Με αφορμή τα ρόστερ και κυρίως κάποιες γνώμες και σχόλια που ακούω, αλλά και επειδή έχω όρεξη για φιλοσοφίες, παραθέτω την παρακάτω έκθεση ιδεών.
Δεν αμφιβάλλω ότι όλοι οι οπαδοί του μπασκετικού Ολυμπιακού, να κερδίσει η ομάδα θέλουν. Αυτό για το οποίο αμφιβάλλω, είναι κατά πόσο κάποιοι βοηθούν την ομάδα να κερδίσει ή αν τελικά βάζουν υπέρμετρη πίεση δυσκολεύοντας το έργο της. Για την ακρίβεια πιστεύω ότι κάποιοι οπαδοί φοβούνται να χάσουν, περισσότερο απ' όσο θέλουν να κερδίσουν και αυτό μεταφέρεται στην ομάδα. Κακά τα ψέματα, 2025 έχουμε, όλοι έχουν επαφή με τα social, ξέρουν τι γράφεται, αντιλαμβάνονται την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πιθανόν και κάποια άτομα μέσα στην ίδια την ομάδα να έχουν την τάση να φοβούνται να χάσουν. Και αυτός είναι ο χειρότερος εχθρός, όταν θες να κερδίσεις. Κι αντί ο ρόλος των οπαδών, να είναι να στηρίξουν στα δύσκολα, να πουν "μάγκες πάμε μη φοβάστε τίποτα, μαζί και στα δύσκολα", βλέπουμε αφορισμούς.
Ο αθλητισμός έχει τη νίκη, έχει και την ήττα. Έτσι είναι ο ανταγωνισμός, κανείς δεν παίζει μόνος του. Όποιος φοβάται να χάσει μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει τη Φενέρ, που το χει πρόσφατο και δεν έχει πίεση. Οι υπόλοιποι καλό είναι να καταλάβουν ότι και ο Στεφ Κάρι να έρθει, συμβόλαιο με τη νίκη (ειδικά στην Ευρωλίγκα) δεν έχει ποτέ κανείς. Αν ο οπαδός του Ολυμπιακού έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας επειδή ο Παναθηναϊκός έχει 4 Ευρωλίγκες παραπάνω, για αυτό δε φταίει ούτε ο Βεζένκοφ, ούτε ο Φουρνιέ, ούτε κανείς στην ομάδα. Αν δεν είναι διατεθειμένος ο οπαδός να στηρίξει την ομάδα και στην ήττα, να αλλάξει ομάδα. Να είναι κάθε χρόνο με αυτόν που το παίρνει. Τα λέω αυτά, όχι για να την πω στον οποιονδήποτε, αλλά γιατί πιστεύω πως η υπέρμετρη πίεση είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη αυτής της ομάδας.
Πέρσι το Σεπτέμβριο, ας με διαψεύσει όποιος θέλει, όλοι ήταν χαρούμενοι με το ρόστερ της ομάδας. Πήραν τον ηγέτη που θα έπαιρνε τη μπάλα στα κρίσιμα (Φουρνιέ), γύρισε ο MVP Σάσα Βεζένκοφ, όλα καλά, πάμε να το πάρουμε. Φέτος αν κατεβάζαμε το ίδιο ρόστερ "ταβάνι το Final Four" οι μισοί. Αν υποθετικά έρθει και ο Micic και ο James και ο Jones και όλοι, πάλι χαρούμενοι με το ρόστερ της ομάδας. Πάμε να το πάρουμε. Αν όμως το Μάιο μια Φενέρ παίξει καλύτερα, πάλι θα θέλουμε βαρβάτο guard για τα δύσκολα, προπονητή κτλ κτλ, αλλιώς "ταβάνι το Final Four" πάλι. Και ξανά θα αρχίσουν οι προτάσεις για μεταγραφές (δε λέω να μη γίνονται), "πάρτε κι άλλους σταρς να έχουμε, μην πάει πάλι στράφη η χρονιά", κατοχικό σύνδρομο δηλαδή, επειδή φοβόμαστε μήπως χάσουμε πάλι.
