Από τη στιγμή που πήραμε Ward δεν μπορείς να πάρεις Bryant. Ναι μεν μπορεί να παίξει και ως άσσος, όμως η primary θέση του είναι στο 3-2. Εκεί είμαστε ήδη κομπλέ, δεν χωράει άλλος. Το μεγάλο πακέτο πρέπει να πάει στον dominant άσσο.
Στο σενάριο που δεν παίρναμε Ward, θα μπορούσαμε να πάμε σε Bryant, παίνροντας για άσσο έναν πιο φτηνό παίχτη αλλά σούπερ αμυντικό.
Και στις δύο περιπτώσεις πρέπει να πάρουμε 4/5άρι και 5άρι που να ξεκινάνε από την άμυνα.
Εγώ θα ήθελα Οτούρου ή Κεβάριους για το 5, Τάισον Πέρεζ για 4-5αθλητικό που υπό συνθήκες μπορεί να παίξει ακόμα και στο 3 (αν βάλει πχ τα κλάματα ο Ward με τον Ντιαλό, πετάς τον Πέρζε μέσα να του ρίξει μερικές) και φυσικά στον άσσο πρέπει να πάρουμε τον Μίσιτς αν μπορούμε.
Σημείωση: θεωρώ ότι φέτος μας παίρνει να σκεφτούμε και λίγο out of the box. Αν καλύψουμε δλδ μια από τις 2 σημαντικές μας θέσεις, το 5 και τον άσσο, μπορούμε να πάμε και σε ένα στοίχημα από G-League ή ΝΒΑ ή ακόμα και από άλλη λίγκα. Για να κερδίσεις πρέπει να ρισκάρεις. Ο Παο το πήρε επειδή ρίσκαρε με Ναν και του βγήκε, ο Σάρας έφτασε τελικό με τη βοήθεια του Μακκόλουμ, ενός παίχτη δλδ που δεν θα τον έπαιρνε κανένας άλλος. Η Ρεάλ πριν μερικά χρόνια πήρε από το πουθενά τον Ταβάρες, έναν παίκτη που κυριάρχησε τα επόμενα χρόνια στη θέση 5. Το ίδιο πιο πριν και η Φενέρ με Ούντο.
Χωρίς ρίσκο και ανακυκλώνοντας τους ίδιους και τους ίδιους θα είσαι μεν στον αφρό αλλά δεν θα έχεις αυτό το κάτι παραπάνω, που δεν θα το περιμένει κανείς και θα σου δώσει το συκριτικό πλεονέκτημα.
Πρέπει να ανοίξουμε νέους δρόμους, σ αυτό είμαστε πολύ κακοί.