με το γήπεδο και η παρουσία του Εργκίν Αταμαν). Παράλληλα όμως και τα στοιχεία που προβληματίζουν για μια διαφορετική εξέλιξη (διοικητική κυκλοθυμία σε συνδυασμό με οικονομική περατότητα, «βάση» σε ατομικά στοιχεία παικτών που μπορεί να αποχωρήσουν και σίγουρα θα μεγαλώσουν, εύθραυστες ισορροπίες «έντονων» χαρακτήρων σε όλο το εύρος).
Στον Ολυμπιακό δεν γνωρίζω να θα κερδηθεί το στοίχημα των τίτλων (τέτοιες προβλέψεις άλλωστε είναι εξαιρετικά επισφαλείς). Έχω όμως μια σχετική σιγουριά για το ότι θα συνεχίζει να «πονοκεφαλιάζει» σε …υψηλό επίπεδο. Λόγο του οικοδομήματος που έχει ήδη κτίσει.
Για τα μεταγραφικά (που είναι και το topic δηλαδή) δεν θα προτείνω ονόματα. Εστιάζω στα κριτήρια με τα οποία θα «στηθεί» η ομάδα με την περιφέρεια της να είναι και το μεγάλο ζήτημα.
Νομίζω πως το πρώτο κριτήριο δεν πρέπει να είναι –αυτοτελώς- ο «παίκτης καλαθομηχανή» ή το «clutchness». (Ειδικά το τελευταίο δεν πιστεύω ότι είναι κάποιο είδος αυτόνομου κι εκ γενετής ταλέντου. Δημιουργείται από έναν συνδυασμό των ικανοτήτων του παίκτη, της εξέλιξης του «συλλογικού αφηγήματος» που τον συνοδεύει σταδιακά και της παρόδου του χρόνου).
Κριτήριο πρέπει να είναι το πώς θα διαμορφωθούν οι συνθήκες ώστε κανείς να μην μπορεί να αμυνθεί στον Ολυμπιακό «κλείνοντας» την ρακέτα. Τότε θα «απελευθερωθεί» η κορυφαία δυνατότητα που έχει σε σχέση με τον ανταγωνισμό: Το να διαθέτει 4 παίκτες ζωγραφιστού με εξαιρετικά και πολυσχιδή «τελειώματα» (Μιλουντίνοφ, Ραιτ, Πετρούσεφ, Φαλ).
Αυτό μπορεί να γίνει αρχικά, αλλά όχι αποκλειστικά, με το σούτ. Ήδη υπάρχει ίσως ο κορυφαίος στο spot σουτ στην Ευρώπη, ο Άλεκ Πήτερς. Οπότε πολύ σημαντικό είναι να ενισχυθεί ο ρόλος/η πλευρά του σουτέρ σε δύο ακόμη παίκτες που φαίνεται να έχουν την δυνατότητα: Του Πετρούσεφ και του Ράιτ (που στον μικρό τελικό του F4 αν προσέξατε έπαιξε στο 4). Εάν αυτό συμβεί θα είναι μια κορυφαία «μεταγραφή».
Στην περιφέρεια το ενδεχόμενο του «υπερ-παίκτη» στο 1-2 λογικά θα επιλύσει το παραπάνω θέμα με τρόπο αυτονόητο.
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να διασφαλισθεί και η δυνατότητα υψηλού επιπέδου «εμβολισμού» της αντίπαλης άμυνας με διείσδυση. Έστω και με παίχτη που θα έχει κατά βάση αυτή την δυνατότητα, ώστε να τραβάει παίκτες και να «ελευθερώνει» τους ψηλούς.
Αυτά όμως δίχως «εκπτώσεις» σε άμυνα και αθλητικότητα (και κατά προτίμηση με μέγεθος), αφού ο ΠΑΟ (ιδίως) και η Ρεάλ (που θα είναι οι βασικοί ανταγωνιστές) θα παίζουν μάλλον με πολλούς χειριστές.
Με βάση αυτά τα κριτήρια μπορώ να «δώ» εφάμιλλη αποτελεσματικότητα είτε ο Ολυμπιακός επιλέξει το «μεγάλο όνομα» που θα συνδυάζει τα πάντα, είτε δύο παίκτες του 1,5 εκ. στο 1-2-3 κυρίως από την αγορά των ΗΠΑ με τα χαρακτηριστικά που προανέφερα. Δηλαδή ένας σταθερός σουτέρ και ένας «διεισδυτικός» -πασέρ αμφότεροι με σημαντικές αμυντικές δυνατότητες.
Φυσικά αν βρεθούν 2 προσθήκες με χαρακτηριστικά «υπερ-παίκτη» και μπορούν να αποκτηθούν, ποιος να φέρει αντίρρηση;
(Προφανώς το σενάριο εμπεριέχει την εκτίμησή μου ότι ο Σ.Βεζένκοφ, έχει πολλούς λόγους να επιμείνει για μία ακόμη χρονιά στο NBA, όπως και το «δεδομένο» - που καθόλου δεν είναι δεδομένο- ότι θα γίνει και η μεταγραφή του Τ.Ντόρσει).
