Λοιπόν, πίσω στο 2011, Νοέμβρης ή Δεκέμβρης, κάπου εκεί, περνούσα ζόρικα, μιας και βρέθηκα πρώτη φορά Αθήνα και δη, Πειραιά. Τι να κάνω, δεν την πάλευα στο σπίτι μόνος. Ξεκινάω να πηγαίνω στο ΣΕΦ τακτικά, σε όλους τους αγώνες, μιας και εμένα πολύ κοντά. Βρέθηκα, λοιπόν, παρών σε ένα "ασήμαντο" ματσάκι με το Μαρούσι για την Α1. Μόνος σχεδόν εγώ στις κερκίδες, έβλεπα πρωτόγνωρα για μένα σκηνικά: κόντρα Γκαγκαλούδη με φιλάθλους για το χρώμα των παπουτσιών του (ροζ), ο Ίβκοβιτς να κατσαδιάζει το Χάουαρντ (τον θυμάστε;) στον πάγκο, κτλ. Κόκαλο εγώ! Την συνέχεια εκείνης της χρονιάς την ξέρετε.
Λοιπόν, πού θέλω να καταλήξω. Όλα αυτά τα φαινομενικά ασήμαντα, τώρα που έχουν περάσει τα χρόνια έμειναν για μένα βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις (ήταν και η χρονιά της κούπας στην Πόλη, πριν ξεκινήσει η ομάδα την τρελή της πορεία).
Έτσι, λοιπόν, αν διαβάζει έστω και ένας αυτό το ποστ να ξέρει ότι ο αθλητισμός και ειδικότερα το μπάσκετ προσφέρει πάρα πολλά πράγματα που δεν αντικαθίστανται από την τηλεόραση, την κονσέρβα. Όσο μπορείτε να πηγαίνετε στο γήπεδο να βλέπετε την ομάδα, κάνει καλό σε όλους.