Οι ομάδες χρειάζεται να βελτιώνονται κάθε χρόνο. Πρέπει να αξιολογούν τί έκαναν λάθος αλλά και τί έκαναν σωστά. Να διορθώνουν το λάθος, διατηρώντας το σωστό. Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν στην κριτική του να αναφέρει τι πρέπει να κρατήσει η ομάδα. Ακούω μόνο τί πρέπει να αλλάξει. Εκτός κι αν είμαστε της άποψης ότι αν δεν το πάρεις απέτυχες, αν το πάρεις πέτυχες, τελεία. Δυαδικό σύστημα, 0-1, άσπρο-μαύρο, δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο. Η Αρμάνι και η Μονακό είναι εξίσου αποτυχημένες φέτος. Δεν είναι έτσι. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε το Final Four. Και μακάρι του χρόνου να είμαστε ξανά εκεί να το διεκδικήσουμε.
Κλείνω ελπίζοντας, να δείξουμε περισσότερη εμπιστοσύνη και στήριξη στην ομάδα, στους παίκτες, στους προπονητές. Είναι καλοί σε αυτό που κάνουν και αν τους δώσουμε την ώθηση την ψυχολογική, θα αποδώσουν ακόμα καλύτερα. Αν θέλουμε να το παίξουμε οι σκληροί οπαδοί, οι απαιτητικοί, που μόνο με τη νίκη είναι ευχαριστημένοι και στην ήττα ξεκινάνε τους αφορισμούς, να είμαστε και έτοιμοι να δούμε και το Φουρνιέ και το Σάσα και το Μίτσιτς και αργότερα κάποιον άλλον, στα δύσκολα να παθαίνει μπλακ άουτ.
Δεν αμφιβάλλω ότι όλοι οι οπαδοί του μπασκετικού Ολυμπιακού, να κερδίσει η ομάδα θέλουν. Αυτό για το οποίο αμφιβάλλω, είναι κατά πόσο κάποιοι βοηθούν την ομάδα να κερδίσει ή αν τελικά βάζουν υπέρμετρη πίεση δυσκολεύοντας το έργο της. Για την ακρίβεια πιστεύω ότι κάποιοι οπαδοί φοβούνται να χάσουν, περισσότερο απ' όσο θέλουν να κερδίσουν και αυτό μεταφέρεται στην ομάδα. Κακά τα ψέματα, 2025 έχουμε, όλοι έχουν επαφή με τα social, ξέρουν τι γράφεται, αντιλαμβάνονται την περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Πιθανόν και κάποια άτομα μέσα στην ίδια την ομάδα να έχουν την τάση να φοβούνται να χάσουν. Και αυτός είναι ο χειρότερος εχθρός, όταν θες να κερδίσεις. Κι αντί ο ρόλος των οπαδών, να είναι να στηρίξουν στα δύσκολα, να πουν "μάγκες πάμε μη φοβάστε τίποτα, μαζί και στα δύσκολα", βλέπουμε αφορισμούς.
Ο αθλητισμός έχει τη νίκη, έχει και την ήττα. Έτσι είναι ο ανταγωνισμός, κανείς δεν παίζει μόνος του. Όποιος φοβάται να χάσει μπορεί κάλλιστα να υποστηρίξει τη Φενέρ, που το χει πρόσφατο και δεν έχει πίεση. Οι υπόλοιποι καλό είναι να καταλάβουν ότι και ο Στεφ Κάρι να έρθει, συμβόλαιο με τη νίκη (ειδικά στην Ευρωλίγκα) δεν έχει ποτέ κανείς. Αν ο οπαδός του Ολυμπιακού έχει σύμπλεγμα κατωτερότητας επειδή ο Παναθηναϊκός έχει 4 Ευρωλίγκες παραπάνω, για αυτό δε φταίει ούτε ο Βεζένκοφ, ούτε ο Φουρνιέ, ούτε κανείς στην ομάδα. Αν δεν είναι διατεθειμένος ο οπαδός να στηρίξει την ομάδα και στην ήττα, να αλλάξει ομάδα. Να είναι κάθε χρόνο με αυτόν που το παίρνει. Τα λέω αυτά, όχι για να την πω στον οποιονδήποτε, αλλά γιατί πιστεύω πως η υπέρμετρη πίεση είναι η μεγαλύτερη τροχοπέδη αυτής της ομάδας.
Πέρσι το Σεπτέμβριο, ας με διαψεύσει όποιος θέλει, όλοι ήταν χαρούμενοι με το ρόστερ της ομάδας. Πήραν τον ηγέτη που θα έπαιρνε τη μπάλα στα κρίσιμα (Φουρνιέ), γύρισε ο MVP Σάσα Βεζένκοφ, όλα καλά, πάμε να το πάρουμε. Φέτος αν κατεβάζαμε το ίδιο ρόστερ "ταβάνι το Final Four" οι μισοί. Αν υποθετικά έρθει και ο Micic και ο James και ο Jones και όλοι, πάλι χαρούμενοι με το ρόστερ της ομάδας. Πάμε να το πάρουμε. Αν όμως το Μάιο μια Φενέρ παίξει καλύτερα, πάλι θα θέλουμε βαρβάτο guard για τα δύσκολα, προπονητή κτλ κτλ, αλλιώς "ταβάνι το Final Four" πάλι. Και ξανά θα αρχίσουν οι προτάσεις για μεταγραφές (δε λέω να μη γίνονται), "πάρτε κι άλλους σταρς να έχουμε, μην πάει πάλι στράφη η χρονιά", κατοχικό σύνδρομο δηλαδή, επειδή φοβόμαστε μήπως χάσουμε πάλι.
Οι ομάδες χρειάζεται να βελτιώνονται κάθε χρόνο. Πρέπει να αξιολογούν τί έκαναν λάθος αλλά και τί έκαναν σωστά. Να διορθώνουν το λάθος, διατηρώντας το σωστό. Δεν έχω ακούσει ποτέ κανέναν στην κριτική του να αναφέρει τι πρέπει να κρατήσει η ομάδα. Ακούω μόνο τί πρέπει να αλλάξει. Εκτός κι αν είμαστε της άποψης ότι αν δεν το πάρεις απέτυχες, αν το πάρεις πέτυχες, τελεία. Δυαδικό σύστημα, 0-1, άσπρο-μαύρο, δεν υπάρχει τίποτα ενδιάμεσο. Η Αρμάνι και η Μονακό είναι εξίσου αποτυχημένες φέτος. Δεν είναι έτσι. Ας συνειδητοποιήσουμε ότι τίποτα δεν είναι δεδομένο. Ούτε το Final Four. Και μακάρι του χρόνου να είμαστε ξανά εκεί να το διεκδικήσουμε.
Κλείνω ελπίζοντας, να δείξουμε περισσότερη εμπιστοσύνη και στήριξη στην ομάδα, στους παίκτες, στους προπονητές. Είναι καλοί σε αυτό που κάνουν και αν τους δώσουμε την ώθηση την ψυχολογική, θα αποδώσουν ακόμα καλύτερα. Αν θέλουμε να το παίξουμε οι σκληροί οπαδοί, οι απαιτητικοί, που μόνο με τη νίκη είναι ευχαριστημένοι και στην ήττα ξεκινάνε τους αφορισμούς, να είμαστε και έτοιμοι να δούμε και το Φουρνιέ και το Σάσα και το Μίτσιτς και αργότερα κάποιον άλλον, στα δύσκολα να παθαίνει μπλακ άουτ.
1
2
